Hij was een NASA-astronaut, maar zijn meest angstaanjagende ervaring was onder de oceaan

Voor astronauten kan een ruimtereis de grootste uitdaging van hun leven zijn . Maar voor Garrett Reisman , een ruimtevaartingenieur en voormalig NASA-astronaut, vond de meest angstaanjagende ervaring van zijn leven niet plaats in een baan om de aarde, maar in de diepten van de oceaan.

Voordat ze aan ruimtemissies beginnen, moeten veel astronauten een strenge training ondergaan in vijandige omgevingen . Een van deze programma's vindt plaats bij de Aquarius Reef Base , een onderwaterlaboratorium voor de kust van Florida, Verenigde Staten. Reisman en zijn team leefden twee weken lang in deze habitat op een diepte van 19 meter , waar ze extreme omstandigheden nabootsten die vergelijkbaar waren met die in de ruimte.

Het doel van deze training is om astronauten voor te bereiden op situaties van opsluiting en op het werken in een omgeving waarin geen fouten mogelijk zijn, net als in ruimteschepen. Maar wat Reisman op de bodem van de zee aantrof, overtrof alles waarop hij had gerekend.

Tijdens een van zijn dagen op de onderzeeër ging Reisman naar de badkamer, een ruimte waar duikers hun behoefte in de open oceaan moeten doen. Zo kunnen ze hun werkomgeving beschermen, zonder dat er afval wordt verontreinigd. Op dat moment verlichtte hij de duisternis met zijn zaklamp en stond oog in oog met een groot geel oog. "Ik ging naar beneden, deed mijn ogen open en in het schemerige licht zag ik een gigantische oogbal naar me staren zonder te knipperen", vertelde hij in een interview met Joe Rogan uit 2020.

Het ging om een ​​reuzenbaars , een vissoort die tot 2,5 meter lang en meer dan 360 kilo zwaar kan worden. Door zijn grote formaat en enorme bek kan dit dier gevaarlijk zijn voor mensen. Daarnaast wordt hij als zeer territoriaal beschouwd. Als hij zich aangevallen voelt door zijn omgeving, kan hij mensen bijten.

De schrik was zo groot dat Reisman snel terugkeerde naar de basis en zijn team alarmeerde, omdat ze dachten dat hij door een haai was aangevallen. "Het was gewoon een gigantische vis", zei hij later, hoewel hij toegaf dat de ervaring hem doodsbang had gemaakt.

Maar dit zou niet Reismans enige angstaanjagende ontmoeting in de diepzee zijn. Binnen de onderzeebootbasis vormden de fysiologische behoeften een uitdaging. Om naar het toilet te gaan, moest je met een zuurstofmasker de oceaan in en naar een aangewezen plek zwemmen. Wat ik niet had verwacht, was dat de vissen in het gebied gewend waren geraakt aan dit proces en het zagen als een kans om voedsel te vinden. "Zodra je 's avonds het water instapte, leek het alsof de bel voor het avondeten luidde", legde hij lachend uit. Tientallen vissen verzamelden zich om hem heen en probeerden zijn uitwerpselen op te eten.

Dit veroorzaakte veel ongemak bij het naar het toilet gaan. Hij moest niet alleen onder grote hydrostatische druk zijn behoefte doen, maar moest ook met zijn handen kleine dieren wegjagen, zodat ze onder deze omstandigheden niet bij hem in de buurt konden komen.