Juventus op het keerpunt: drie missies voor Motta

In dit heerlijk zinloze seizoen kan alles gebeuren. Napoli bijvoorbeeld: ze werden al vroeg kampioen omdat Conte erbij was, maar kwamen in de problemen toen ze Kvara lieten gaan, die een maand geleden al niet meer nodig was. Inter is de sterkste, meest solide en rijkste ploeg, maar nu speelt het tegen gesloten teams en heeft het geen tweede linie die de taak aankan. Milan maakte een omslag met Conceiçao en ging de toekomst in met vier aanvallers. Nee, het is een chaos, erger dan ooit. Como zakt rechtstreeks naar de Serie B, maar misschien kan het wel een plek bovenaan de ranglijst veroveren.

We kunnen nog wel even doorgaan over deze gekke achtbaan. Waarom zou je dan verbaasd zijn dat Juve een week geleden nog op de rand van een zenuwinzinking stond in Eindhoven, en Thiago Motta het risico liep ontslagen te worden, en dat er vandaag de dag misschien wordt gespeeld met het idee van de Scudetto? Dat Juve nu op de eerste plaats mag mikken, lijkt net zo overdreven als het nieuws dat Mark Twain over zijn overlijden kreeg: niet alleen staat Inter acht punten voor, een voorsprong die in het moderne voetbal makkelijk te herstellen is, maar ook Napoli en Atalanta zouden gelijktijdig ten onder moeten gaan. Altijd hopend op een tot nu toe onbekende continuïteit.

Als de Scudetto niet het realistische doel kan zijn, ook al omdat een val van daaruit nog meer pijn zou doen, is het omslagpunt ineens binnen handbereik. Vaarwel Champions League, het was een enorme verspilling omdat Motta het heel slecht aanpakte. Maar het kampioenschap, de Italiaanse beker en het WK voor clubteams moeten de club, het team en de fans ervan overtuigen dat het seizoen positief kan eindigen. De zomercijfers klopten zeker niet. De markt biedt onbegrijpelijke ontwikkelingen, zoals de bijna veertig miljoen die op het laatste moment werd uitgegeven aan Nico, maar wie had gedacht dat de vermoeide tweelingbroer van Koopmeiners zich ook zou laten zien? Dan is er nog de onverklaarbare prestatie van Douglas Luiz, die bij Aston Villa een goede indruk maakte en hier alleen geblesseerd is, of hij wisselt per uur met twee spelers en speelt nooit als spelmaker, hooguit als aanvallende middenvelder ver van het strafschopgebied (iets wat Motta niet nodig heeft). Maar was dat niet een training in de Premier League?

Een andere fout, begrijpelijk aangezien de omgeving geladen moest worden, was om mensen te laten denken dat ze meteen konden winnen. Geen ketterij. Trapattoni, Lippi en Conte slaagden bij de eerste poging wel, maar Motta's voetbal is minder direct, meer cerebraal en zeker ideologischer dan dat van zijn voorgangers. Het heeft tijd nodig. Wat verrassend is, is de inconsistentie van het spel en niet zozeer de resultaten: Juve begon met een dominante en aanvallende houding, trok zich terug en probeerde op wetenschappelijke wijze hun rivalen bloot te stellen aan een tegenaanval, en ging uiteindelijk op zoek naar een nog steeds onduidelijke identiteit. Het is duidelijk dat hij de bal niet wil verliezen, maar hij weet niet hoe hij al dit vermoeiende werk kan omzetten in kansen en doelen. Tenzij Motta een grote illusie is, en dat geloven wij niet, zal de tijd onze belangrijkste bondgenoot zijn.

Vanavond zou het keerpunt kunnen zijn. Dan is er nog de Coppa Italia, die niet zo heel belangrijk is, maar in een club waar winnen het enige is dat telt, kan dat geen kwaad. Empoli is het team in de competitie dat zich in de grootste crisis bevindt en moet zichzelf zien te redden. Juve kan het niet laten om hier gebruik van te maken. In de halve finale staat Bologna op het programma. Dat is niet de makkelijkste uitdaging, maar ook niet onmogelijk. En dan het kampioenschap: na vier opeenvolgende overwinningen zijn dit Verona, Atalanta, Fiorentina, Genoa, Roma, Lecce, Parma en Monza. Een prestatie die, Gasp en Ranieri buiten beschouwing gelaten, een vergissing zou zijn om niet te benutten om de derde plaats te consolideren of zelfs afstand te nemen van de achtervolgers. Het WK in juli kent te veel vreemde variabelen om vandaag de dag nog te kunnen beoordelen. Het is misschien geen memorabel seizoen, maar alle voorwaarden zijn aanwezig om de spoken van Marchesi, Maifredi en Del Neri te verdrijven, om de donkerste momenten van de laatste tijd te herinneren en om opnieuw te beginnen. Juve heeft die kans nog niet gegrepen. Zo niet nu, wanneer dan wel?