Economische omstandigheden voor Oekraïne, de rekening is binnen

De afschuwelijke zakenman die in het brein van Donald Trump rondwaart, moet worden erkend voor een onvrijwillige verduidelijking: hij ruimt het veld op van de geopolitieke trivialiseringen die het debat over de oorlog hebben gedomineerd. En hij maakt duidelijk dat vrede wordt besloten op basis van de kapitalistische belangen die op het spel staan ​​en niet alleen door het trekken van de grenslijn van het nieuwe gerussificeerde Oekraïne.

We hebben het al eerder gezegd: de belangrijkste onderhandelingstafel zal de tafel zijn waar de economische voorwaarden voor vrede worden geschapen. Het lijkt erop dat we er zijn. En helaas, zoals verwacht, is het niet de tafel die we gehoopt hadden te zien. Het voorbeeld van de hamsterwoede van zeldzame aardmetalen in Oekraïne is veelzeggend. Zoals Il Manifesto gisteren meldde, schreeuwde Zelensky tot het einde toe dat hij geen enkele belofte aan zijn bondgenoten zou ondertekenen om wapens te verkrijgen. Waar of niet waar, het is nu een vox clamantis in deserto.

Het groteske toneelstukje in het Witte Huis tussen Macron en Trump bewijst het. De Amerikaan beweert dat hij de zeldzame aardmetalen te danken heeft aan het feit dat de Amerikaanse hulp aan Oekraïne, in tegenstelling tot de Europese hulp, niet door garanties werd gedekt. De Fransman onderbreekt hem door te zeggen dat de EU geen maatregelen wil nemen tegen Oekraïne, maar alleen tegen de Russische tegoeden die op Europese bankrekeningen zijn bevroren. Een pretentieuze hypothese, een beetje alsof Frankrijk, de overwinnaar van de Eerste Wereldoorlog, de schulden van het verslagen Duitsland zou moeten betalen.

DE WAARHEID van de deal is dat ze samen Oekraïne de komende decennia zullen uitmelken om hun militaire uitgaven terug te verdienen. Hoe dan ook, de machtsovername door het verslagen Oekraïne is een dramatisch secundair probleem. Poetins woordvoerder, Dmitri Peskov, herhaalde nogmaals: er moet nog veel werk worden verzet om de betrekkingen tussen Washington en Moskou te normaliseren, vooral op het gebied van handels- en financiële samenwerkingsovereenkomsten.

Het doel van het Kremlin is nog steeds hetzelfde: een einde maken aan het hypocriete protectionisme van de zogenaamde 'sancties' en de Amerikaanse en westerse markten weer openstellen voor zakendoen met Rusland.

EEN VOORSTEL dat, zoals bekend, door Moskou in volledige harmonie met Peking wordt doorgevoerd. Het is geen toeval dat de Chinese regering al wekenlang de sprankje vrede in Oekraïne ziet als een kans om multilaterale economische onderhandelingen te openen. De inzet was: Amerika en het Westen weer openstellen voor vrije uitwisseling van goederen en kapitaal met hun oosterse ‘vijanden’.

Trump is doodsbang voor dit vooruitzicht. Zijn regering zou ook bereid zijn Oekraïne, de Baltische staten en de gehele Europese grens van de NAVO naar de hel te sturen. Het belangrijkste is dat de Amerikaanse protectionistische muur blijft staan. Dit is in feite de enige voorwaarde om de anderszins onhandelbare Amerikaanse schuld aan het buitenland, zowel publiek als privaat, onder controle te houden.

DIT IS DE REDEN waarom het Amerikaanse presidentschap de Chinezen zo ver mogelijk van de vredesakkoorden probeert te houden. De Amerikaanse hoop is om Poetin ervan te overtuigen bilaterale onderhandelingen te starten die enkel gebaseerd zijn op de openstelling voor Russisch kapitaal. Het is een poging om de oude Nixoniaanse verdeel-en-heerspolitiek nieuw leven in te blazen en zo het lot van Rusland te scheiden van dat van de Chinese reus. Het probleem is dat de economische verstrengeling tussen Rusland en China tegenwoordig moeilijk te doorbreken is.

De afgelopen jaren is de Chinese export naar de Russische economie meer dan verdubbeld: van 50 miljard dollar in 2018 tot ruim 100 miljard nu. “China en Rusland kunnen niet gescheiden worden”: Xi’s waarschuwing aan de wereld van een paar dagen geleden is gebaseerd op vrij solide economische gronden. Als Rusland sterke banden met China blijft onderhouden, zal het Witte Huis naar andere oplossingen moeten zoeken. Eén daarvan is dat de Verenigde Staten besluiten om het protectionistische wapen volledig op de schouders van de oude EU-bondgenoten te leggen.

TRUMP ZOU ons kunnen bedreigen: "Beste Europeanen, betaal onze schulden, anders doen we voortaan alleen nog zaken met vijanden." Het is Bidens ‘friend shoring’ die onder Trump wordt teruggedraaid en ‘unfriend shoring’ wordt. Nog een verbazingwekkende paradox van een zeer precaire kapitalistische vrede.