De huizencrisis in vier grafieken

De huizencrisis heeft zich de afgelopen tien jaar in Spanje en veel andere landen van de Europese Unie gemanifesteerd. De oorsprong van deze onvoorziene omstandigheden varieert afhankelijk van de gemeenschapspartner waar we het op een bepaald moment over hebben, aangezien elke staat zijn eigen omstandigheden en specifieke achtergrond heeft.

In het geval van Spanje zijn de factoren die tot de huidige oververhitting van de vastgoedmarkt hebben geleid, duidelijk. Enerzijds zijn er in Spanje de afgelopen vijftien jaar veel minder woningen gebouwd dan voorheen, vanwege de bouw- en investeringsstop die ontstond na het uiteenspatten van de vastgoedzeepbel. Hierdoor is het aanbod afgenomen en zijn de prijzen veel hoger geworden.

Daarbij komt nog dat het percentage beschermde woningen van het weinige dat er is gebouwd, nog steeds afneemt. Volgens het ministerie van Volkshuisvesting ging het percentage van 10% van de totale woningvoorraad aan het einde van het eerste decennium van de eeuw naar een schamele 3,2% in 2020. Tegenwoordig ligt dat percentage naar schatting nog lager. De cijfers van Spanje vallen in het niet bij die van andere Europese economieën, waar het percentage sociale huurwoningen in sommige gevallen rond de 30% ligt.

Ook de wetgeving heeft niet geholpen, aangezien het beschermde huisvestingsstelsel in Spanje het over het algemeen toestaat dat woningen na een paar jaar op de vrije markt worden geplaatst, waar de prijzen veel hoger liggen. Op deze manier is er geen sprake van een stabiele, beschermde woningvoorraad die ervoor zorgt dat mensen met minder middelen of in kwetsbare situaties toegang hebben tot huisvesting; iets wat nu onmogelijk is vanwege de koopprijzen en de stijgende huren, die op hun beurt weer onder druk staan ​​door het gebrek aan aanbod.

Hiermee wordt een cirkel gesloten die, zoals op het Forum werd besproken, alleen doorbroken kan worden met politieke initiatieven die prioriteit geven aan en bescherming bieden aan sociale huisvesting, de toename van het aanbod op de vrije markt bevorderen en een specifiek regelgevingskader creëren voor kwesties zoals de status van beschermde huisvesting of seizoens- of vakantieverhuur, die ook bijdragen aan het probleem door het aanbod weg te nemen.