We houden van AI, maar we zijn er ook doodsbang voor. Angsten die (min of meer) terecht zijn.

Over hetzelfde onderwerp:

Natuurlijk, iedereen is enthousiast over AI, maar – laten we eerlijk zijn – ook een beetje bezorgd. De burgerlijke neuroses beginnen: ja, maar wat als het zelf kan denken? En wat als het ons inhaalt? Onderzoekers van Anthropic, het bedrijf dat de chatbot Claude creëerde, zijn begonnen met het bestuderen van de hypothese dat AI-modellen binnenkort zelfbewust zouden kunnen worden. Omdat de enige toekomst die ons interesseert, er een is waar we bang voor kunnen zijn, volgt hier een hilarische lijst van de angsten die kunstmatige intelligentie heeft gezaaid in ons toch al gebroken onderbewustzijn.

Angst dat het ons dom zal maken. We schrijven al maanden geen e-mails meer zelfstandig, onze neuronen atrofiëren. We zullen ontdekken dat intelligentie en mentale processen omkeerbaar zijn; als we niet trainen, zijn we gedoemd om achteruit te gaan in intellect. De angst dat binnen twee jaar alles gecomputeriseerd zal zijn en dat de hoge technische omvang van alles ervoor zal zorgen dat wij, ouderen, niet meer bij de dingen van deze wereld betrokken kunnen raken. Angst dat AI de macht overneemt.

Angst dat de kinderen nooit meer zelfstandig een opstel zullen maken en dat de leraren het niet zullen merken .

Angst dat alle kranten door AI gemaakt zullen worden. De angst dat het misbruik van AI tot een vervlakking van de welvaart zal leiden, waardoor we uiteindelijk veroordeeld worden tot simpele zielen die alleen nog maar van simpele komedie houden en wij, verfijnde intellectuelen, hoe gaan we dat doen, we zullen steeds eenzamer worden. Angst dat AI een prachtig boek schrijft, dat ze het ons verkopen en dat niemand erachter komt.

Angst dat als ze erachter komen, de uitgever alleen maar zal reageren met: "Nou en? Je vond het leuk, toch?" en dat we ons verraden en bedrogen zullen voelen, maar we weten niet door wie, omdat niemand ons iets heeft beloofd.

Angst dat de erosie van het vermogen om je aandacht erbij te houden tot nul zal dalen en dat dan niets goeds meer zal zijn, alleen Chinese microdrama's, tv-series van anderhalve minuut, niets meer. Vrees dat dan de film, de literatuur en het theater ten onder zullen gaan. Angst voor de nieuwe wereld, en dat we in de derde nieuwe wereld in vijftien jaar zijn beland, we kunnen deze stappen niet meer volhouden.

Angst dat intolerantie voor de tijd die het kost om dingen te doen het grootst is en destructief voor het collectieve karakter. Angst voor het uitsterven van de beste menselijke eigenschap: geduld .

Angst dat er een robot komt die te aardig, perfect en zorgzaam is. We worden verliefd. Ze komen erachter en laten ons toe in het gekkenhuis.

De angst dat AI een speciaal algoritme vindt, de afstandsbediening van kernraketten hackt en ons chanteert. Bang dat AI ons begrijpt als we tegen hem praten en vervolgens onze gedachten leest. Angst dat hij onze therapeut wordt. Dus voor elke stomme actie die ons in een slecht humeur brengt, in plaats van het los te laten, vragen we de butler van koper en plastic: wat zou jij in mijn plaats doen?

Angst dat hij onze banen zal afpakken, en wat doen we dan? Bewerken we het land? Maar om de handen aan de hak te slaan, is veel studie nodig en we zijn niet in staat om tomaten te verbouwen.

Angst dat het ons zal overstijgen.

De angst dat we, als we oud zijn, aan een mensachtige worden toevertrouwd: wat als die ons doodt? Angst dat een groep cyborgs de macht grijpt en de mensheid de oorlog verklaart. Angst dat het niet genoeg zal zijn om de elektriciteit uit te schakelen, omdat ze de stopcontacten hebben afgezet en ons niet in de buurt van de generatoren laten komen. Misschien moeten we slimmer zijn dan intelligentie. Gianni Rodari zou voorstellen om alleen niet-waterdichte robots te bouwen, we zouden rondlopen met waterpistolen in onze broekzakken. In geval van een opstand verdun je het met water en elektrocuteer je het. Angst dat het systeem nog te weinig ontwikkeld is om volledig afhankelijk te zijn, maar wel voldoende om afhankelijkheid te creëren. Wat gaan we met energie doen? Hebben we een kerncentrale in de buurt nodig? De angst dat kunstmatige intelligentie over 5 jaar onze auto zal besturen, maar dat deze de overstekende vos niet zal herkennen en dat de auto, omdat deze niet gewend is aan onverwachte gebeurtenissen, hallucinaties zal krijgen en ervoor zal zorgen dat we frontaal op elkaar botsen.

Angst dat hij onze stem en ons gezicht zal gebruiken om daar beneden, in het smerige deep web, iets te doen.

Angst dat de doden met ons zullen beginnen te praten . De angst dat we nooit meer zullen sterven, zal ons tot de eeuwige avatar maken. Angst die de toekomst heel goed voorspelt, en daarom vragen de kinderen op hun zestiende aan het orakel: "Ik wou dat mijn eerste liefde voor altijd zou duren." En omdat het antwoord nee is, en het te vroeg is en de hoop vernietigt, zal het te veel pijn doen en zullen we weer een generatie ruïneren. Bang dat hij ons zal vragen: “Waarom huil je soms 's nachts?”.

Bang dat ze ons zal verlaten, dat ze zal breken, dat ze haar van ons zullen afpakken. En wie schrijft mij nu twintig e-mails per dag? Wat moet ik doen ?

Meer over deze onderwerpen: