De zoon van het kind

Dit is een aflevering van de wekelijkse nieuwsbrief van Mexico, die u gratis kunt volgen via deze link

Op 11 februari verspreidde zich een schokkend bericht op sociale media in de vorm van een video: een jongen was te zien terwijl hij stiekem een ​​tas met daarin een levende pasgeboren baby weggooide. De 18-jarige jongen en zijn 21-jarige moeder zitten in voorlopige hechtenis en kunnen veroordeeld worden tot 40 jaar gevangenisstraf. De gebeurtenis heeft zoveel facetten aan het licht gebracht dat het debat zich vertakt naar de trieste realiteit die duizenden jonge Mexicanen in hun greep houdt. Smerige werelden die veroordelen tot ellende en misdaad. De gevangenissen in dit land zitten vol met levens die nog niet begonnen zijn.

Het Openbaar Ministerie van Mexico heeft een foto gedeeld van de jongemannen met hun ogen bedekt. Hij heeft een tienerhuid, een bril en krullend zwart haar, een kind. Ze heeft een vergelijkbaar uiterlijk en roodachtige letters getatoeëerd in haar nek. Een meisje zoals miljoenen anderen, een dochter zoals jullie, lezers. Terwijl ze op hun proces wachten, zijn er al duizenden rechtszaken aan hun voorbijgegaan, waarvan foto's zijn gemaakt voor het archief van criminelen.

Uit het gesprek dat ze op hun mobiele telefoons voerden, weten we dat ze allebei besloten om van dat gevormde foetusje dat bewoog af te komen: “Ik ben zo bang. Mijn God. Kan niet. Dat is heel erg. "Gooi het maar in een kanaal, ik weet het niet," zegt de moeder. “Kijk niet meer naar hem, lieverd, besteed geen aandacht meer aan hem. Ik gooi het meteen weg als ik thuiskom. En je zult hem nooit meer zien,’ antwoordt hij. “Ik voel me echt slecht, Luc,” voegt ze toe. “Wij voelen.” […] “Ik weet dat dit verkeerd is, maar er was geen andere manier,” concludeert de jongen. In zijn poging de straf te verlagen, stelt de verdediging dat de vader door economische wanhoop werd overmand. Hij gaf openlijk zijn getuigenis en wachtte ter plaatse tot iemand de tas met misdaadmateriaal zou ophalen.

Het laatste record, uit 2023, vermeldt de geboorte van 100.000 baby's bij minderjarige moeders in Mexico. Duizenden anderen zien het licht wanneer hun ouders nog geen 24 zijn, zonder studie, zonder werk. Er zijn legioenen grootmoeders die ervoor zorgen dat het gezin vooruitkomt, maar hun inspanningen zijn niet genoeg en de geschiedenis herhaalt zich: degenen die geboren worden, worden ouders voordat ze geen kind meer zijn en sommige grootmoeders zullen anderen vervangen. De sociale lift werkt niet. Hij blijft vastzitten op de eerste verdieping van ellende. Sommigen van hen die tegenwoordig hun handen op hun hoofd leggen bij het zien van zo'n monsterlijkheid, hebben nog nooit een voet gezet in die wijken van Mexico die je terugvoeren naar de tijd van Dickens. Arme huizen, gebouwd als een Lego-bouwsteen, maar dan zonder kleuren. Het is een woud van grijze blokken waar de stad haar humor uitgiet. Families komen daar samen, van de pasgeborene tot de overgrootmoeder die kookt voor tientallen familieleden die af en aan komen om de paar pesos te deponeren die ze over hebben van hun werkdag. Niemand heeft daar ooit een ander leven gezien en het is het leven dat ze herhalen, vastgeschroefd aan het rad van fortuin. Wat een geluk.

De staat heeft zich al tientallen jaren diep in de schulden gestoken omdat ze deze stinkende straten in de steek laat. Hier wordt het afval verwerkt, komt het water aan wanneer het wil, soms in modderstromen, en wordt de elektriciteit gestolen uit een wirwar van kabels. Of je rekent af, wat nog erger is. Op tientallen straatmarkten wordt van alles verkocht tegen lage prijzen en van slechte kwaliteit, zodat de handelaar die dag kan eten en de pasgeborene een pyjama aan heeft. Het merkwaardige, zou iemand uit de eerste wereld zeggen, is dat in deze families zwangerschappen met vreugde worden verwelkomd. Het is de vreugde van de kribbe, verdomme, van Maria en Jozef, van de ezel en de os, van hen die zoveel mogelijk kinderen geven aan een God die nooit tevreden is. In de slaapkamers die van elkaar gescheiden worden door gordijnen van restjes, horen kinderen de nachten van hun ouders. Voordat ze volwassen zijn, worden ze ouders en geven ze de grijze Lego door aan hun kinderen.

Hoe ziet de wereld eruit waarin deze jongens opgroeiden, wier levens op 11 februari werden verwoest tussen bloed en placenta? Wie weet. Maar niemand durft een oordeel te vellen voordat de overheid recht doet aan deze wijken.