Dit was ons weekend in Berlijn – een koortsdroom van een stad
Een nogal wild weekend – je kunt immers niet elke zondag met Harry Styles in Berghain dansen. Over dromen, projecties en een bijzondere groep Berlijners: de expats.
Vrijdagavond ga ik met een vriendin op stap, we wandelen door Neukölln , Hakan Demir rookt handgerolde sigaretten voor een Späti op de Sonnenallee. We raken verdwaald in Das Labor aan de Fuldastrasse. Op de Google Maps-pagina zie je een foto van een jonge vrouw die voor jonge en social media-vaardige Berlijners gemakkelijk herkenbaar zal zijn: de lokale Chinese influencer Jing Yu, 170.000 volgers, lifestyle-content en een fotogenieke Dalmatiër.
Ik zag haar ooit op de drempel van deze winkel zitten, die op Maps als galerij wordt weergegeven. Er klinkt muziek, we gaan naar binnen. Het is er klein en druk, vooral vol met dronken dansers. Niet per se een sfeer. Er lijkt vanavond niet veel spannends te gebeuren.
Het is nog steeds de Berlinale. Mijn telefoon knippert: een nieuwe Raya-wedstrijd. Raya is een datingapp voor mooie, rijke en invloedrijke mensen. Voor mensen die beroemd of populair zijn. Toegang op uitnodiging en alleen na verificatie van het Instagram-account. Sommigen wachten eeuwig op goedkeuring, zelfs degenen met veel volgers. Ik heb Lewis Hamilton daar wel eens gezien, maar hij is niet echt mijn type. En nu waarschijnlijk ook meegenomen, naar Sofia Vergara.
Natuurlijk zijn niet alle potentiële matches van deze omvang. En als je alleen maar in Berlijn bent, ontdekte ik, is de app sowieso nauwelijks de moeite waard. Het is veel spannender om het te gebruiken in New York, LA of op de Berlinale, waar mensen uit de filmindustrie van heinde en verre komen.
Zoals de regisseur uit New York die mij binnenkort schrijft. Zijn foto's en berichten suggereren dat een date leuk kan zijn. We sturen wat berichtjes heen en weer en spreken af om zaterdag samen een kopje koffie te gaan drinken. De zon schijnt, het ijs is gesmolten en grote groepen mensen stromen de straten binnen. Iedereen heeft het over de verkiezingen. Mijn zeer charmante date en ik hebben het onderwerp maar kort aangestipt, vreselijk natuurlijk, en dat over die verschuiving naar rechts : hij had de video van Böhmermann gezien op de website van de New York Times. Dan komen we in Berlijn. De jongeman vertelt dat hij ook al met het idee heeft gespeeld om hierheen te verhuizen. Niet bepaald origineel, vind ik.
Voor veel jongeren over de hele wereld is Berlijn een soort projectievlak. Wat trekt hem hierheen? “De droom om in een losbandige stad te wonen”, zegt hij. Berlijn – de hoofdstad van seksuele vrijheid. Als ik in New York uitga en mensen vertel dat ik in Berlijn woon, zeggen ze vaak meteen: “Ik hou van Berlijn!” Het Mekka van de seksuele vrijheid! En de clubs, zoiets kan hier niet bestaan!”
Een ongelooflijk aantal jongeren wordt hierheen getrokken, op zoek naar heel verschillende vormen van zelfverwerkelijking. Zij vormen een bijzondere bevolkingsgroep waarvan het belang voor het culturele leven van de stad nauwelijks te onderschatten is. Altijd onderwerp van talloze gesprekken en anekdotes: de expats. Mensen die, in tegenstelling tot vluchtelingen, uit vrije wil hierheen komen. Op zoek naar creatieve zelfontwikkeling, om te werken of gewoon om te feesten: seksfeestjes, drugs, excessen.
Wat doen deze expats hier? Waarom wonen ze vaak in betere appartementen dan Duitsers van dezelfde leeftijd? Waarom blijven zoveel van hen in hun eigen bubbels?
Op zoek naar avontuurVeel van mijn buitenlandse vrienden hebben hun droom om naar Berlijn te verhuizen werkelijkheid gemaakt. Kunstenaars, fotografen, artiesten, filmmakers – slechts weinigen hebben Duitse vrienden. Ze willen de stad leren kennen, haar belofte van vrijheid, maar niet per se haar inwoners. Of bureaucratie . Of taal. Het is een soort parallelle wereld die zich soms opent. Niet allemaal, maar velen van hen hebben het beter dan mijn Duitse vrienden.
Sommigen zijn vooral op zoek naar avontuur, anderen zijn hier om te werken. Het leven in Berlijn is gewoonweg gemakkelijker dan op veel andere plekken in de wereld. Er is minder economische druk, het culturele aanbod is toegankelijk en de gezondheidszorg is goed. Voor degenen die gewend zijn aan de huurprijzen in New York of Londen, is Berlijn nog steeds goedkoop. Hij kan zich hier een behoorlijk goed leven veroorloven, vooral als het salaris niet Duits is. En de vrijheden. Op de een of andere manier bestaat deze Berlijnse ervaring al. Dit gevoel: Dit was nergens anders mogelijk geweest.
Dat er in Berlijn op sommige plekken alleen Engels wordt gesproken, is natuurlijk iets om je zorgen over te maken. Maar wat veel ernstiger is, is dat de sociale structuur verandert en de huren stijgen. Daarom zeggen mensen die in Duitsland zijn opgegroeid of geboren, vooral geboren Berlijners, vaak dat expats de stad hebben verwoest. Maar ze maken de stad ook spannender.
En mijn date? Ik vind het eigenlijk wel leuk, ondanks de ietwat flauwe opmerking. Zondag ontmoeten we elkaar weer bij zijn hotel en maken een wandeling door de Tiergarten. Anne Will loopt hier ook met haar nieuwe vriendin, die van een afstandje opvallend veel op haar lijkt. Ik leg aan mijn date uit wie dit is. Hij zegt dat hij later naar Berghain wil gaan en vraagt of ik mee wil. Ik weiger het aanbod, ik heb er immers de afgelopen twee zondagen al doorgebracht. Soms heb je gewoon behoefte aan een minder wild weekend in deze (koorts)droomstad.
Berliner-zeitung
