Cinzia Tedesco, de jazzster vertelt haar verhaal: "Ik hou ervan om mijn droom te leven"

Het was een gelukstreffer dat ik Cinzia Tedesco, de internationale jazz-zangeres, ontmoette. Ik wist dat ze erg geliefd was in Italië en in het buitenland, maar ik kende haar leven, haar plannen en haar dromen niet. En dat hij in Rome woonde, in mijn buurt. Jong, knap, elegant, ze reist voortdurend de wereld rond, waar ze wordt gezien als de muzikale persoonlijkheid die de meeste erkenningen en prijzen heeft gekregen voor haar werk. We citeren er een paar: “Ambassadeur van het Internationale Vredescentrum in Assisi (een non-profitorganisatie erkend door de VN), Internationale Prijs voor Italiaanse Excellentie toegekend in Washington door de E-Novation Foundation, Ambassadeur van Federitaly in de wereld voor de verspreiding van de Italiaanse muziekcultuur. Maar ze is eenvoudig gebleven, ze is iemand die het niet naar haar hoofd laat stijgen. Dat is de eigenschap van intelligente vrouwen die weten dat ze belangrijk zijn, zonder dat ze zich hoeven te laten zien. We ontmoeten haar op basis van een afspraak die we een paar dagen van tevoren hebben gemaakt en na een kopje koffie beginnen we ons gesprek.

Ook in het buitenland heeft Cinzia veel successen behaald. Maar het is niet makkelijk om vandaag de dag een vrouw te zijn. Hoe is het haar gelukt om te overleven in een wereld die steeds meer aan mannen toebehoort?

“Het was niet makkelijk, maar als je waarde hecht aan een constante, sterke en doortastende toewijding waarin je gelooft, geeft dat je de menselijke en emotionele energie om door te gaan.”

Vrouwen hebben tegenwoordig moed, en daarmee win je ook. Het publiek in Italië en daarbuiten is het met u eens en waardeert uw stem. Beschouwt u dat als een voorrecht?

“Er zijn jaren van opoffering, slapeloze nachten en zorgen geweest om hier te komen. Maar als ik op het podium sta, eet ik mezelf helemaal op, ik zoek een bijna fysiek contact met het publiek op, artiesten leven daarvoor. Er is geen financieel rendement dat dit soort emoties kan compenseren. Ik vind het geweldig om mijn droom te leven."

Over dromen gesproken, op welke leeftijd begon je met zingen?

“Sinds ik een kind was. Mijn vader, die met zijn muziekgroep zong, merkte mijn stem op. Hij vond het leuk, hij hielp mij en liet mij studeren. Ik deed het heel goed op school, maar ik werd gepest omdat ik een paar kilo te zwaar was. Het was verschrikkelijk. Ik vroeg me af hoe ik door die momenten heen kon komen, hoe ik mezelf kon verbeteren en mezelf kon zijn. Het hielp me enorm om op het podium te staan, daar vergat ik alles omdat ik een competitief karakter heb. Ik bleef studeren en behaalde naast het zingen ook een graad in computerwetenschappen, met de hoogste cijfers, geheel volgens de regels van het leven. Ik voelde me een jonge vrouw die in staat was om tegen het leven te vechten."

Het waren moeilijke jaren, maar er begon iets nieuws te komen...

“Eigenlijk was er veel veranderd sinds de jaren van mijn grootmoeder en mijn moeder, moeilijke jaren waarin vrouwen niet vrij waren om zichzelf te emanciperen.”

Ik denk dat er ook op muziekgebied veel is veranderd. Kun je een voorbeeld geven?

“De context zit in de logica van het bedrijf. Tegenwoordig is er een tendens om ruimte te geven aan mannen en vrouwen die niet alleen kunstenaars zijn, maar ook karakters. We kijken naar een jonge wereld die niet is opgevoed in schoonheid, in het vermogen om jezelf op het spel te zetten, met moed en opoffering. Niets gebeurt toevallig, je moet erin geloven.”

Zoals Bob Dylan overkwam. Er draait een film over hem in de bioscoop en die stond nog niet op de planning, maar jij hebt het idee aangewakkerd door een serie over hem te maken, toch?

“Ja, “The Voices of Bob Dylan”, een multimediashow om het verhaal van Bob Dylan te vertellen. Theatrale momenten en live nasynchronisatie door Angelo Maggi (de beroemde stem van onder anderen Tom Hanks en Denzel Washington in de film Hurricane en die op het podium de stem van Dylan inspreekt) zijn met elkaar verweven. Ik zing de bekende liedjes van Dylan en leen mijn stem aan Joan Baez, een vrouw die alles had en die ook het icoon werd van de verkeerde liefde waarin ze geloofde. Hij spreekt over zijn Dylan met een genegenheid die in de loop der tijd onveranderd is gebleven. We zijn op tournee geweest van Milaan naar Rome en Napels, en op 1 maart staan ​​we in het Teatro Orfeo in Taranto, mijn geboortestad, waar ik hoop, ook hier, een uitverkochte voorstelling te hebben”.

Liefde is een gevoel dat nooit vergeten wordt. Ze schrijft nieuwe nummers, waaronder één over Paolo Borsellino: was het moeilijk in dit Italië met een kort geheugen?

“Ja, maar voor dit project heb ik al de steun gekregen van het Paolo en Rita Borsellino Studie Centrum voor het lied dat ik de titel 'Alle Cinque' heb gegeven, een nummer dat op trieste wijze verwijst naar de tragische aanval. Hij herinnert zich ook Borsellino's gewoonte om om vijf uur 's ochtends wakker te worden om 'de wereld twee uur eerder te verneuken', zoals hij het zelf noemde. De teksten zijn geschreven door mij en Giovanni Soldani, de muziek is van mij en de arrangementen zijn van mij en maestro Roberto Guarino”.

In een ander of realistisch licht?

“We zagen Borsellino niet alleen als een man van de instellingen, maar ook als iemand die gewoon Paolo was. Natuurlijk zing ik deze liederen met respect en emotie.”

Cinzia, is er iets wat je vóór sluitingstijd nog wilde doen, maar niet hebt gedaan? Zij lijkt mij niet iemand die opgeeft, die een project waar ze in gelooft laat liggen. Ik vergis me?

“Nee, helemaal niet. Nooit opgeven is mijn motto. Na de tournee in Brazilië, Noorwegen, Duitsland en Bulgarije wil ik nu mijn muziek naar de Universal Expo in OSAKA brengen en daarna zou ik graag terugkeren naar Milaan, een stad waar ik altijd ben verwelkomd door een enthousiast, gecultiveerd en liefdevol publiek”.