Vormen, sculpturen, ideeën en schilderijen om het verhaal van Pascoli's 'muziek' te vertellen

"Kunst is een vorm, en een vorm is iets zonder geschiedenis. Maar het heeft een bestemming", schreef Jean Baudrillart . We vieren de 170e geboortedag van Giovanni Pascoli , een legende uit de twintigste eeuw. Een welbespraakte en gepassioneerde dichter, authentiek, fantastisch en muzikaal. Dit is niet zomaar een herdenkingsmoment, want poëzie kan vandaag de dag weer leven in andere vormen, zoals blijkt uit het picturale en sculpturale werk van Mirna Manni (Tuscania, 1958).

Zo verstrengelen herinnering en hedendaagsheid zich in de Sala delle Tinaie van Villa Torlonia, in San Mauro Pascoli , in het Poëziepark. Met Pascoli's poëzie ademen we een eeuwenoude maar toch nieuwe sfeer in, in een reis van introspectie die het werk van een groot dichter herinterpreteert, in een gelaagde en diepgaande verkenning van de thema's intimiteit, herinnering, herinnering, leven en dood. Mirna Manni bouwt met haar negen installaties nieuwe, kiemkrachtige bruggen en reactiveert gedachten en bewustzijn. De deugden van kunst hebben ons, zoals we weten, altijd ruimtes van vrijheid geboden. Hier transformeert, beeldhouwt en vormt de kunstenaar op alchemistische wijze – voorbij alle grenzen – ruwe materialen, aarde en klei, steengoed en engobes, doeken en papier, om ongewone vormen en ruimtes te creëren die rijk zijn aan resonantie. Elk van haar composities lijkt alle grenzen te verwerpen en omarmt lichamen en volumes in hun uitgestrektheid en kwantiteit. Zo verschijnt Moeder Natuur geleidelijk opnieuw in een voortdurende overgang tussen gedachte en beeld, materie en vorm.

Deze tentoonstelling, getiteld "Over kleine en grote dingen", biedt ons de mogelijkheid om in een oogwenk te reflecteren op het geleidelijke wordingsproces van de kleine, grote dingen die ons omringen, zowel gisteren als vandaag. Werken die meerdere, onderling verbonden gedachten en reflecties omvatten, die de kunstenaar in zijn geheel ontmantelt met Pascoli's oeuvre. Een temporalisatie van echo's en neerslagen uitgedrukt tussen picturale substantie, de sculpturaal-keramische materialiteit van de vormen, tussen woorden geborduurd op stoffen en doeken. Dunne nylondraden houden doeken omhoog met de geborduurde verzen van drie van Pascoli's gedichten: L'imbrunire, Il gelsomino notturno en D'Estate . De representatie van het sterrenbeeld Pleiaden : talloze kleine witte keramische bloemen, zeer dunne ijzeren stengels, trossen kweekgras en muggen, plantaardige tekens die allemaal geënt zijn tussen borduurwerk en transparanten. Variaties op hetzelfde thema herhaald met woorden gegraveerd en gekrast in de huid van het keramiek. Pascoli-achtige gedichten, ingesloten, verpakt en geordend, verzegeld, opgestapeld en verzameld in keramische dozen. Objecten bewaard als geheugensteuntjes, teruggevonden en blootgelegd, die een dialoog aangaan met grote schilderijen van naturalistische herinneringen. Obsessies, stuk voor stuk, die zich vaak vertalen in daden van pure vreugde. Toch blijft er ook een gevoel van ongeneeslijke "onherstelbaarheid" bestaan. Op de achtergrond het grote doek Dentro l'imbrunire (2024). Binnenin het schilderij staan de woorden " dentro l'imbrunire, l'alba " gegraveerd. Om te zeggen dat het altijd de natuur is – met haar zaden, haar vormen en haar eeuwige wedergeboorten – die dag en nacht doet herleven, in het ontstaan van de seizoenen.

Mirna Manni verspreidt en distribueert haar gevoelens op een zeer betekenisvolle manier. Door tot de kern van gebeurtenissen door te dringen, kan de geschiedenis herbeleefd worden. Zo zijn er objecten die herinneringen en herinneringen omzetten en verbrijzelen door pure culturele bemiddeling. Dus, wat maakt de verachtelijke barbaarsheid van de mens jegens de natuur mogelijk? Altijd op de rand van het mogelijke, balanceren we op de rand van de afgrond. Dit is een kunstenaar die de leiding neemt over wat er in de wereld gebeurt. Het gegraveerde merkteken schendt zo het keramische materiaal en vertelt over het manifeste werk van de mens aan de weerloze natuur... De sterrenbeelden verweven zich met elementen uit de natuurlijke wereld en bloeien tussen stenen, cocons en banieren, het resultaat van de fusie van mysterieuze psychische accumulaties. Symbolische aanwezigheden waarin we onszelf kunnen weerspiegelen. Mirna Manni's poëtische woede boeit en verbijstert. Een wonderbaarlijke consistentie, gemaakt van gepassioneerde vurigheid en gecultiveerde verbeelding. Al deze werken culmineren in de bijna betovering van een visioen dat magische mimesis is. We worden dan overmand door verbazing en verwondering voor deze doeken, geweven door onbekende handen op oude weefgetouwen, nu gevuld met geborduurde woorden, zaden en bloemen, in een bloei van bloemenlevitaties. Ars est celare artem.

Een lichtheid die misschien voortkomt uit de diepste ziel van Giovanni Pascoli. Mirna Manni slaagt erin raadsel en soberheid te verenigen. Je vraagt je dan af: welke en hoeveel drempels zijn er tussen droom en werkelijkheid, tussen vreedzame evenwichten en schendingen die de mens vandaag de dag nog kan overschrijden? Kunst is een kostbaar relikwie dat licht en schaduw bewaart, eeuwen overspant en sedimenten zaait, steeds nieuwe rhizomatische en veranderlijke werken creëert. Kunst, net als poëzie, projecteert en verbergt hele universums in haar mystieke stilte die alles omvat. Tekens verwijzen ons naar dingen, naar de kleine, grote dingen van ons dagelijks leven, naar ons mysterieuze, hallucinatoire en onwerkelijke bestaan dat zich door de eeuwen heen herhaalt. Mirna Manni contrasteert met de ambiguïteit van het leven, naar de gewelddadige acties van de mens tegen een allesomvattende Moeder Natuur, en biedt ons suggestieve symbolen van hoop. Zoals in het laatste werk dat de tentoonstelling afsluit: Cosmi d'attesa (2017). Een tweeluik van vuurklei en draad. Een soort spindel, zoals die in sprookjes, vastgehouden in de handen van feeën of heksen... om onze wedergeboorte te ontrafelen.

Zeker, zoals Gaston Bachelard betoogde, "doordringt verbeelding alleen de denkbeeldige diepten" van degenen die haar al bezitten. Want het is verlangen dat elke dynamiek aandrijft. Het is de authentieke behoefte om onszelf te vernieuwen en te vermenigvuldigen die onze groei stimuleert. Zo kunnen de esthetische waarden die we toekennen aan deze werken, de vruchtbare horizonten die Mirna Manni heeft gecreëerd, nieuwe werelden voor nieuwe dromen versterken en uitbreiden. Voor hen die nog steeds verlangen om te zien en te luisteren met de zuivere stem van het hart.

VAN

Andrea Pompili