Schöneberg, Kultpizzeria: Hoe een wiebelige tafel mij een les voor het leven leerde – Commentaar

Schöneberg , cultpizzeria. De vriend zat al aan een tafeltje voor twee toen ik arriveerde. Zoals gewoonlijk was ik een paar minuten te laat. Wat mij meteen opviel: de tafel wiebelde. Ik maakte gebruik van de beproefde methode: ik vouwde een servet en schoof deze onder de vierkante tafelvoet, die overging in de centrale kolom waarop het tafelblad rustte. Resultaat: Het schudden werd nog erger. De reden voor de instabiliteit leek niet te zijn dat de tafel op een oneffen ondergrond stond. Hij beefde van binnen. Wij gingen naar de volgende tafel.

Het restaurant liep snel vol en twee jongemannen gingen aan de probleemtafel zitten. Al snel merkten ze dat de tafel wiebelde. Ik had meteen een klik met ze: ‘We zaten hier gewoon en wisselden van plek,’ zei ik. Ze lachten. Deze optie was voor hen niet meer beschikbaar, omdat er geen vrije tafels meer waren. Hun goede humeur bleef, ook toen het eten werd gebracht – ze hadden allebei pizza besteld – en ze moesten flink wat kracht zetten om het eten te snijden, waardoor de tafel nog harder begon te schudden. Ze beheersten deze taak op briljante wijze, leken het als een uitdaging te zien en bleven ons blikken toewerpen, verlangend naar erkenning. Wij hebben niet bezuinigd op goodwill en lof.

De man aan de wiebelige tafel leek wanhopig

We zaten nog steeds toen er een nieuwe gast aan de wiebelige tafel ging zitten. Ook hij besefte al snel wat het probleem was. Maar hoe anders ging hij ermee om. Eerst hield hij een ober aan, een man met oorbellen en haar in een paardenstaart, die een halfslachtige poging deed om het schudden te stoppen door mijn servet, dat nog steeds onder mijn voet lag, naar andere plekken te verplaatsen. Maar dat veranderde niets. Hij toonde echter geen enkel berouw en probeerde de gast ook op geen enkele manier tevreden te stellen. Met een aanbiddelijke arrogantie haalde hij zijn schouders op en vertrok. De jongeman leek wanhopig. Opnieuw wenkte hij de ober en vroeg hem, duidelijk geïntimideerd, of hij aan een ander tafeltje mocht zitten, aangezien hij hier onmogelijk kon blijven. Dat mocht hij doen.

De les voor het leven: hoe verschillend kun je omgaan met de uitdagingen die het bestaan ​​je biedt, dacht ik. En hoeveel beter ze opgelost kunnen worden met een positieve houding.