Uitputting

Het document dat de Europese Commissie ondertekende en waarin de 15%-tarieven op de export naar de VS werden bevestigd, volgt het vernederende beeld van Europese vertegenwoordigers die zich voor Trump in het Witte Huis neerknielen. Onze zwakte contrasteert met onze standvastigheid tegenover Amerikaanse chantage door wereldmachten (China, India en Rusland) en regionale machten (Turkije en Israël). Er zijn vele redenen voor Europa's zwakte, hoewel er vier opvallen.

De eerste is de oorlog in Oekraïne. De EU blijft ervan overtuigd dat Rusland een bedreiging vormt (vanwege de invloed van de Baltische republieken, Finland en Polen) en dat het nog steeds de bescherming van de Amerikaanse militaire paraplu nodig heeft. Ondanks de aanhoudende oorlog lijkt het noch realistisch noch intelligent om Rusland te behandelen als een vijand van de EU, waarmee het geen noemenswaardige territoriale of culturele geschillen heeft, zoals het wel met Oekraïne had. Nu Brussel zich sinds de recente uitbreidingen oostwaarts beweegt, is dit echter moeilijk te vermijden.

Om onze zwakte ten opzichte van de VS te corrigeren, moeten we de EU een duidelijke richting geven.

De tweede reden is het handelsoverschot van Europa met de VS op het gebied van goederen en de afhankelijkheid van de Europese markt van exportsectoren uit Noord-Europa. Deze sectoren kunnen niet concurreren met hun Aziatische rivalen op andere continenten.

De derde reden voor onze zwakte is de democratie zelf, waarin veranderingen in regering en prioriteiten onvermijdelijk zijn. Dit maakt het moeilijker om een ​​routekaart op te stellen, zoals het geval is in China, India en Rusland, die de afgelopen één of twee decennia door dezelfde leider zijn geregeerd (Xi Jinping, Modi en Poetin, en in Israël en Turkije Netanyahu en Erdogan). Dit is een noodzakelijk kwaad dat we niet willen en ook niet moeten afzweren, maar dat het moeilijk maakt om te reageren op veranderingen in een geglobaliseerde, snelle en disruptieve wereld.

De vierde reden is juist het ontbreken van een langetermijnplan voor de EU. Deze situatie sleept zich al voort sinds de jaren negentig, toen de fietstheorie werd bedacht om de Europese constructie te beschrijven. Volgens deze theorie moest de EU hoe dan ook vooruitgaan, in welke richting dan ook, want als ze stopte, zou het EU-project (de fiets) instorten. Er werd gekozen voor meer, niet voor beter. Meer leden, meer bevoegdheden, meer wetgeving en meer budget. In plaats daarvan had de keuze beter moeten zijn (consolideren wat tot dan toe was bereikt).

Ondertussen is de achteruitgang van de Europese instellingen onmiskenbaar. Het Parlement blijft, net als in de jaren negentig, een van Europa's grootste broedplaatsen voor onverantwoordelijke individuen. De Raad heeft zijn institutionele betekenis verloren en is verworden tot een verzameling periodieke vergaderingen van sectorale ministers. De Commissie is een misvormd amalgaam van eenheden, directoraten en commissarissen die voortdurend van titel en prioriteit wisselen, zoals is gebeurd met Von der Leyens laatste twee commissaristeams.

Om onze zwakte en onderdanigheid aan de VS te corrigeren, moeten we de EU een duidelijke richting geven: een wederzijds veiligheidspact met Rusland, China behandelen als handelspartner en niet als bedreiging, verdere uitbreiding stopzetten, de budgettaire en fiscale integratie verdiepen (en ook militaire integratie als we Europa efficiënt willen herbewapenen en herhaling van de fouten van de EMU willen voorkomen), en de instellingen fundamenteel hervormen. Als niet alle lidstaten het eens zijn, kunnen we dat in twee snelheden doen.