"La Gran Escalera"
Zuzanna Marcinkowska – Golec nació en Tarnów. Estudió Filología Románica en la Universidad Jagellónica, NYU, y Filología Hispánica en el Lehman College y, en Francia, en la Universidad de Toulouse – Mirail y La Sorbonne Nouvelle. Educador, traductor, escritor. Vive en Yonkers, Nueva York. Hablamos con el autor con motivo del lanzamiento del libro titulado: “La Gran Escalera”, justo antes del encuentro de autores, que tendrá lugar el sábado 22 de febrero a las 16 horas en la Fundación Kościuszko de Nueva York.
Sé que usted es traductor y educador francés. ¿Qué tipos de textos has traducido?
Trabajé como traductora para una agencia de adopción francesa que adoptó niños polacos en familias francesas entre 1981 y 2016. Se trataba principalmente de niños de familias disfuncionales que tenían pocas posibilidades de ser adoptados en Polonia. Mi función consistía en traducir los informes de visitas de familias francesas que ya habían adoptado a estos niños. La ley exige que, después de que un niño sea adoptado en Francia, se realicen tres visitas de representantes de la agencia de adopción para comprobar cómo progresa el proceso de adaptación del niño, de sus padres y de su entorno.
¿Qué te inspiró a escribir el libro “La Gran Escalera”?
Aunque "La Gran Escalera" es la biografía de dos "personas comunes", en ella se encuentran los destinos de muchos polacos de aquella época. Éstas son las figuras “comunes” del siglo XX, en nuestra latitud. Este es un libro sobre la memoria. La memoria no sólo conserva sino que también crea lo que fue. Me fascina la memoria y cómo vive en nuestra conciencia. Y la vida es tal que fluye un cierto dictado de pensamientos, que en algún momento hay que poner en el papel, para liberarlos y liberarse de ellos – de ahí este libro.
Usted es licenciado en Filología Románica e Hispánica. Entonces, ¿de dónde surgió la idea de venir a vivir a los Estados Unidos?
Cuando llegué a los Estados Unidos en 1987, fui a ver a mi prometido, que en ese entonces estaba cursando un doctorado en matemáticas en Dallas. Y el resto es historia. Nunca quise emigrar a Estados Unidos. Ni a Francia ni a España, donde viví y estudié. Todavía…
¿Cuál es tu género literario favorito? ¿A quién lees más a menudo? ¿Y por qué?
Leo poesía en la cama. Sólo en la poesía se puede saborear el arte de las palabras, el ritmo y el contenido para pensar en una forma breve y condensada. Tanta alegría por algo pequeño. Mis mayores fascinaciones literarias fueron y siguen siendo Miłosz y Mickiewicz. Mi novela favorita es "Don Quijote" de Cervantes. Esta es una lectura para toda la vida. Sólo leer un fragmento al azar te pondrá de muy buen humor.
¿Alguna vez lees el mismo libro en el original y su traducción al polaco?
Rara vez, aunque recientemente leí el libro de Annie Ernaux "Loved Ones", o "La Place" en ambos idiomas, es decir, polaco y francés, pero eso es sólo porque lo primero que leí en mi lector electrónico fue la traducción al polaco de la historia sobre sus padres. Más tarde, por supuesto, sentí curiosidad por el original. La comparación, como siempre, fue la misma: la narrativa del original es un poco fría y naturalmente elegante, porque tal es el espíritu de la lengua francesa. Sin embargo, en polaco el texto era algo más cálido, también gracias a nuestra imaginería eslava.
¿Cómo valora a los traductores polacos de literatura francesa e ibérica? ¿Hay alguno cuyas traducciones le gusten más?
Leo libros en español en su versión original porque me gusta mucho este idioma y cada oportunidad de adentrarme en su melodía es muy agradable y también exótica. El idioma francés, sin embargo, es algo diferente. Después de todo, tenemos las inolvidables traducciones de Boy, quien tradujo brillantemente, ¡y es una gran alegría leer la poesía de Villon y luego ver lo que Boy hizo con ella!
¿Trabajar en una escuela y dirigir el teatro estudiantil en la Escuela Polaca de Educación en Yonkers fue un gran desafío para usted?
Trabajar en una escuela polaca fue una oportunidad para mí de idear actividades y lecciones interesantes para los jóvenes. Porque cada clase, incluso la mejor, tiene algo de teatro: nunca se sabe si tendrá éxito, cómo reaccionarán los jóvenes a la idea y qué “corrientes” se crearán durante la clase.
Mientras dirigías el teatro estudiantil, organizabas campamentos artísticos y culturales. ¿A qué tipo de jóvenes iba dirigida esta oferta y qué tipo de obras representabais?
Después de enseñar polaco durante once años, llegué a la conclusión de que el teatro era una fórmula excelente para un aprendizaje interesante. Me dieron un grupo de niños pequeños a quienes enseñé hasta que alcanzaron la edad de la escuela secundaria. Cuando eran más pequeños, hice con ellos una puesta en escena de “Locomotive” de Julian Tuwim. Representamos esta obra a finales de año en nuestro colegio. Más tarde, escribí un guión para una recreación de la Batalla de Grunwald y lo realizamos en el monumento a Jagiełło en Central Park en 2017, cuando el monumento fue devuelto a su lugar después de la renovación. También realizamos performances basadas en fragmentos de “Zemsta” de Fredro y “Pan Tadeusz” de Mickiewicz. Un proyecto aparte fue presentar una versión de la biografía de Wincenty Witos. Esta actuación, como todas las demás, se presentó en Nueva Jersey o Connecticut durante los festivales Polish Bilingual Days de los años 2014-2019.
¿Cómo es tu día típico ahora? ¿Estás pensando en más libros? ¿O ya has empezado a escribir algo nuevo?
Mis días son muy normales: antes de ir a trabajar leo y escribo. Doy clases en escuelas secundarias y preparatorias. Nunca me aburro, creo que es muy divertido tener una clase con niños de 10 o 12 años, cantando canciones, jugando y divirtiéndose, y luego justo después con jóvenes del último grado, aquellos que ya hablan bastante bien francés, y discutir, por ejemplo, sobre la IA en sus vidas. En cuanto a la escritura, tengo una nueva colección de cuentos a la que voy añadiendo otros nuevos. Tengo pensado escribir sólo dos más, para que constituyan un todo.
¿Tienes otras aficiones aparte de los temas estrictamente literarios? ¿Pasiones?
Mis pasiones incluyen el senderismo, el cultivo de plantas en casa y en el jardín, la naturaleza, los viajes, la ópera y la música clásica, especialmente la música antigua. Pero lo que realmente me apasiona es la gente. Me gusta verlos. Adivina o inventa cómo son y por qué, con toda la amabilidad que pueda reunir hacia ellos.
Deseo que todos vuestros sueños se hagan realidad y muchas gracias por la conversación.
Y yo también te lo agradezco.
Autor: Ella Wojczak, Instituto Polaco de Teatro en EE.UU.
Autor de las fotografías: archivo del escritor
Zuzanna Marcinkowska – Golec nació en Tarnów. Estudió Filología Románica en la Universidad Jagellónica, NYU, y Filología Hispánica en el Lehman College y, en Francia, en la Universidad de Toulouse – Mirail y La Sorbonne Nouvelle. Educador, traductor, escritor. Vive en Yonkers, Nueva York. Hablamos con el autor con motivo del lanzamiento del libro titulado: “La Gran Escalera”, justo antes del encuentro de autores, que tendrá lugar el sábado 22 de febrero a las 16 horas en la Fundación Kościuszko de Nueva York.
Sé que usted es traductor y educador francés. ¿Qué tipos de textos has traducido?
Trabajé como traductora para una agencia de adopción francesa que adoptó niños polacos en familias francesas entre 1981 y 2016. Se trataba principalmente de niños de familias disfuncionales que tenían pocas posibilidades de ser adoptados en Polonia. Mi función consistía en traducir los informes de visitas de familias francesas que ya habían adoptado a estos niños. La ley exige que, después de que un niño sea adoptado en Francia, se realicen tres visitas de representantes de la agencia de adopción para comprobar cómo progresa el proceso de adaptación del niño, de sus padres y de su entorno.
¿Qué te inspiró a escribir el libro “La Gran Escalera”?
Aunque "La Gran Escalera" es la biografía de dos "personas comunes", en ella se encuentran los destinos de muchos polacos de aquella época. Éstas son las figuras “comunes” del siglo XX, en nuestra latitud. Este es un libro sobre la memoria. La memoria no sólo conserva sino que también crea lo que fue. Me fascina la memoria y cómo vive en nuestra conciencia. Y la vida es tal que fluye un cierto dictado de pensamientos, que en algún momento hay que poner en el papel, para liberarlos y liberarse de ellos – de ahí este libro.
Usted es licenciado en Filología Románica e Hispánica. Entonces, ¿de dónde surgió la idea de venir a vivir a los Estados Unidos?
Cuando llegué a los Estados Unidos en 1987, fui a ver a mi prometido, que en ese entonces estaba cursando un doctorado en matemáticas en Dallas. Y el resto es historia. Nunca quise emigrar a Estados Unidos. Ni a Francia ni a España, donde viví y estudié. Todavía…
¿Cuál es tu género literario favorito? ¿A quién lees más a menudo? ¿Y por qué?
Leo poesía en la cama. Sólo en la poesía se puede saborear el arte de las palabras, el ritmo y el contenido para pensar en una forma breve y condensada. Tanta alegría por algo pequeño. Mis mayores fascinaciones literarias fueron y siguen siendo Miłosz y Mickiewicz. Mi novela favorita es "Don Quijote" de Cervantes. Esta es una lectura para toda la vida. Basta con leer un fragmento al azar para ponerse de excelente humor.
¿Alguna vez lees el mismo libro en el original y su traducción al polaco?
Rara vez, aunque recientemente leí el libro de Annie Ernaux "Loved Ones", o "La Place" en ambos idiomas, es decir, polaco y francés, pero eso es sólo porque lo primero que leí en mi lector electrónico fue la traducción al polaco de la historia sobre sus padres. Más tarde, por supuesto, sentí curiosidad por el original. La comparación, como siempre, fue la misma: la narrativa del original es un poco fría y naturalmente elegante, porque tal es el espíritu de la lengua francesa. Sin embargo, en polaco el texto era algo más cálido, también gracias a nuestra imaginería eslava.
¿Cómo valora a los traductores polacos de literatura francesa e ibérica? ¿Hay alguno cuyas traducciones le gusten más?
Leo libros en español en su versión original porque me gusta mucho este idioma y cada oportunidad de adentrarme en su melodía es muy agradable y también exótica. El idioma francés, sin embargo, es algo diferente. Después de todo, tenemos las inolvidables traducciones de Boy, quien tradujo brillantemente, ¡y es una gran alegría leer la poesía de Villon y luego ver lo que Boy hizo con ella!
¿Trabajar en una escuela y dirigir el teatro estudiantil en la Escuela Polaca de Educación en Yonkers fue un gran desafío para usted?
Trabajar en una escuela polaca fue una oportunidad para mí de idear actividades y lecciones interesantes para los jóvenes. Porque cada clase, incluso la mejor, tiene algo de teatro: nunca se sabe si tendrá éxito, cómo reaccionarán los jóvenes a la idea y qué “corrientes” se crearán durante la clase.
Mientras dirigías el teatro estudiantil, organizabas campamentos artísticos y culturales. ¿A qué tipo de jóvenes iba dirigida esta oferta y qué tipo de obras representabais?
Después de enseñar polaco durante once años, llegué a la conclusión de que el teatro era una fórmula excelente para un aprendizaje interesante. Me dieron un grupo de niños pequeños a quienes enseñé hasta que alcanzaron la edad de la escuela secundaria. Cuando eran más pequeños, hice con ellos una puesta en escena de “Locomotive” de Julian Tuwim. Representamos esta obra a finales de año en nuestro colegio. Más tarde, escribí un guión para una recreación de la Batalla de Grunwald y lo realizamos en el monumento a Jagiełło en Central Park en 2017, cuando el monumento fue devuelto a su lugar después de la renovación. También realizamos performances basadas en fragmentos de “Zemsta” de Fredro y “Pan Tadeusz” de Mickiewicz. Un proyecto aparte fue presentar una versión de la biografía de Wincenty Witos. Esta actuación, como todas las demás, se presentó en Nueva Jersey o Connecticut durante los festivales Polish Bilingual Days de los años 2014-2019.
¿Cómo es tu día típico ahora? ¿Estás pensando en más libros? ¿O ya has empezado a escribir algo nuevo?
Mis días son muy normales: antes de ir a trabajar leo y escribo. Doy clases en escuelas secundarias y preparatorias. Nunca me aburro, creo que es muy divertido tener una clase con niños de 10 o 12 años, cantando canciones, jugando y divirtiéndose, y luego justo después con jóvenes del último grado, aquellos que ya hablan bastante bien francés, y discutir, por ejemplo, sobre la IA en sus vidas. En cuanto a la escritura, tengo una nueva colección de cuentos a la que voy añadiendo otros nuevos. Tengo pensado escribir sólo dos más, para que constituyan un todo.
Aparte de los temas estrictamente literarios, ¿tienes otras aficiones? ¿Pasiones?
Mis pasiones incluyen el senderismo, el cultivo de plantas en casa y en el jardín, la naturaleza, los viajes, la ópera y la música clásica, especialmente la música antigua. Pero lo que realmente me apasiona es la gente. Me gusta verlos. Adivina o inventa cómo son y por qué, con toda la amabilidad que pueda reunir hacia ellos.
Deseo que todos vuestros sueños se hagan realidad y muchas gracias por la conversación.
Y yo también te lo agradezco.
Autor: Ella Wojczak, Instituto Polaco de Teatro en EE.UU.
Autor de las fotografías: archivo del escritor
Zuzanna Marcinkowska – Golec nació en Tarnów. Estudió Filología Románica en la Universidad Jagellónica, NYU, y Filología Hispánica en el Lehman College y, en Francia, en la Universidad de Toulouse – Mirail y La Sorbonne Nouvelle. Educador, traductor, escritor. Vive en Yonkers, Nueva York. Hablamos con el autor con motivo del lanzamiento del libro titulado: “La Gran Escalera”, justo antes del encuentro de autores, que tendrá lugar el sábado 22 de febrero a las 16 horas en la Fundación Kościuszko de Nueva York.
Sé que usted es traductor y educador francés. ¿Qué tipos de textos has traducido?
Trabajé como traductora para una agencia de adopción francesa que adoptó niños polacos en familias francesas entre 1981 y 2016. Se trataba principalmente de niños de familias disfuncionales que tenían pocas posibilidades de ser adoptados en Polonia. Mi función consistía en traducir los informes de visitas de familias francesas que ya habían adoptado a estos niños. La ley exige que, después de que un niño sea adoptado en Francia, se realicen tres visitas de representantes de la agencia de adopción para comprobar cómo progresa el proceso de adaptación del niño, de sus padres y de su entorno.
¿Qué te inspiró a escribir el libro “La Gran Escalera”?
Aunque "La Gran Escalera" es la biografía de dos "personas comunes", en ella se encuentran los destinos de muchos polacos de aquella época. Éstas son las figuras “comunes” del siglo XX, en nuestra latitud. Este es un libro sobre la memoria. La memoria no sólo conserva sino que también crea lo que fue. Me fascina la memoria y cómo vive en nuestra conciencia. Y la vida es tal que fluye un cierto dictado de pensamientos, que en algún momento hay que poner en el papel, para liberarlos y liberarse de ellos – de ahí este libro.
Usted es licenciado en Filología Románica e Hispánica. Entonces, ¿de dónde surgió la idea de venir a vivir a los Estados Unidos?
Cuando llegué a los Estados Unidos en 1987, fui a ver a mi prometido, que en ese entonces estaba cursando un doctorado en matemáticas en Dallas. Y el resto es historia. Nunca quise emigrar a Estados Unidos. Ni a Francia ni a España, donde viví y estudié. Todavía…
¿Cuál es tu género literario favorito? ¿A quién lees más a menudo? ¿Y por qué?
Leo poesía en la cama. Sólo en la poesía se puede saborear el arte de las palabras, el ritmo y el contenido para pensar en una forma breve y condensada. Tanta alegría por algo pequeño. Mis mayores fascinaciones literarias fueron y siguen siendo Miłosz y Mickiewicz. Mi novela favorita es "Don Quijote" de Cervantes. Esta es una lectura para toda la vida. Basta con leer un fragmento al azar para ponerse de excelente humor.
¿Alguna vez lees el mismo libro en el original y su traducción al polaco?
Rara vez, aunque recientemente leí el libro de Annie Ernaux "Loved Ones", o "La Place" en ambos idiomas, es decir, polaco y francés, pero eso es sólo porque lo primero que leí en mi lector electrónico fue la traducción al polaco de la historia sobre sus padres. Más tarde, por supuesto, sentí curiosidad por el original. La comparación, como siempre, fue la misma: la narrativa del original es un poco fría y naturalmente elegante, porque tal es el espíritu de la lengua francesa. Sin embargo, en polaco el texto era algo más cálido, también gracias a nuestra imaginería eslava.
¿Cómo valora a los traductores polacos de literatura francesa e ibérica? ¿Hay alguno cuyas traducciones le gusten más?
Leo libros en español en su versión original porque me gusta mucho este idioma y cada oportunidad de adentrarme en su melodía es muy agradable y también exótica. El idioma francés, sin embargo, es algo diferente. Después de todo, tenemos las inolvidables traducciones de Boy, quien tradujo brillantemente, ¡y es una gran alegría leer la poesía de Villon y luego ver lo que Boy hizo con ella!
¿Trabajar en una escuela y dirigir el teatro estudiantil en la Escuela Polaca de Educación en Yonkers fue un gran desafío para usted?
Trabajar en una escuela polaca fue una oportunidad para mí de idear actividades y lecciones interesantes para los jóvenes. Porque cada clase, incluso la mejor, tiene algo de teatro: nunca se sabe si tendrá éxito, cómo reaccionarán los jóvenes a la idea y qué “corrientes” se crearán durante la clase.
Mientras dirigías el teatro estudiantil, organizabas campamentos artísticos y culturales. ¿A qué tipo de jóvenes iba dirigida esta oferta y qué tipo de obras representabais?
Después de enseñar polaco durante once años, llegué a la conclusión de que el teatro era una fórmula excelente para un aprendizaje interesante. Me dieron un grupo de niños pequeños a quienes enseñé hasta que alcanzaron la edad de la escuela secundaria. Cuando eran más pequeños, hice con ellos una puesta en escena de “Locomotive” de Julian Tuwim. Representamos esta obra a finales de año en nuestro colegio. Más tarde, escribí un guión para una recreación de la Batalla de Grunwald y lo realizamos en el monumento a Jagiełło en Central Park en 2017, cuando el monumento fue devuelto a su lugar después de la renovación. También realizamos performances basadas en fragmentos de “Zemsta” de Fredro y “Pan Tadeusz” de Mickiewicz. Un proyecto aparte fue presentar una versión de la biografía de Wincenty Witos. Esta actuación, como todas las demás, se presentó en Nueva Jersey o Connecticut durante los festivales Polish Bilingual Days de los años 2014-2019.
¿Cómo es tu día típico ahora? ¿Estás pensando en más libros? ¿O ya has empezado a escribir algo nuevo?
Mis días son muy normales: antes de ir a trabajar leo y escribo. Doy clases en escuelas secundarias y preparatorias. Nunca me aburro, creo que es muy divertido tener una clase con niños de 10 o 12 años, cantando canciones, jugando y divirtiéndose, y luego justo después con jóvenes del último grado, aquellos que ya hablan bastante bien francés, y discutir, por ejemplo, sobre la IA en sus vidas. En cuanto a la escritura, tengo una nueva colección de cuentos a la que voy añadiendo otros nuevos. Tengo pensado escribir sólo dos más, para que constituyan un todo.
¿Tienes otras aficiones aparte de los temas estrictamente literarios? ¿Pasiones?
Mis pasiones incluyen el senderismo, el cultivo de plantas en casa y en el jardín, la naturaleza, los viajes, la ópera y la música clásica, especialmente la música antigua. Pero lo que realmente me apasiona es la gente. Me gusta verlos. Adivina o inventa cómo son y por qué, con toda la amabilidad que pueda reunir hacia ellos.
Deseo que todos vuestros sueños se hagan realidad y muchas gracias por la conversación.
Y yo también te lo agradezco.
Autor: Ella Wojczak, Instituto Polaco de Teatro en EE.UU.
Autor de las fotografías: archivo del escritor
Zuzanna Marcinkowska – Golec nació en Tarnów. Estudió Filología Románica en la Universidad Jagellónica, NYU, y Filología Hispánica en el Lehman College y, en Francia, en la Universidad de Toulouse – Mirail y La Sorbonne Nouvelle. Educador, traductor, escritor. Vive en Yonkers, Nueva York. Hablamos con el autor con motivo del lanzamiento del libro titulado: “La Gran Escalera”, justo antes del encuentro de autores, que tendrá lugar el sábado 22 de febrero a las 16 horas en la Fundación Kościuszko de Nueva York.
Sé que usted es traductor y educador francés. ¿Qué tipos de textos has traducido?
Trabajé como traductora para una agencia de adopción francesa que adoptó niños polacos en familias francesas entre 1981 y 2016. Se trataba principalmente de niños de familias disfuncionales que tenían pocas posibilidades de ser adoptados en Polonia. Mi función consistía en traducir los informes de visitas de familias francesas que ya habían adoptado a estos niños. La ley exige que, después de que un niño sea adoptado en Francia, se realicen tres visitas de representantes de la agencia de adopción para comprobar cómo progresa el proceso de adaptación del niño, de sus padres y de su entorno.
¿Qué te inspiró a escribir el libro “La Gran Escalera”?
Aunque "La Gran Escalera" es la biografía de dos "personas comunes", en ella se encuentran los destinos de muchos polacos de aquella época. Éstas son las figuras “comunes” del siglo XX, en nuestra latitud. Este es un libro sobre la memoria. La memoria no sólo conserva sino que también crea lo que fue. Me fascina la memoria y cómo vive en nuestra conciencia. Y la vida es tal que fluye un cierto dictado de pensamientos, que en algún momento hay que poner en el papel, para liberarlos y liberarse de ellos – de ahí este libro.
Usted es licenciado en Filología Románica e Hispánica. Entonces, ¿de dónde surgió la idea de venir a vivir a los Estados Unidos?
Cuando llegué a los Estados Unidos en 1987, fui a ver a mi prometido, que en ese entonces estaba cursando un doctorado en matemáticas en Dallas. Y el resto es historia. Nunca quise emigrar a Estados Unidos. Ni a Francia ni a España, donde viví y estudié. Todavía…
¿Cuál es tu género literario favorito? ¿A quién lees más a menudo? ¿Y por qué?
Leo poesía en la cama. Sólo en la poesía se puede saborear el arte de las palabras, el ritmo y el contenido para pensar en una forma breve y condensada. Tanta alegría por algo pequeño. Mis mayores fascinaciones literarias fueron y siguen siendo Miłosz y Mickiewicz. Mi novela favorita es "Don Quijote" de Cervantes. Esta es una lectura para toda la vida. Basta con leer un fragmento al azar para ponerse de excelente humor.
¿Alguna vez lees el mismo libro en el original y su traducción al polaco?
Rara vez, aunque recientemente leí el libro de Annie Ernaux "Loved Ones", o "La Place" en ambos idiomas, es decir, polaco y francés, pero eso es sólo porque lo primero que leí en mi lector electrónico fue la traducción al polaco de la historia sobre sus padres. Más tarde, por supuesto, sentí curiosidad por el original. La comparación, como siempre, fue la misma: la narrativa del original es un poco fría y naturalmente elegante, porque tal es el espíritu de la lengua francesa. Sin embargo, en polaco el texto era algo más cálido, también gracias a nuestra imaginería eslava.
¿Cómo valora a los traductores polacos de literatura francesa e ibérica? ¿Hay alguno cuyas traducciones le gusten más?
Leo libros en español en su versión original porque me gusta mucho este idioma y cada oportunidad de adentrarme en su melodía es muy agradable y también exótica. El idioma francés, sin embargo, es algo diferente. Después de todo, tenemos las inolvidables traducciones de Boy, quien tradujo brillantemente, ¡y es una gran alegría leer la poesía de Villon y luego ver lo que Boy hizo con ella!
¿Trabajar en una escuela y dirigir el teatro estudiantil en la Escuela Polaca de Educación en Yonkers fue un gran desafío para usted?
Trabajar en una escuela polaca fue una oportunidad para mí de idear actividades y lecciones interesantes para los jóvenes. Porque cada clase, incluso la mejor, tiene algo de teatro: nunca se sabe si tendrá éxito, cómo reaccionarán los jóvenes a la idea y qué “corrientes” se crearán durante la clase.
Mientras dirigías el teatro estudiantil, organizabas campamentos artísticos y culturales. ¿A qué tipo de jóvenes iba dirigida esta oferta y qué tipo de obras representabais?
Después de enseñar polaco durante once años, llegué a la conclusión de que el teatro era una fórmula excelente para un aprendizaje interesante. Me dieron un grupo de niños pequeños a quienes enseñé hasta que alcanzaron la edad de la escuela secundaria. Cuando eran más pequeños, hice con ellos una puesta en escena de “Locomotive” de Julian Tuwim. Representamos esta obra a finales de año en nuestro colegio. Más tarde, escribí un guión para una recreación de la Batalla de Grunwald y lo realizamos en el monumento a Jagiełło en Central Park en 2017, cuando el monumento fue devuelto a su lugar después de la renovación. También realizamos performances basadas en fragmentos de “Zemsta” de Fredro y “Pan Tadeusz” de Mickiewicz. Un proyecto aparte fue presentar una versión de la biografía de Wincenty Witos. Esta actuación, como todas las demás, se presentó en Nueva Jersey o Connecticut durante los festivales Polish Bilingual Days de los años 2014-2019.
¿Cómo es tu día típico ahora? ¿Estás pensando en más libros? ¿O ya has empezado a escribir algo nuevo?
Mis días son muy normales: antes de ir a trabajar leo y escribo. Doy clases en escuelas secundarias y preparatorias. Nunca me aburro, creo que es muy divertido tener una clase con niños de 10 o 12 años, cantando canciones, jugando y divirtiéndose, y luego justo después con jóvenes del último grado, aquellos que ya hablan bastante bien francés, y discutir, por ejemplo, sobre la IA en sus vidas. En cuanto a la escritura, tengo una nueva colección de cuentos a la que voy añadiendo otros nuevos. Tengo pensado escribir sólo dos más, para que constituyan un todo.
¿Tienes otras aficiones aparte de los temas estrictamente literarios? ¿Pasiones?
Mis pasiones incluyen el senderismo, el cultivo de plantas en casa y en el jardín, la naturaleza, los viajes, la ópera y la música clásica, especialmente la música antigua. Pero lo que realmente me apasiona es la gente. Me gusta verlos. Adivina o inventa cómo son y por qué, con toda la amabilidad que pueda reunir hacia ellos.
Deseo que todos vuestros sueños se hagan realidad y muchas gracias por la conversación.
Y yo también te lo agradezco.
Autor: Ella Wojczak, Instituto Polaco de Teatro en EE.UU.
Autor de las fotografías: archivo del escritor
Zuzanna Marcinkowska – Golec nació en Tarnów. Estudió Filología Románica en la Universidad Jagellónica, NYU, y Filología Hispánica en el Lehman College y, en Francia, en la Universidad de Toulouse – Mirail y La Sorbonne Nouvelle. Educador, traductor, escritor. Vive en Yonkers, Nueva York. Hablamos con el autor con motivo del lanzamiento del libro titulado: “La Gran Escalera”, justo antes del encuentro de autores, que tendrá lugar el sábado 22 de febrero a las 16 horas en la Fundación Kościuszko de Nueva York.
Sé que usted es traductor y educador francés. ¿Qué tipos de textos has traducido?
Trabajé como traductora para una agencia de adopción francesa que adoptó niños polacos en familias francesas entre 1981 y 2016. Se trataba principalmente de niños de familias disfuncionales que tenían pocas posibilidades de ser adoptados en Polonia. Mi función consistía en traducir los informes de visitas de familias francesas que ya habían adoptado a estos niños. La ley exige que, después de que un niño sea adoptado en Francia, se realicen tres visitas de representantes de la agencia de adopción para comprobar cómo progresa el proceso de adaptación del niño, de sus padres y de su entorno.
¿Qué te inspiró a escribir el libro “La Gran Escalera”?
Aunque "La Gran Escalera" es la biografía de dos "personas comunes", en ella se encuentran los destinos de muchos polacos de aquella época. Éstas son las figuras “comunes” del siglo XX, en nuestra latitud. Este es un libro sobre la memoria. La memoria no sólo conserva sino que también crea lo que fue. Me fascina la memoria y cómo vive en nuestra conciencia. Y la vida es tal que fluye un cierto dictado de pensamientos, que en algún momento hay que poner en el papel, para liberarlos y liberarse de ellos – de ahí este libro.
Usted es licenciado en Filología Románica e Hispánica. Entonces, ¿de dónde surgió la idea de venir a vivir a los Estados Unidos?
Cuando llegué a los Estados Unidos en 1987, fui a ver a mi prometido, que en ese entonces estaba cursando un doctorado en matemáticas en Dallas. Y el resto es historia. Nunca quise emigrar a Estados Unidos. Ni a Francia ni a España, donde viví y estudié. Todavía…
¿Cuál es tu género literario favorito? ¿A quién lees más a menudo? ¿Y por qué?
Leo poesía en la cama. Sólo en la poesía se puede saborear el arte de las palabras, el ritmo y el contenido para pensar en una forma breve y condensada. Tanta alegría por algo pequeño. Mis mayores fascinaciones literarias fueron y siguen siendo Miłosz y Mickiewicz. Mi novela favorita es "Don Quijote" de Cervantes. Esta es una lectura para toda la vida. Basta con leer un fragmento al azar para ponerse de excelente humor.
¿Alguna vez lees el mismo libro en el original y su traducción al polaco?
Rara vez, aunque recientemente leí el libro de Annie Ernaux "Loved Ones", o "La Place" en ambos idiomas, es decir, polaco y francés, pero eso es sólo porque lo primero que leí en mi lector electrónico fue la traducción al polaco de la historia sobre sus padres. Más tarde, por supuesto, sentí curiosidad por el original. La comparación, como siempre, fue la misma: la narrativa del original es un poco fría y naturalmente elegante, porque tal es el espíritu de la lengua francesa. Sin embargo, en polaco el texto era algo más cálido, también gracias a nuestra imaginería eslava.
¿Cómo valora a los traductores polacos de literatura francesa e ibérica? ¿Hay alguno cuyas traducciones le gusten más?
Leo libros en español en su versión original porque me gusta mucho este idioma y cada oportunidad de adentrarme en su melodía es muy agradable y también exótica. El idioma francés, sin embargo, es algo diferente. Después de todo, tenemos las inolvidables traducciones de Boy, quien tradujo brillantemente, ¡y es una gran alegría leer la poesía de Villon y luego ver lo que Boy hizo con ella!
¿Trabajar en una escuela y dirigir el teatro estudiantil en la Escuela Polaca de Educación en Yonkers fue un gran desafío para usted?
Trabajar en una escuela polaca fue una oportunidad para mí de idear actividades y lecciones interesantes para los jóvenes. Porque cada clase, incluso la mejor, tiene algo de teatro: nunca se sabe si tendrá éxito, cómo reaccionarán los jóvenes a la idea y qué “corrientes” se crearán durante la clase.
Mientras dirigías el teatro estudiantil, organizabas campamentos artísticos y culturales. ¿A qué tipo de jóvenes iba dirigida esta oferta y qué tipo de obras representabais?
Después de enseñar polaco durante once años, llegué a la conclusión de que el teatro era una fórmula excelente para un aprendizaje interesante. Me dieron un grupo de niños pequeños a quienes enseñé hasta que alcanzaron la edad de la escuela secundaria. Cuando eran más pequeños, hice con ellos una puesta en escena de “Locomotive” de Julian Tuwim. Representamos esta obra a finales de año en nuestro colegio. Más tarde escribí un guión para la representación de la Batalla de Grunwald y lo pusimos en el monumento a Jagiełło en Central Park en 2017, cuando el monumento volvió a su lugar después de la renovación. También hicimos representaciones de fragmentos de “Venganza” de Fredro y “Pan Tadeusz” Mickiewicz. Un proyecto aparte fue mostrar la versión de la biografía de Wincenty Witos. Esta actuación, así como todas las demás, se mostró en Nueva Jersey o en Connecticut durante los festivales polacos de los días bilingües en 2014-2019.
¿Y cómo se ve tu día ordinario ahora? ¿Piensas en los próximos libros? ¿O tal vez ya has comenzado a escribir algo nuevo?
Mis días son muy ordinarios: antes de ir a trabajar, leo y escribo. Enseño en la escuela secundaria y la secundaria. Nunca me aburro, creo que salta como una lección con niños de 10 años, cantando canciones, juegos y diversión, e inmediatamente con los jóvenes en la última clase, la que habla francés bastante bien, y discutiendo, por ejemplo, IA en sus vidas, ¡es muy divertido! Cuando se trata de escribir, tengo una nueva colección de historias a las que agrego otras nuevas. Planeo escribir solo dos más, para hacerlos un todo.
Además de temas estrictamente literarios, ¿tienes algún otro pasatiempo? ¿Pasiones?
Mi pasión es caminar en las montañas, criar plantas en casa y en el jardín, naturaleza, viajes, ópera y música clásica, especialmente larga. Pero la gente realmente apasiona. Me gusta verlos. Adivina o inventa lo que son y por qué, con toda la amabilidad que puedo pagar.
Les deseo todos sus sueños y muchas gracias por la entrevista.
Y gracias.
Autora: Ella Wojczak, Instituto de Teatro Polaco en los Estados Unidos
Autor de las fotos: el archivo del escritor
Zuzanna Marcinkowska - Golec nació en Tarnów. Estudió romanística en la Universidad Jagiellonian, NYU e Iberistics en Lehman College y en Francia, en la Universidad de Toulouse - Mirail y La Sorbonne Nouvelle. Educador, traductor, escritor. Vive en Yonkers, NY. Hablamos con el autor con motivo de la publicación del libro. "Grandes escaleras", justo antes de la reunión del autor, que tendrá lugar el sábado 22 de febrero a las 4 de la tarde en la Fundación Kościuszko en Nueva York.
Sé que eres un traductor francés y educador. ¿Qué tipo de textos explicaste?
Trabajé como traductor de la Agencia de Adopción Francesa, que de 1981 a 2016 adoptó niños polacos a familias francesas. Eran principalmente niños de familias patológicas, que tenían pocas posibilidades de adopción en Polonia. Mi papel era traducir informes sobre visitas de familias francesas que ya han adoptado a estos niños. La ley requiere que después de la adopción del niño a Francia, se realicen tres visitas de representantes de la agencia de adopción, verificando cómo tiene lugar la adaptación del niño, sus padres y el medio ambiente.
¿Y cuál fue la inspiración para escribir el libro "grandes escaleras"?
"Grandes escaleras", aunque es una biografía de dos "personas comunes", encuentran el destino de muchos polacos esa vez. Estos son personajes como "Everyman" del siglo XX, en nuestra latitud. Este es un libro sobre la memoria. La memoria no solo almacena sino que también crea lo que fue. Me fascina la memoria y cómo ella vive en nuestra conciencia. Y él vive para que haya un dictado de pensamientos de que algún día debe traducirse al papel para liberarlos y liberarse de ellos, y por lo tanto este libro.
Eres romanista e iberística por profesión. Entonces, ¿de dónde vino la idea de llegada y vida en los Estados Unidos?
La llegada a los Estados Unidos en 1987 es la llegada del prometido que estaba haciendo un doctorado en matemáticas en Dallas. Y el resto es historia. Nunca quise emigrar a América. Ni a Francia ni España, donde viví y estudié. Todavía…
¿Cuál es tu género literario favorito? ¿A quién lees con más frecuencia? ¿Y por qué?
Leí poesía a la almohada. Solo en la poesía puedes probar el arte de las palabras, el ritmo y el contenido de los pensamientos en una forma corta y condensada. Así que mucha alegría de algo pequeño. Miłosz y Mickiewicz fueron y siguen siendo mi mayor fascinación literaria. Sin embargo, la novela favorita es "Don Quijote" de Cervantes. Esto es leer de por vida. Solo lee un fragmento, golpeado al azar para caer en un humor perfecto.
¿A veces lees el mismo libro en el original y su traducción al polaco?
Raramente, aunque recientemente leí este libro de Anna Ernaux "Loveds" o "La Place" en ambos idiomas, que está en polaco y francés, pero es solo porque en primer lugar llegué a la traducción de su historia de los lectores sobre los padres en polaco. Más tarde, por supuesto, tenía curiosidad por el original. La comparación, como siempre, salió igual: la narración del original es un poco fresca y naturalmente llena de elegancia, porque este es el espíritu del francés. En polaco, sin embargo, el texto era un poco más cálido, nuevamente gracias a nuestras imágenes eslavas.
¿Cómo califican a los traductores polacos de la literatura francesa e ibérica y hay alguien que más le guste?
Leí libros en español en el original, porque realmente me gusta este idioma y cada oportunidad para ingresar a su melodía es muy agradable y también exótico. Sin embargo, el francés es diferente. Después de todo, tenemos traducciones de niño inolvidables, que explicó congénicamente y es una gran diversión leer la poesía de Villon, ¡y luego ver qué chico la hizo!
¿Trabajar en la escuela y dirigir un teatro para estudiantes en la escuela de entrenamiento polaco en Yonkers un gran desafío para ti?
Trabajar en una escuela polaca fue una oportunidad para que me ocurriera actividades y lecciones interesantes para los jóvenes. Debido a que cada lección, esta realmente buena, tiene algo del teatro: nunca se sabe si tendrá éxito, cómo reaccionará los jóvenes ante la idea y qué "corrientes" producirán durante las clases.
Al dirigir el Teatro Estudiantil, organizó campamentos de arte y culturales. ¿A qué jóvenes fueron esta oferta y qué piezas jugaste?
Al enseñar el idioma polaco durante once años llegué a la conclusión de que el teatro era una excelente fórmula para un aprendizaje interesante. Obtuve un grupo de niños pequeños que enseñé hasta mi edad de alquiler en la escuela secundaria. Cuando eran más jóvenes, hice una "locomotora" de Julian Tuwim con ellos. Mostramos esta actuación al final del año en nuestra escuela. Más tarde escribí un guión para la puesta en escena de la Batalla de Grunwald y lo pusimos en el Monumento Jagiełłło en Central Park en 2017, cuando el monumento regresó a su lugar después de la renovación. También hicimos actuaciones a partir de fragmentos de "Vengeance" de Fredro y "Pan Tadeusz" Mickiewicz. Un proyecto separado era mostrar la versión de la biografía de Wincenty Witos. Esta actuación, así como todas las demás, se mostró en Nueva Jersey o en Connecticut durante los festivales polacos de los días bilingües en 2014-2019.
¿Y cómo se ve tu día ordinario ahora? ¿Piensas en los próximos libros? ¿O tal vez ya has comenzado a escribir algo nuevo?
Mis días son muy ordinarios: antes de ir a trabajar, leo y escribo. Enseño en la escuela secundaria y la secundaria. Nunca me aburro, creo que salta como una lección con niños de 10 años, cantando canciones, juegos y diversión, e inmediatamente con los jóvenes en la última clase, la que habla francés bastante bien, y discutiendo, por ejemplo, IA en sus vidas, ¡es muy divertido! Cuando se trata de escribir, tengo una nueva colección de historias a las que agrego otras nuevas. Planeo escribir solo dos más, para hacerlos un todo.
Además de temas estrictamente literarios, ¿tienes algún otro pasatiempo? ¿Pasiones?
Mi pasión es caminar en las montañas, criar plantas en casa y en el jardín, naturaleza, viajes, ópera y música clásica, especialmente larga. Pero la gente realmente apasiona. Me gusta verlos. Adivina o inventa lo que son y por qué, con toda la amabilidad que puedo pagar.
Les deseo todos sus sueños y muchas gracias por la entrevista.
Y gracias.
Autora: Ella Wojczak, Instituto de Teatro Polaco en los Estados Unidos
Autor de las fotos: el archivo del escritor
Zuzanna Marcinkowska - Golec nació en Tarnów. Estudió romanística en la Universidad Jagiellonian, NYU e Iberistics en Lehman College y en Francia, en la Universidad de Toulouse - Mirail y La Sorbonne Nouvelle. Educador, traductor, escritor. Vive en Yonkers, NY. Hablamos con el autor con motivo de la publicación del libro. "Grandes escaleras", justo antes de la reunión del autor, que tendrá lugar el sábado 22 de febrero a las 4 de la tarde en la Fundación Kościuszko en Nueva York.
Sé que eres un traductor francés y educador. ¿Qué tipo de textos explicaste?
Trabajé como traductor de la Agencia de Adopción Francesa, que de 1981 a 2016 adoptó niños polacos a familias francesas. Eran principalmente niños de familias patológicas, que tenían pocas posibilidades de adopción en Polonia. Mi papel era traducir informes sobre visitas de familias francesas que ya han adoptado a estos niños. La ley requiere que después de la adopción del niño a Francia, se realicen tres visitas de representantes de la agencia de adopción, verificando cómo tiene lugar la adaptación del niño, sus padres y el medio ambiente.
¿Y cuál fue la inspiración para escribir el libro "grandes escaleras"?
"Grandes escaleras", aunque es una biografía de dos "personas comunes", encuentran el destino de muchos polacos esa vez. Estos son personajes como "Everyman" del siglo XX, en nuestra latitud. Este es un libro sobre la memoria. La memoria no solo almacena sino que también crea lo que fue. Me fascina la memoria y cómo ella vive en nuestra conciencia. Y él vive para que haya un dictado de pensamientos de que algún día debe traducirse al papel para liberarlos y liberarse de ellos, y por lo tanto este libro.
Eres romanista e iberística por profesión. Entonces, ¿de dónde vino la idea de llegada y vida en los Estados Unidos?
La llegada a los Estados Unidos en 1987 es la llegada del prometido que estaba haciendo un doctorado en matemáticas en Dallas. Y el resto es historia. Nunca quise emigrar a América. Ni a Francia ni España, donde viví y estudié. Todavía…
¿Cuál es tu género literario favorito? ¿A quién lees con más frecuencia? ¿Y por qué?
Leí poesía a la almohada. Solo en la poesía puedes probar el arte de las palabras, el ritmo y el contenido de los pensamientos en una forma corta y condensada. Así que mucha alegría de algo pequeño. Miłosz y Mickiewicz fueron y siguen siendo mi mayor fascinación literaria. Sin embargo, la novela favorita es "Don Quijote" de Cervantes. Esto es leer de por vida. Solo lee un fragmento, golpeado al azar para caer en un humor perfecto.
¿A veces lees el mismo libro en el original y su traducción al polaco?
Raramente, aunque recientemente leí este libro de Anna Ernaux "Loveds" o "La Place" en ambos idiomas, que está en polaco y francés, pero es solo porque en primer lugar llegué a la traducción de su historia de los lectores sobre los padres en polaco. Más tarde, por supuesto, tenía curiosidad por el original. La comparación, como siempre, salió igual: la narración del original es un poco fresca y naturalmente llena de elegancia, porque este es el espíritu del francés. En polaco, sin embargo, el texto era un poco más cálido, nuevamente gracias a nuestras imágenes eslavas.
¿Cómo califican a los traductores polacos de la literatura francesa e ibérica y hay alguien que más le guste?
Leí libros en español en el original, porque realmente me gusta este idioma y cada oportunidad para ingresar a su melodía es muy agradable y también exótico. Sin embargo, el francés es diferente. Después de todo, tenemos traducciones de niño inolvidables, que explicó congénicamente y es una gran diversión leer la poesía de Villon, ¡y luego ver qué chico la hizo!
¿Trabajar en la escuela y dirigir un teatro para estudiantes en la escuela de entrenamiento polaco en Yonkers un gran desafío para ti?
Trabajar en una escuela polaca fue una oportunidad para que me ocurriera actividades y lecciones interesantes para los jóvenes. Debido a que cada lección, esta realmente buena, tiene algo del teatro: nunca se sabe si tendrá éxito, cómo reaccionará los jóvenes ante la idea y qué "corrientes" producirán durante las clases.
Al dirigir el Teatro Estudiantil, organizó campamentos de arte y culturales. ¿A qué jóvenes fueron esta oferta y qué piezas jugaste?
Al enseñar el idioma polaco durante once años llegué a la conclusión de que el teatro era una excelente fórmula para un aprendizaje interesante. Obtuve un grupo de niños pequeños que enseñé hasta mi edad de alquiler en la escuela secundaria. Cuando eran más jóvenes, hice una "locomotora" de Julian Tuwim con ellos. Mostramos esta actuación al final del año en nuestra escuela. Más tarde escribí un guión para la puesta en escena de la Batalla de Grunwald y lo pusimos en el Monumento Jagiełłło en Central Park en 2017, cuando el monumento regresó a su lugar después de la renovación. También hicimos actuaciones a partir de fragmentos de "Vengeance" de Fredro y "Pan Tadeusz" Mickiewicz. Un proyecto separado era mostrar la versión de la biografía de Wincenty Witos. Esta actuación, así como todas las demás, se mostró en Nueva Jersey o en Connecticut durante los festivales polacos de los días bilingües en 2014-2019.
¿Y cómo se ve tu día ordinario ahora? ¿Piensas en los próximos libros? ¿O tal vez ya has comenzado a escribir algo nuevo?
Mis días son muy ordinarios: antes de ir a trabajar, leo y escribo. Enseño en la escuela secundaria y la secundaria. Nunca me aburro, creo que salta como una lección con niños de 10 años, cantando canciones, juegos y diversión, e inmediatamente con los jóvenes en la última clase, la que habla francés bastante bien, y discutiendo, por ejemplo, IA en sus vidas, ¡es muy divertido! Cuando se trata de escribir, tengo una nueva colección de historias a las que agrego otras nuevas. Planeo escribir solo dos más, para hacerlos un todo.
Además de temas estrictamente literarios, ¿tienes algún otro pasatiempo? ¿Pasiones?
Mi pasión es caminar en las montañas, criar plantas en casa y en el jardín, naturaleza, viajes, ópera y música clásica, especialmente larga. Pero la gente realmente apasiona. Me gusta verlos. Adivina o inventa lo que son y por qué, con toda la amabilidad que puedo pagar.
Les deseo todos sus sueños y muchas gracias por la entrevista.
Y gracias.
Autora: Ella Wojczak, Instituto de Teatro Polaco en los Estados Unidos
Autor de las fotos: el archivo del escritor
Zuzanna Marcinkowska - Golec nació en Tarnów. Estudió romanística en la Universidad Jagiellonian, NYU e Iberistics en Lehman College y en Francia, en la Universidad de Toulouse - Mirail y La Sorbonne Nouvelle. Educador, traductor, escritor. Vive en Yonkers, NY. Hablamos con el autor con motivo de la publicación del libro. "Grandes escaleras", justo antes de la reunión del autor, que tendrá lugar el sábado 22 de febrero a las 4 de la tarde en la Fundación Kościuszko en Nueva York.
Sé que eres un traductor francés y educador. ¿Qué tipo de textos explicaste?
Trabajé como traductor de la Agencia de Adopción Francesa, que de 1981 a 2016 adoptó niños polacos a familias francesas. Eran principalmente niños de familias patológicas, que tenían pocas posibilidades de adopción en Polonia. Mi papel era traducir informes sobre visitas de familias francesas que ya han adoptado a estos niños. La ley requiere que después de la adopción del niño a Francia, se realicen tres visitas de representantes de la agencia de adopción, verificando cómo tiene lugar la adaptación del niño, sus padres y el medio ambiente.
¿Y cuál fue la inspiración para escribir el libro "grandes escaleras"?
"Grandes escaleras", aunque es una biografía de dos "personas comunes", encuentran el destino de muchos polacos esa vez. Estos son personajes como "Everyman" del siglo XX, en nuestra latitud. Este es un libro sobre la memoria. La memoria no solo almacena sino que también crea lo que fue. Me fascina la memoria y cómo ella vive en nuestra conciencia. Y él vive para que haya un dictado de pensamientos de que algún día debe traducirse al papel para liberarlos y liberarse de ellos, y por lo tanto este libro.
Eres romanista e iberística por profesión. Entonces, ¿de dónde vino la idea de llegada y vida en los Estados Unidos?
La llegada a los Estados Unidos en 1987 es la llegada del prometido que estaba haciendo un doctorado en matemáticas en Dallas. Y el resto es historia. Nunca quise emigrar a América. Ni a Francia ni España, donde viví y estudié. Todavía…
¿Cuál es tu género literario favorito? ¿A quién lees con más frecuencia? ¿Y por qué?
Leí poesía a la almohada. Solo en la poesía puedes probar el arte de las palabras, el ritmo y el contenido de los pensamientos en una forma corta y condensada. Así que mucha alegría de algo pequeño. Miłosz y Mickiewicz fueron y siguen siendo mi mayor fascinación literaria. Sin embargo, la novela favorita es "Don Quijote" de Cervantes. Esto es leer de por vida. Solo lee un fragmento, golpeado al azar para caer en un humor perfecto.
¿A veces lees el mismo libro en el original y su traducción al polaco?
Raramente, aunque recientemente leí este libro de Anna Ernaux "Loveds" o "La Place" en ambos idiomas, que está en polaco y francés, pero es solo porque en primer lugar llegué a la traducción de su historia de los lectores sobre los padres en polaco. Más tarde, por supuesto, tenía curiosidad por el original. La comparación, como siempre, salió igual: la narración del original es un poco fresca y naturalmente llena de elegancia, porque este es el espíritu del francés. En polaco, sin embargo, el texto era un poco más cálido, nuevamente gracias a nuestras imágenes eslavas.
¿Cómo califican a los traductores polacos de la literatura francesa e ibérica y hay alguien que más le guste?
Leí libros en español en el original, porque realmente me gusta este idioma y cada oportunidad para ingresar a su melodía es muy agradable y también exótico. Sin embargo, el francés es diferente. Después de todo, tenemos traducciones de niño inolvidables, que explicó congénicamente y es una gran diversión leer la poesía de Villon, ¡y luego ver qué chico la hizo!
¿Trabajar en la escuela y dirigir un teatro para estudiantes en la escuela de entrenamiento polaco en Yonkers un gran desafío para ti?
Trabajar en una escuela polaca fue una oportunidad para que me ocurriera actividades y lecciones interesantes para los jóvenes. Debido a que cada lección, esta realmente buena, tiene algo del teatro: nunca se sabe si tendrá éxito, cómo reaccionará los jóvenes ante la idea y qué "corrientes" producirán durante las clases.
Al dirigir el Teatro Estudiantil, organizó campamentos de arte y culturales. ¿A qué jóvenes fueron esta oferta y qué piezas jugaste?
Al enseñar el idioma polaco durante once años llegué a la conclusión de que el teatro era una excelente fórmula para un aprendizaje interesante. Obtuve un grupo de niños pequeños que enseñé hasta mi edad de alquiler en la escuela secundaria. Cuando eran más jóvenes, hice una "locomotora" de Julian Tuwim con ellos. Mostramos esta actuación al final del año en nuestra escuela. Más tarde escribí un guión para la puesta en escena de la Batalla de Grunwald y lo pusimos en el Monumento Jagiełłło en Central Park en 2017, cuando el monumento regresó a su lugar después de la renovación. También hicimos actuaciones a partir de fragmentos de "Vengeance" de Fredro y "Pan Tadeusz" Mickiewicz. Un proyecto separado era mostrar la versión de la biografía de Wincenty Witos. Esta actuación, así como todas las demás, se mostró en Nueva Jersey o en Connecticut durante los festivales polacos de los días bilingües en 2014-2019.
¿Y cómo se ve tu día ordinario ahora? ¿Piensas en los próximos libros? ¿O tal vez ya has comenzado a escribir algo nuevo?
Mis días son muy ordinarios: antes de ir a trabajar, leo y escribo. Enseño en la escuela secundaria y la secundaria. Nunca me aburro, creo que salta como una lección con niños de 10 años, cantando canciones, juegos y diversión, e inmediatamente con los jóvenes en la última clase, la que habla francés bastante bien, y discutiendo, por ejemplo, IA en sus vidas, ¡es muy divertido! Cuando se trata de escribir, tengo una nueva colección de historias a las que agrego otras nuevas. Planeo escribir solo dos más, para hacerlos un todo.
Además de temas estrictamente literarios, ¿tienes algún otro pasatiempo? ¿Pasiones?
Mi pasión es caminar en las montañas, criar plantas en casa y en el jardín, naturaleza, viajes, ópera y música clásica, especialmente larga. Pero la gente realmente apasiona. Me gusta verlos. Adivina o inventa lo que son y por qué, con toda la amabilidad que puedo pagar.
Les deseo todos sus sueños y muchas gracias por la entrevista.
Y gracias.
Autora: Ella Wojczak, Instituto de Teatro Polaco en los Estados Unidos
Autor de las fotos: el archivo del escritor
Zuzanna Marcinkowska - Golec nació en Tarnów. Estudió romanística en la Universidad Jagiellonian, NYU e Iberistics en Lehman College y en Francia, en la Universidad de Toulouse - Mirail y La Sorbonne Nouvelle. Educador, traductor, escritor. Vive en Yonkers, NY. Hablamos con el autor con motivo de la publicación del libro. "Grandes escaleras", justo antes de la reunión del autor, que tendrá lugar el sábado 22 de febrero a las 4 de la tarde en la Fundación Kościuszko en Nueva York.
Sé que eres un traductor francés y educador. ¿Qué tipo de textos explicaste?
Trabajé como traductor de la Agencia de Adopción Francesa, que de 1981 a 2016 adoptó niños polacos a familias francesas. Eran principalmente niños de familias patológicas, que tenían pocas posibilidades de adopción en Polonia. Mi papel era traducir informes sobre visitas de familias francesas que ya han adoptado a estos niños. La ley requiere que después de la adopción del niño a Francia, se realicen tres visitas de representantes de la agencia de adopción, verificando cómo tiene lugar la adaptación del niño, sus padres y el medio ambiente.
¿Y cuál fue la inspiración para escribir el libro "grandes escaleras"?
"Grandes escaleras", aunque es una biografía de dos "personas comunes", encuentran el destino de muchos polacos esa vez. Estos son personajes como "Everyman" del siglo XX, en nuestra latitud. Este es un libro sobre la memoria. La memoria no solo almacena sino que también crea lo que fue. Me fascina la memoria y cómo ella vive en nuestra conciencia. Y él vive para que haya un dictado de pensamientos de que algún día debe traducirse al papel para liberarlos y liberarse de ellos, y por lo tanto este libro.
Eres romanista e iberística por profesión. Entonces, ¿de dónde vino la idea de llegada y vida en los Estados Unidos?
La llegada a los Estados Unidos en 1987 es la llegada del prometido que estaba haciendo un doctorado en matemáticas en Dallas. Y el resto es historia. Nunca quise emigrar a América. Ni a Francia ni España, donde viví y estudié. Todavía…
¿Cuál es tu género literario favorito? ¿A quién lees con más frecuencia? ¿Y por qué?
Leí poesía a la almohada. Solo en la poesía puedes probar el arte de las palabras, el ritmo y el contenido de los pensamientos en una forma corta y condensada. Así que mucha alegría de algo pequeño. Miłosz y Mickiewicz fueron y siguen siendo mi mayor fascinación literaria. Sin embargo, la novela favorita es "Don Quijote" de Cervantes. Esto es leer de por vida. Solo lee un fragmento, golpeado al azar para caer en un humor perfecto.
¿A veces lees el mismo libro en el original y su traducción al polaco?
Raramente, aunque recientemente leí este libro de Anna Ernaux "Loveds" o "La Place" en ambos idiomas, que está en polaco y francés, pero es solo porque en primer lugar llegué a la traducción de su historia de los lectores sobre los padres en polaco. Más tarde, por supuesto, tenía curiosidad por el original. La comparación, como siempre, salió igual: la narración del original es un poco fresca y naturalmente llena de elegancia, porque este es el espíritu del francés. En polaco, sin embargo, el texto era un poco más cálido, nuevamente gracias a nuestras imágenes eslavas.
¿Cómo califican a los traductores polacos de la literatura francesa e ibérica y hay alguien que más le guste?
Leí libros en español en el original, porque realmente me gusta este idioma y cada oportunidad para ingresar a su melodía es muy agradable y también exótico. Sin embargo, el francés es diferente. Después de todo, tenemos traducciones de niño inolvidables, que explicó congénicamente y es una gran diversión leer la poesía de Villon, ¡y luego ver qué chico la hizo!
¿Trabajar en la escuela y dirigir un teatro para estudiantes en la escuela de entrenamiento polaco en Yonkers un gran desafío para ti?
Trabajar en una escuela polaca fue una oportunidad para que me ocurriera actividades y lecciones interesantes para los jóvenes. Debido a que cada lección, esta realmente buena, tiene algo del teatro: nunca se sabe si tendrá éxito, cómo reaccionará los jóvenes ante la idea y qué "corrientes" producirán durante las clases.
Al dirigir el Teatro Estudiantil, organizó campamentos de arte y culturales. ¿A qué jóvenes fueron esta oferta y qué piezas jugaste?
Al enseñar el idioma polaco durante once años llegué a la conclusión de que el teatro era una excelente fórmula para un aprendizaje interesante. Obtuve un grupo de niños pequeños que enseñé hasta mi edad de alquiler en la escuela secundaria. Cuando eran más jóvenes, hice una "locomotora" de Julian Tuwim con ellos. Mostramos esta actuación al final del año en nuestra escuela. Más tarde escribí un guión para la puesta en escena de la Batalla de Grunwald y lo pusimos en el Monumento Jagiełłło en Central Park en 2017, cuando el monumento regresó a su lugar después de la renovación. También hicimos actuaciones a partir de fragmentos de "Vengeance" de Fredro y "Pan Tadeusz" Mickiewicz. Un proyecto separado era mostrar la versión de la biografía de Wincenty Witos. Esta actuación, así como todas las demás, se mostró en Nueva Jersey o en Connecticut durante los festivales polacos de los días bilingües en 2014-2019.
¿Y cómo se ve tu día ordinario ahora? ¿Piensas en los próximos libros? ¿O tal vez ya has comenzado a escribir algo nuevo?
Mis días son muy ordinarios: antes de ir a trabajar, leo y escribo. Enseño en la escuela secundaria y la secundaria. Nunca me aburro, creo que salta como una lección con niños de 10 años, cantando canciones, juegos y diversión, e inmediatamente con los jóvenes en la última clase, la que habla francés bastante bien, y discutiendo, por ejemplo, IA en sus vidas, ¡es muy divertido! Cuando se trata de escribir, tengo una nueva colección de historias a las que agrego otras nuevas. Planeo escribir solo dos más, para hacerlos un todo.
Además de temas estrictamente literarios, ¿tienes algún otro pasatiempo? ¿Pasiones?
Mi pasión es caminar en las montañas, criar plantas en casa y en el jardín, naturaleza, viajes, ópera y música clásica, especialmente larga. Pero la gente realmente apasiona. Me gusta verlos. Adivina o inventa lo que son y por qué, con toda la amabilidad que puedo pagar.
Les deseo todos sus sueños y muchas gracias por la entrevista.
Y gracias.
Autora: Ella Wojczak, Instituto de Teatro Polaco en los Estados Unidos
Autor de las fotos: el archivo del escritor
Zuzanna Marcinkowska - Golec nació en Tarnów. Estudió romanística en la Universidad Jagiellonian, NYU e Iberistics en Lehman College y en Francia, en la Universidad de Toulouse - Mirail y La Sorbonne Nouvelle. Educador, traductor, escritor. Vive en Yonkers, NY. Hablamos con el autor con motivo de la publicación del libro. "Grandes escaleras", justo antes de la reunión del autor, que tendrá lugar el sábado 22 de febrero a las 4 de la tarde en la Fundación Kościuszko en Nueva York.
Sé que eres un traductor francés y educador. ¿Qué tipo de textos explicaste?
Trabajé como traductor de la Agencia de Adopción Francesa, que de 1981 a 2016 adoptó niños polacos a familias francesas. Eran principalmente niños de familias patológicas, que tenían pocas posibilidades de adopción en Polonia. Mi papel era traducir informes sobre visitas de familias francesas que ya han adoptado a estos niños. La ley requiere que después de la adopción del niño a Francia, se realicen tres visitas de representantes de la agencia de adopción, verificando cómo tiene lugar la adaptación del niño, sus padres y el medio ambiente.
¿Y cuál fue la inspiración para escribir el libro "grandes escaleras"?
"Grandes escaleras", aunque es una biografía de dos "personas comunes", encuentran el destino de muchos polacos esa vez. Estos son personajes como "Everyman" del siglo XX, en nuestra latitud. Este es un libro sobre la memoria. La memoria no solo almacena sino que también crea lo que fue. Me fascina la memoria y cómo ella vive en nuestra conciencia. Y él vive para que haya un dictado de pensamientos de que algún día debe traducirse al papel para liberarlos y liberarse de ellos, y por lo tanto este libro.
Eres romanista e iberística por profesión. Entonces, ¿de dónde vino la idea de llegada y vida en los Estados Unidos?
La llegada a los Estados Unidos en 1987 es la llegada del prometido que estaba haciendo un doctorado en matemáticas en Dallas. Y el resto es historia. Nunca quise emigrar a América. Ni a Francia ni España, donde viví y estudié. Todavía…
¿Cuál es tu género literario favorito? ¿A quién lees con más frecuencia? ¿Y por qué?
Leí poesía a la almohada. Solo en la poesía puedes probar el arte de las palabras, el ritmo y el contenido de los pensamientos en una forma corta y condensada. Así que mucha alegría de algo pequeño. Miłosz y Mickiewicz fueron y siguen siendo mi mayor fascinación literaria. Sin embargo, la novela favorita es "Don Quijote" de Cervantes. Esto es leer de por vida. Solo lee un fragmento, golpeado al azar para caer en un humor perfecto.
¿A veces lees el mismo libro en el original y su traducción al polaco?
Raramente, aunque recientemente leí este libro de Anna Ernaux "Loveds" o "La Place" en ambos idiomas, que está en polaco y francés, pero es solo porque en primer lugar llegué a la traducción de su historia de los lectores sobre los padres en polaco. Más tarde, por supuesto, tenía curiosidad por el original. La comparación, como siempre, salió igual: la narración del original es un poco fresca y naturalmente llena de elegancia, porque este es el espíritu del francés. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? ¿Pasiones?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.
Y gracias.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Autor zdjęć: archiwum pisarki
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Y el resto es historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Todavía…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? ¿Y por qué?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? ¿Pasiones?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.
Y gracias.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Autor zdjęć: archiwum pisarki
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Y el resto es historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Todavía…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? ¿Y por qué?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? ¿Pasiones?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.
Y gracias.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Autor zdjęć: archiwum pisarki
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Y el resto es historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Todavía…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? ¿Y por qué?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? ¿Pasiones?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.
Y gracias.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Autor zdjęć: archiwum pisarki
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Y el resto es historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Todavía…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? ¿Y por qué?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? ¿Pasiones?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.
Y gracias.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Autor zdjęć: archiwum pisarki
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Y el resto es historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Todavía…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? ¿Y por qué?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? ¿Pasiones?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.
Y gracias.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Autor zdjęć: archiwum pisarki
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Y el resto es historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Todavía…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? ¿Y por qué?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? ¿Pasiones?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.
Y gracias.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Autor zdjęć: archiwum pisarki
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Y el resto es historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Todavía…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? ¿Y por qué?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? ¿Pasiones?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.
Y gracias.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Autor zdjęć: archiwum pisarki
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Y el resto es historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Todavía…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? ¿Y por qué?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? ¿Pasiones?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.
Y gracias.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Autor zdjęć: archiwum pisarki
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Y el resto es historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Todavía…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? ¿Y por qué?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? ¿Pasiones?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.
Y gracias.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Autor zdjęć: archiwum pisarki
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Y el resto es historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Todavía…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? ¿Y por qué?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? ¿Pasiones?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.
Y gracias.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Autor zdjęć: archiwum pisarki
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Y el resto es historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Todavía…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? ¿Y por qué?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? ¿Pasiones?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.
Y gracias.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Autor zdjęć: archiwum pisarki
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Y el resto es historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Todavía…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? ¿Y por qué?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? ¿Pasiones?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.
Y gracias.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Autor zdjęć: archiwum pisarki
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Y el resto es historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Todavía…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? ¿Y por qué?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? ¿Pasiones?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.
Y gracias.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Autor zdjęć: archiwum pisarki
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Y el resto es historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Todavía…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? ¿Y por qué?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? ¿Pasiones?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.
Y gracias.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Autor zdjęć: archiwum pisarki
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Y el resto es historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Todavía…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? ¿Y por qué?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? ¿Pasiones?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.
Y gracias.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Autor zdjęć: archiwum pisarki
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
A co było inspiracją do napisania książki „Wielkie Schody”?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. Y el resto es historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. Todavía…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? ¿Y por qué?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Czy zdarza Ci się czytać tę samą książkę w oryginale i jej przekład na język polski?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
Jak oceniasz polskich tłumaczy literatury francuskiej i iberyjskiej i czy jest ktoś, kogo przekłady lubisz najbardziej?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Czy praca w szkole i prowadzenie teatru uczniowskiego w Polskiej Szkole Dokształcającej w Yonkers były dla Ciebie dużym wyzwaniem?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? ¿Pasiones?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń i bardzo dziękuję za rozmowę.
Y gracias.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Autor zdjęć: archiwum pisarki
dziennik
