De VS moeten tegen het einde van Trumps ambtstermijn 25% van hun schuld herfinancieren

De ambtstermijn van Donald Trump zal doorslaggevend zijn voor het beheer van de Amerikaanse staatsschuld. Totdat de heerser in 2029 aftreedt, zullen de Verenigde Staten ongeveer 9,2 biljoen dollar (biljoen in het Engels) of 8,2 miljard euro aan schulden moeten herfinancieren, die in 2025 aflopen, zo vertelde XTB-analist Henrique Tomé aan JE.

“Dit bedrag vertegenwoordigt ongeveer 25% van de totale federale schuld, die 36,2 miljard dollar (32,5 miljard euro) bedroeg”, aldus Henrique Tomé.

De XTB-analist voegt eraan toe dat een groot deel van deze schuld “werd uitgegeven met gemiddelde rentetarieven van ongeveer 2,5%”. Maar Henrique Tomé waarschuwt dat bij de huidige rentetarieven boven de 5% “de kosten van herfinanciering aanzienlijk hoger zullen uitvallen” en schat dat de rentebetalingen “aanzienlijk zouden kunnen stijgen en een aanzienlijk deel” van de federale begroting zouden kunnen opslokken.

Op de vraag of de Verenigde Staten hun schulden tegen een redelijke prijs kunnen herfinancieren, benadrukt Henrique Tomé dat dit een van Trumps bedoelingen is geweest en dat de president van de Verenigde Staten daarom “druk” heeft uitgeoefend op de Amerikaanse Federal Reserve, “zodat zij zo snel mogelijk beginnen met het verlagen van de rentetarieven om deze herfinancieringskosten “goedkoper” te maken”.

De XTB-analist wijst er ook op dat het belangrijk is om op te merken dat de Fed “niet alleen” onder druk staat van Donald Trump, “maar ook andere variabelen heeft die een scenario van spoedige renteverlagingen ondersteunen”. Een van de voorbeelden die Henrique Tomé geeft, heeft betrekking op de vertraging die we zien in de inflatie (exclusief de mogelijke gevolgen van tarieven), “alsook op de economische indicatoren van de economische activiteit, die ook vertragen”.

Henrique Tomé waarschuwt ook, verwijzend naar het gedrag van de Amerikaanse kapitaalmarkt, dat dit ertoe kan leiden dat er een "verandering in het monetaire beleid moet plaatsvinden, omdat de winstvooruitzichten van bedrijven naar beneden zijn bijgesteld en hun waarderingen zwaar hebben benadeeld".

De XTB-analist voegt eraan toe dat het feit dat er “tekenen van onzekerheid over tarieven zijn en het risico dat er opnieuw druk op de prijzen ontstaat, de Fed in deze impasse hebben gebracht”.

João Queiroz, hoofd van de handelsafdeling van Banco Carregosa, wijst erop dat de stijging van de Amerikaanse 10-jarige rente de financiële kosten die gepaard gaan met schuldrotatie (de uitgifte van nieuwe schulden naarmate bestaande schulden aflopen) “verergert”, “in een context waarin de Verenigde Staten in 2025 ongeveer 9,5 biljoen dollar (8,5 biljoen euro in Amerikaanse termen) zullen moeten herfinancieren.

"Zelfs bescheiden veranderingen in de impliciete rendementen op Amerikaanse staatsschulden brengen aanzienlijke extra kosten met zich mee, gezien de omvang van de schuld. Een stijging van slechts 100 basispunten vertegenwoordigt bijvoorbeeld, in een universum van 9,5 biljoen, een stijging van 95 miljard aan jaarlijkse kosten (85,5 miljard euro)", aldus João Queiroz.

"Op basis van de recente veranderingen in de rentecurve kunnen we een gemiddelde stijging van 0,30% tot 0,70% van de herfinancieringskosten schatten, wat neerkomt op een extra jaarlijkse last van 28,5 tot 66,5 miljard dollar (25,6 tot 59,8 miljard euro)", aldus het hoofd handel bij Banco Carregosa.

Ondanks deze verzachtende factoren zegt João Queiroz dat het vermogen van de Verenigde Staten om de schulden te herfinancieren tot het einde van de ambtstermijn van Donald Trump, gepland voor 2029, "naar verwachting intact zal blijven, zij het steeds meer afhankelijk van structurele druk".

João Queiroz is van mening dat een van de mogelijke manieren om aan deze behoefte te voldoen, is om “de gemiddelde looptijd van de uitgegeven schuld te verlengen, door een deel van het directe herfinancieringsrisico over te hevelen naar langere termijnen”. Het hoofd trading van Banco Carregosa waarschuwt echter dat deze strategie inhoudt dat “hogere kosten en tarieven worden geaccepteerd”, aangezien de langere looptijden van de curve “momenteel hogere rendementen opleveren”.

De handelsdirecteur van Banco Carregosa wijst erop dat deze omkering van de logica ten opzichte van de afgelopen jaren, waarin de korte termijn werd bevoordeeld vanwege negatieve of restrentes, “extra uitdagingen oplevert voor de houdbaarheid van het traject van de staatsschuld”.

João Queiroz wijst er ook op dat de Amerikaanse Federal Reserve (Fed), hoewel deze momenteel in de modus van “monetaire restricties” verkeert door middel van het beleid van kwantitatieve verkrapping , “instrumenten handhaaft die de impact op de markt voor staatsfinanciering zouden kunnen verzachten”.

"Deze omvatten de mogelijkheid om permanente repo- faciliteiten uit te breiden, de saldi van de algemene rekening van de schatkist (TGA) te verlagen of indirecte interventies te gebruiken ter ondersteuning van de institutionele liquiditeit, zoals pensioenfondsen of buitenlandse schuldeisers. De manoeuvreerruimte van het Amerikaanse ministerie van Financiën zou op de middellange termijn ook aanpassingen in het begrotingsbeleid kunnen inhouden, hoewel deze route op ernstige politieke obstakels stuit, ten minste tot de presidentsverkiezingen", betoogt het hoofd handel van Banco Carregosa.

João Queiroz zegt ook dat het vermogen van de Verenigde Staten om externe financiering te blijven aantrekken de komende jaren een “kritieke variabele” zal blijven.

"Hoewel het land momenteel profiteert van een bevoorrechte toegang tot internationale markten, zijn er steeds meer tekenen van een afnemende vraag naar in dollars luidende activa, met name vanuit China, Japan en verschillende opkomende economieën die deel uitmaken van de BRICS+-groep. Deze geleidelijke verandering in de geografie van kapitaalstromen zou op middellange termijn kunnen leiden tot een toenemende afhankelijkheid van binnenlandse investeerders – met name banken en obligatiefondsen – waarvan de toewijzing aan staatsschuld in veel gevallen wordt bepaald door prudentiële en wettelijke vereisten", benadrukt João Queiroz.

João Queiroz wijst er echter op dat ondanks de “diepte en liquiditeit” van de Amerikaanse obligatiemarkt en zijn historische veerkracht, de risico’s die samenhangen met schuldfinanciering “niet genegeerd kunnen worden”.

Het hoofd handel bij Banco Carregosa zegt dat het handhaven van hoge reële rentetarieven, in combinatie met de stijging van de kosten van langetermijnschuld, "de efficiëntie van het rolloverproces in gevaar brengt en de perceptie van de fiscale duurzaamheid" in de Verenigde Staten onder druk zet.

"Tegelijkertijd verergert de geleidelijke afname van het vertrouwen in de dollar als belangrijkste wereldwijde reserve, in een context van grotere monetaire en handelsfragmentatie, de onzekerheid. Hoewel schuldherfinanciering tegen 2029 technisch haalbaar is, wordt het steeds duidelijker dat dit zal gebeuren in een context van hogere kosten, minder voorspelbaarheid en toegenomen risico's. De budgettaire houdbaarheid van de Verenigde Staten zal daarom afhangen van een effectieve afstemming tussen monetair beleid, institutionele geloofwaardigheid en stabiliteit in kapitaalstromen – factoren waarvan de tolerantiemarge voor falen sterk afneemt", legt João Queiroz uit.

Ondanks al deze uitdagingen zegt João Queiroz dat in een context van toenemende mondiale geopolitieke onzekerheid de Amerikaanse staatsschuld “de neiging heeft om relatieve aantrekkelijkheid terug te winnen”.

João Queiroz wijst erop dat zelfs in het licht van tekenen van interne politieke fragmentatie of opkomende juridische risico's – zoals impasses op wetgevingsgebied, constitutionele uitdagingen of twijfels over de uitvoering van de begroting – staatsobligaties voor veel institutionele beleggers nog steeds “het bezit van laatste redmiddel” zijn.

Het hoofd handel bij Banco Carregosa benadrukt dat deze aantrekkelijkheid “minder te danken is aan de intrinsieke robuustheid” van het Amerikaanse politieke systeem en “meer aan het ontbreken van alternatieven met vergelijkbare liquiditeit, diepte en convertibiliteit”.

João Queiroz concludeert door te stellen dat paradoxaal genoeg externe crises of de perceptie van internationaal systemisch risico “de vraag naar Amerikaanse staatsschulden zelfs tijdelijk zouden kunnen versterken, waardoor de groeiende zwakheden van de budgettaire en institutionele koers van het land worden gemaskeerd”.