"Zelfs als mijn salaris verdubbeld zou worden, zou ik het niet nog een keer doen": Waarom werknemers geen baas meer willen zijn

Franse werknemers hebben geen enkele behoefte om leider te worden, en deze houding is kenmerkend voor Frankrijk. Volgens een onderzoek van de Franse opleidingsorganisatie Cegos wil 56% van de werknemers die door HR-managers als potentieel goede leiders worden beschouwd, niet doorgroeien naar een verantwoordelijke functie, vergeleken met gemiddeld 36% in andere landen – een aanzienlijk verschil.

Waarom zijn Franse werknemers dan zo terughoudend om verantwoordelijkheden binnen hun bedrijf op zich te nemen? Omdat waar sommigen verantwoordelijkheid en promotie zien, werknemers vooral problemen en lange dagen zien, gevangen tussen de hamer van hun meerdere en het aambeeld van hun ondergeschikten.

Driekwart van de beginnende managers is van mening dat hun werkuren gestaag toenemen, evenals hun stress, meer dan in andere landen. Gezien deze toename van de tijd die op kantoor wordt doorgebracht, wordt erkenning als onvoldoende of zelfs onbestaand beschouwd voor een weinig motiverende salarisverhoging van hooguit een paar honderd euro per maand.

Dat vertelde Valérie, die in de wijnbouwsector werkt, aan RMC : "De druk was te groot, ik kon de telefoon niet opnemen. Mensen belden me van vijf uur 's ochtends tot tien uur 's avonds", vertelt ze.

"Voor een loonsverhoging van 100-150 euro had ik last van afwezigheden, klanten die om informatie vroegen, en dat zelfs in het weekend. Zelfs als ze mijn salaris nu verdubbelen, ga ik absoluut niet meer kok worden. Nu werk ik alleen en gaat het zoveel beter", herinnert Valérie zich.

"Op een dag werd ik wakker en nam ik ontslag. Ik verloor alles, ook mijn anciënniteit, maar ik zou nooit meer iets willen doen," belooft ze.

Om deze Franse uitzondering te verklaren, moeten we eerst kijken naar de managementcultuur. Volgens een rapport van de Algemene Inspectie van Sociale Zaken (IGAS) wordt het Franse management gekenmerkt door sterk verticale en hiërarchische praktijken en een "veel zwakkere" erkenning van werk dan in andere landen.

Dit is wat socioloog François Dupuy ‘elitemoeheid’ noemt: de onzekerheid van hun werk waarvan de essentie, de verantwoordelijkheid, wordt opgegeten door de vermenigvuldiging van procedures van allerlei aard.

Bovendien is het in Frankrijk vaak zo dat degene die manager wordt, de beste technicus is. Hij of zij beschikt niet per se over de kwaliteiten van een manager.

Er is ook een misverstand tussen managers en HR: HR denkt dat ze machtsbelust zijn en gedreven worden door ambitie, terwijl managers vooral meer willen verdienen, meer flexibiliteit willen hebben om dagelijks beslissingen te nemen en nuttig willen zijn. Een totale verspilling van HR.