Habecks terugtrekking: ontvangstbewijs voor de aangepaste verkiezingscampagne

Het vertrek van Robert Habeck uit de voorste rij van de Groenen is bitter. De partij heeft al lang niet meer zoveel oratorisch talent gehad. Het gaat er niet alleen om je standpunt te verwoorden: Habeck heeft het talent om uit te drukken dat oppositie ook een middel tot bemiddeling kan zijn, dat het zelfs in de politiek mogelijk is om fouten toe te geven en dat het niet per se hoeft te klinken alsof je het persbericht van vorige week voorleest. Het is de zelfverzekerde toon van een fundamentele liberale consensus die Habeck aanslaat en die maar al te vaak ontbreekt in het publieke debat.

Kiezers beloonden echter niet de communicatieve vaardigheden, maar straften de verkeerslichtcoalitie als geheel af voor beleid dat algemeen als ontoereikend werd beschouwd. Alle drie de partijen hadden besloten om de belangrijkste verkeerslichten tot hun topkandidaten te maken – en dat was niet gelukt. Het is niet meer dan logisch dat alle drie de stoplichtmannen Scholz, Lindner en Habeck zich terugtrekken.

Vergeleken met de SPD en FDP behaalden de Groenen wel relatief hoge resultaten: 11,6 procent is het op één na beste resultaat sinds hun oprichting. Dat betekent ook dat erkend moet worden dat het niet de Groenen waren die grotendeels verantwoordelijk waren voor de mislukking van het verkeerslichtproject. Het is mogelijk dat sommige geagiteerde huiseigenaren al hebben opgemerkt dat warmtepompen geen martelwerktuig zijn dat Habeck zelf gebruikt, maar een grotendeels door belastingen gefinancierd verwarmingsalternatief nu de gasprijzen snel stijgen.

Maar na een verkiezingscampagne die geheel op Habeck was gericht en die erop gericht was de claim van de volkspartij van 2021 nieuw leven in te blazen, is 11,6 procent gewoonweg te slecht. Habecks programma was erop gericht om de Merkel-kiezers die bang waren voor Merz te overtuigen - in een zwart-groene geest, die ook in Sleeswijk-Holstein en Noordrijn-Westfalen overheerst. Volgens gegevens over kiezersmigratie werkte dit helemaal niet. In plaats daarvan gaven de Groenen honderdduizenden stemmen aan de Unie.

Maar de Linkspartij heeft de meeste stemmen van de Groenen gekregen. Toen Merz een gat in de schutting tegen de AfD in de Bondsdag scheurde, profileerde de Linkse Partij zich als de enige verzetsbeweging tegen een eventuele toekomstige Merz-regering .

Habeck heeft gelijk als hij zegt dat de Groenen deze optie niet hadden en daardoor veel “ jonge progressieve mensen ” verloren. Maar het leek er soms al op dat de Groenen juist hun vermogen om verbinding te maken met de Unie als hun belangrijkste kenmerk zagen. Groene kwesties en houdingen verdwenen vrijwel geheel in de voortdurende protesten tegen conformisme en rede. Merz en Söder bedankten de Groenen dat ze zich zo klein hadden gemaakt, vooral door hen met steeds meer kwaadaardigheid aan te vallen.

In dit opzicht was het niet alleen de zwart-groene baan die de Groenen parten speelde, maar ook het geluid van Robert Habeck. Iedereen die wil bemiddelen, heeft een wederpartij nodig.