Nu is de PJ ervan overtuigd dat ze senatoren en afgevaardigden kan aantrekken en zelfs een overwinning in de provincie kan behalen.

Het peronisme lonkt naar de mogelijkheid om uit het politieke dal te klimmen waarin het door de klinkende mislukking van de regering van Alberto Fernández is beland. Niet vanwege zijn eigen verdienste. Carlos "Chacho" Alvarez merkte ooit op dat verkiezingen niet door de oppositie worden gewonnen, maar altijd door de zittende regering worden verloren.

Nu de leider van de Kirchner-partij onder huisarrest stond en vanwege haar veroordeling in de Highways-zaak was uitgesloten van het bekleden van een openbaar ambt, begon de race om de opvolging binnen de PJ-partij op 17 juni. Cristina werd, met een elektronische enkelband, opgesloten in haar appartement in Constitución.

Gouverneur Axel Kicillof nam het voortouw omdat hij het aandurfde de voormalige president uit te dagen om de macht door de verkiezingen in Buenos Aires en de nationale verkiezingen te scheiden, waardoor Cristina Kirchner en Máximo Kirchner – als leider van La Cámpora – gedwongen werden de pen te delen, die tot dan toe alleen zij hanteerden om de kandidatenlijsten samen te stellen. Zo verdeelden ze de plaatsen op de provinciale en nationale lijsten.

Binnen het Kirchnerisme bestaat er geen twijfel over dat Kicillof, met de 14-puntenoverwinning van de Peronistische Partij in Buenos Aires op 7 september op Javier Milei en zijn alliantie met de PRO (Pro-partij), de presidentskandidaat voor 2027 is geworden. Maar ze verduidelijken: " één van de kandidaten ". Wie de andere presidentskandidaat zal zijn voor een mogelijke voorverkiezing? Niemand weet het, en het is nog ver weg.

Er is nog één fase te gaan in dit interne meningsverschil tussen de aanhangers van Kirchner en de aanhangers van Kicillof: 26 oktober.

Niemand zal het toegeven, maar noch de burgemeesters, noch de regering van Buenos Aires zullen campagne voeren zoals ze dat deden voor de verkiezingen in Buenos Aires . Ten eerste omdat er geen burgemeesters meer zijn met symbolische kandidaturen of die hun grondgebied moeten beschermen. Er zijn ook praktische problemen die de intenties van de campagne ondermijnen; er zullen geen papieren stembiljetten meer zijn, die huis-aan-huis werden verspreid onder potentiële kiezers. Het is de beurt aan het enkelvoudige stembiljet.

Achter deze rechtvaardigingen schuilt een politieke en strategische onderbouwing. Binnen Kicillofs kamp en onder de burgemeesters zijn er mensen die niet ontevreden zouden zijn als het peronisme in oktober in de provincie Buenos Aires duidelijk zou zegevieren, maar met een kleinere marge dan de 14 punten die bij de provincieverkiezingen in Buenos Aires werden behaald. Op deze manier zouden ze de interne interpretatie forceren dat de gouverneur met een overweldigende meerderheid heeft gewonnen, terwijl de nationale verkiezingen, met een lijst die grotendeels door Kirchner was samengesteld, dat niet hebben gedaan.

Vanuit Camporo's perspectief is er een interpretatie mogelijk, mocht zoiets gebeuren. Ze zouden zeggen dat ze gelijk hadden en dat als de verkiezingen eensgezind waren geweest, de impact op de regering veel groter zou zijn geweest, omdat die geen bewegingsruimte had gehad, zoals Milei nu heeft.

"Veel succes", klaagt een peronistisch parlementslid dat niet bij de strijd betrokken is. Hij vindt het een misvatting om de uitslag van Buenos Aires te nationaliseren .

Peilingen binnen de PJ (Partij van de Volkspartij) waarschuwen dat het verschil tussen het peronisme en de LLA vandaag de dag de helft is, ongeveer 7 procentpunten, omdat veel kiezers die voor een centristische optie kiezen bij de verkiezingen in Buenos Aires op Milei zullen stemmen. Een andere factor is absenteïsme. Naar schatting hebben de Libertariërs in september de minste stemmen gekregen, en nu wordt een hogere opkomst waargenomen. Daarom wordt verwacht dat de meerderheid van de stemmen naar de Libertarische schatkist zal gaan. "Als dat zo is, staan ​​we voor, maar net niet", concluderen ze.

Maar niets lijkt een zeker optimisme te kunnen tegenhouden dat langzaam terugkeert in de PJ als geheel. Ze beginnen het vertrouwen te herwinnen om een ​​senator of afgevaardigde te winnen, iets wat een paar maanden geleden nog erg moeilijk was. Met de rekentool in de hand denken ze dat ze de Senaat van slechts 34 naar 30 zetels kunnen terugbrengen.

Zij ondersteunen deze theorie met gegevens zoals de kansen van Jorge Capitanich, kandidaat voor eerste senator in Chaco, om mee te strijden om de eerste plaats binnen de alliantie gevormd door de radicale gouverneur Leandro Zdero met La Libertad Avanza van de Milei-partij.

Iets soortgelijks gebeurt in het Huis van Afgevaardigden. Als voorbeeld wijzen ze erop dat in de City, ondanks een sterk Kirchner-gezinde partij zoals die onder leiding van Mariano Recalde en Itaí Hagman, hun kansen op zetels in het Lagerhuis toenemen doordat de anti-Kirchner-beweging in Buenos Aires over meerdere partijen verdeeld is.

"Als we in de provincie winnen, en we niet ver achter La Libertad Avanza in het hele land zitten, is dat iets om te vieren", aldus een ervaren Peronistische leider uit de provincie Buenos Aires. Zo ja, dan zal de PJ de libertarische strategie moeten danken om zijn merk voorrang te geven boven het succes van zijn lijst en de slechte slotverkiezingen, met onbekende kandidaten, in verschillende provincies.