'Adolescenten in het dossier': Waarom het nieuwe wetsvoorstel van de regering over genderdysforie bij minderjarigen verenigingen bang maakt

Het door de regering goedgekeurde decreet, onder leiding van minister van Volksgezondheid Orazio Schillaci en minister van Gezin en Gelijke Kansen Eugenia Roccella , voorziet in de oprichting van een nationaal register dat gedetailleerde informatie verzamelt over alle gevallen van voorschrijven van geneesmiddelen voor genderdysforie aan minderjarigen . Dit register zal worden beheerd door het Italiaanse Geneesmiddelenbureau (AIFA) en zal gegevens bevatten over diagnoses, gedocumenteerde resultaten van psychologische en therapeutische interventies en klinische monitoring na toediening. De gegevens zullen periodiek worden doorgestuurd naar het ministerie van Volksgezondheid, dat ze ook zal gebruiken om rapporten voor het parlement op te stellen.

De wet maakt geen expliciet onderscheid tussen geneesmiddelen met verschillende doeleinden, zoals puberteitsremmers , die voornamelijk in de prepuberale fase worden gebruikt om de seksuele ontwikkeling tijdelijk te onderbreken, en hormoonbehandelingen (vermannelijkend of vervrouwelijkend), bedoeld voor mensen die al in de puberteit zijn. Deze vergelijking heeft geleid tot veel bezorgdheid bij professionals in de sector en bij verenigingen die opkomen voor de rechten van transgenders.

Het nieuwe regelgevingskader wordt gecompleteerd door de oprichting van een technische commissie die verantwoordelijk is voor de evaluatie van de impact van de genomen maatregelen. Deze commissie zal bestaan uit vertegenwoordigers van het ministerie van Volksgezondheid en politici die verantwoordelijk zijn voor gezins- en sociale aangelegenheden. Om de drie jaar zal deze commissie een rapport aan het parlement moeten voorleggen op basis van de via het register verzamelde gegevens.

De internationale context heeft de Italiaanse besluitvorming sterk beïnvloed. Een van de meest voorkomende referenties is de zogenaamde " Cass Review ", een uitgebreid rapport in opdracht van de Britse National Health Service en onder leiding van kinderarts Hilary Cass . Het document, gepubliceerd in april 2024, concludeerde dat het gebruik van puberteitsremmers en hormonen jarenlang op onvoldoende bewijs was gebaseerd en adviseerde om de toediening ervan buiten strenge klinische studies te staken. Enkele maanden later werd dit echter in twijfel getrokken door een rapport van de Duitse Vereniging voor Kinder- en Jeugdpsychiatrie en Psychotherapie (DGKJP), dat een positief advies gaf over het gebruik van de medicijnen en hun belang bij de behandeling van genderdysforie bij minderjarigen bevestigde.

Veel Italiaanse LGBTQ+ -verenigingen hebben hun bezorgdheid geuit over de goedkeuring van het wetsvoorstel. Kritiek op het wetsvoorstel richt zich op drie belangrijke aspecten: ten eerste wordt een mogelijk nationaal register met gezondheidsinformatie over patiënten die medicijnen tegen dysforie krijgen, gezien als een potentiële " aangifte " van transgender minderjarigen. Het tweede aspect betreft het feit dat de therapieën die momenteel worden voorgeschreven aan minderjarigen die al seksueel ontwikkeld zijn (d.w.z. masculiniserende en feminiserende hormonen) in wezen gelijkgesteld zouden worden aan die welke worden voorgeschreven aan preadolescenten die nog niet seksueel ontwikkeld zijn, d.w.z. zogenaamde puberteitsremmers . Ten slotte betreft de laatste kritiek het voorschrijven van remmers , waarvoor zowel een diagnose als "psychologische, psychotherapeutische en mogelijk psychiatrische" interventies nodig zouden zijn.

Roberta Parigiani , advocaat en woordvoerder van de Trans Identity Movement (MIT), benadrukte dat blokkers vaak juist worden gebruikt om de puberteit te onderbreken , zodat jongeren kunnen reflecteren op hun genderidentiteit voordat ze definitieve beslissingen nemen . Volgens Parigiani kan het koppelen van toegang tot deze medicijnen aan een formele diagnose de stress bij minderjarigen op een toch al gevoelige leeftijd vergroten. Bovendien kan het gelijkstellen van blokkers en hormonen, die verschillende toepassingen en doelen hebben, verwarring creëren in klinische trajecten en de toegang tot zelfs de meest geschikte behandelingen beperken voor degenen die al een duidelijk beeld hebben van hun identiteit.

Ook Christian Leonardo Cristalli, nationaal hoofd transgenderbeleid bij Arcigay , kreeg harde kritiek. Hij noemde het register een "de facto registratiesysteem". Cristalli uitte zijn bezorgdheid over het groeiende klimaat van wantrouwen en het risico dat de maatregel de vertrouwensrelatie tussen arts en patiënt zou kunnen ondermijnen , door een aandoening die al aanzienlijk sociaal lijden veroorzaakt, te medicaliseren en pathologiseren. Volgens Cristalli zou het door het wetsvoorstel geïntroduceerde autorisatiesysteem kunnen leiden tot schadelijke vertragingen in de behandeling en de psychische gesteldheid van mensen met genderdysforie kunnen verergeren, met mogelijke bijwerkingen zoals angst, depressie, eetstoornissen en zelfbeschadiging.

De goedkeuring van het wetsvoorstel door de Ministerraad is slechts de eerste stap in de juridische procedure : het wetsvoorstel moet nu in het parlement worden besproken en kan nog worden gewijzigd. Tot de definitieve goedkeuring treden de nieuwe regels niet in werking, maar hun structuur suggereert al een duidelijke richting: meer controle door de overheid over de genderbevestigingsprocessen van minderjarigen , met ingrijpende klinische en culturele gevolgen.

Naast de technische aspecten raakt het debat dat door het wetsvoorstel wordt opgeroepen, bredere kwesties aan, zoals de erkenning van genderidentiteit, therapeutische vrijheid, het seculiere karakter van de staat en het recht van minderjarigen op gepersonaliseerde zorg. Critici stellen dat de nieuwe wetgeving geen echte bescherming biedt, maar eerder een toezichtsmechanisme dat transitieprocessen eerder ontmoedigt dan ondersteunt. Voorstanders stellen echter dat het een noodzakelijke voorzorgsmaatregel is, gebaseerd op de bescherming van de meest kwetsbaren, terwijl de wetenschap robuustere en ondubbelzinnige antwoorden biedt.

Wat zeker is, is dat de maatregel een nieuw tijdperk inluidt in de Italiaanse aanpak van genderdysforie bij minderjarigen. Deze fase belooft controversieel , complex en vol juridische, ethische en wetenschappelijke implicaties te worden. Centraal staat de delicate balans tussen gezondheidszorg, zelfbeschikking en institutionele verantwoordelijkheid . Een balans die voor velen nog lang niet bereikt lijkt.