Is de tentoonstelling "Onze Jongens" niet beter dan Brauns capriolen? "Historische razernij is onze specialiteit."

Onze jongens vermaken zich uitstekend. En dan doel ik niet op die ongelukkigen die, na gedwongen dienst bij de Wehrmacht, naar verluidt "de opwinding van nieuwe ervaringen en de kans om voorheen onbekende kanten te zien" voelden. Ik doel eerder op de waaghalzen die deze titel gaven aan de tentoonstelling over het lot van Polen die gedwongen werden het Derde Rijk te dienen. En ook op degenen die het onmiddellijk afdeden als een sabotageoperatie die vanuit Berlijn was georkestreerd door erfgenamen van de Werwolf, op zoek naar manieren om Polen gelijk te stellen aan het Derde Rijk.

Sommigen schaarden de hoofdpersonen van de tentoonstelling gretig onder de categorie collaborateurs, terwijl anderen hun fout verborgen achter clichés over een ingewikkelde en pijnlijke geschiedenis die uiteindelijk onthuld moest worden. Toch ontdekte niemand in Gdansk iets nieuws.

Het dramatische lot van honderdduizenden Polen uit Pommeren, Groot-Polen en Silezië, die gedwongen werden te dienen in het leger van het Derde Rijk, is een onderwerp dat historici welbekend is en niet veel controverse oproept.

Tenzij het natuurlijk niet om historische waarheden gaat, maar om het door de kooi slepen van rivalen, hen reducerend tot fanatieke aanhangers van de onbevlekte herinnering aan ons historisch heldendom. Dit is echter ook een misser, want tussen de talrijke, reële – maar ook zwaar beladen – Poolse zonden is er geen enkele overdreven fascinatie voor collaboratie met het Derde Rijk te vinden. In die zin zou de tentoonstelling, die liefkozend "Onze Jongens" heet, beschouwd kunnen worden als een onhandige poging om dergelijke insinuaties geloofwaardig te maken. Dit betekent op zijn beurt dat de makers ervan niet beter zijn dan Europarlementariër Braun met zijn negationistische provocaties .