Schandaal bij ÖTTV: De ambtenaar, het onbekende wezen

Ook in het tafeltennis zijn er officials. Tot zover is het niet verrassend. Iemand moet voor de atleten zorgen, de evenementen organiseren, het papierwerk doen en de achtergrondgesprekken voeren. Bij tafeltennis, en dan met name in het Duits, blijven de officials meestal onzichtbaar; De enige mensen die je ziet zijn de nationale coaches, die nu voor individuele deelnemers naar alle grote toernooien moeten reizen en daar moeten coachen. Ze zitten achterin en houden Patrick Franziska of Ying Han in de gaten, zoals afgelopen weekend duidelijk te zien was tijdens de Europe Top 16 Cup in Montreux. Het gevolg is dat niemand meer coacht als twee Duitsers tegen elkaar moeten strijden (Zweden en Fransen hebben hetzelfde probleem). Dat gebeurt tegenwoordig nogal eens, zoals ook in Montreux te zien was.

In dit opzicht is het professionele tafeltennis, dat de laatste jaren steeds professioneler, commerciëler, globaler en zelfs neoliberaler is geworden en tot nu toe succesvol is gebleken, nog maar een paar stappen verwijderd van het professionele tennis. Hoewel tafeltennis ook primair een individuele sport is – dubbelspel en teams worden steeds minder belangrijk, en het probleem van gemengd dubbelspel bestaat ook in tafeltennis – Maar we zijn nog niet zover dat de professionals aan hun lot worden overgelaten en zichzelf voorzien van coaches en andere allround ondersteuning. Daar is gewoonweg niet genoeg geld voor.

In het tafeltennis zijn echter ook al andere verschijnselen van ambtelijke aard waarneembaar, die op hun beurt niet zonder eigenaardigheden zijn. Alles lijkt op orde te zijn bij de DTTB, een goed functionerende en zeer succesvolle vereniging. In buurland Oostenrijk gaat daarentegen van alles mis, maar officieel is er nog niets zeker.

De top van de ÖTTV, met name voorzitter Wolfgang Gotschke en zijn vicevoorzitter Stefan Fegerl, worden al enkele maanden zwaar bekritiseerd, niet (alleen) door het publiek, maar vooral door hun medewerkers en ondergeschikten, de spelers. Zij beschuldigen de leiding van ‘massale misstanden in de vorm van psychologisch geweld en verwaarlozing’. De regeringsleiders verdedigen zich op hun beurt tegen de beschuldigingen en wachten al lang op de goedkeuring ervan, maar hebben ze nog niet kunnen ontkrachten. Maar ja, als camera's laten zien dat de president een speler kust zonder dat hij daarom heeft gevraagd , dan is de zaak relatief duidelijk; Als het over ‘psychisch geweld’ en ‘verwaarlozing’ gaat, vraagt ​​men zich af wat dit precies inhoudt.

Daniel Habesohn, een van de getroffen spelers en momenteel waarschijnlijk de beste speler van Oostenrijk - hij bereikte de hoofdronde in Montreux - heeft de beschuldigingen nu opgehelderd. "De getroffen atleten en coaches willen niet bang zijn hun baan te verliezen omdat ze iets kritisch zeggen", aldus Habesohn, aldus het Oostenrijkse persbureau APA. De spelers werden zelfs van bovenaf met juridische stappen bedreigd: “Wat absoluut niet acceptabel is, is mensen onder druk zetten, op de werkvloer verschijnen en ultimatums stellen – dat is een absolute no-go .”

Met andere woorden: tafeltennis is werk. Concreet gezien hangt het levensonderhoud van mensen ervan af. Je moet iets doen, dat is het idee van hierboven, en als je niet wilt, zal ik geweld moeten gebruiken. Helaas is dit een idee dat ook op politiek vlak een gelukkige opleving kent.

De verantwoordelijken ontkennen tot nu toe elke verantwoordelijkheid. Een onderzoekscommissie heeft de beschuldigingen bevestigd, maar de autoriteiten ontkennen ze nog steeds. In plaats van hun plekje in de zon op te geven, wachten ze op de confrontatie, die uiteindelijk op 30 maart zal plaatsvinden. Habesohn doet mee aan de verkiezingen, maar Gotschke en Fegerl ook. En het verkiezingsproces is relatief ondoorzichtig. Ook enkele bestuurders van de staatsvereniging hebben hier inspraak in. Zoveel voor democratie.

Het feit dat het bestuur zich opnieuw verkiesbaar stelt, mag zeker gedurfd genoemd worden. Gotschke denkt er in ieder geval niet aan om af te treden: “ Dat zou een schuldbekentenis zijn .”