Zes shows om te zien op het Almada Festival

De openingsvoorstelling van het festival is een Franse. Qui Som? van Baro d'Evel, waarmee het Frans-Catalaanse gezelschap terugkeert naar Portugal, na de Falaise die het in 2022 opvoerde. Het gezelschap staat bekend om zijn voorstellingen die zich niet laten categoriseren: een dynamische mix van circus, dans, theater, muziek, beeldende kunst en comedy. Dit stuk, dat te zien was op het vorige Festival d'Avignon, is het eerste deel van een drieluik waarin keramiek tegelijkertijd als materiaal en als actie fungeert. De dansers treden op samen met muzikanten, acrobaten, clowns en zelfs een keramist, in een creatie die al deze kunsten op een verrassende of op zijn minst onconventionele manier combineert.

Er zijn kinderen die de zee nog nooit hebben gezien en een leraar die hen belooft: "Deze zomer zullen we het samen zien." Zo begint El mar – Visión de unos niños que no lo han visto nunca , een delicate documentaire theatervoorstelling die het waargebeurde verhaal vertelt van een basisschoolleraar die besluit een krant te maken met de leerlingen van een klein Spaans dorpje in 1936. Geregisseerd en gespeeld door Xavier Bobés en Alberto Conejero, reconstrueert het stuk de ervaring van de jonge leraar die, op een plattelandsschool in Burgos, zijn leerlingen aanmoedigt om te schrijven over hun dromen en visioenen van de zee – een zee die ze nog nooit hebben gezien, maar die ze met grote verbeelding zullen beschrijven. Met foto's, grammofoons, persknipsels en relikwieën op het podium, is het stuk meer dan het reconstrueren van een vergeten episode uit de geschiedenis, een eerbetoon aan de pedagogische utopie en de vrijheid om te fantaseren.

Dit is een van de grote terugkeerders naar het Almada Festival, die van de Italiaanse Emma Dante, die verantwoordelijk is voor de afsluiting van deze editie, elf jaar nadat ze hier De Macaluso Sisters vertoonde. In Extra Moenia is er geen sprake van een traditioneel plot of personages. De regisseur bouwt de voorstelling op op basis van de improvisaties van elke acteur op zijn of haar personages, en creëert zo een koorverhaal dat veertien gewone mensen volgt: figuren zonder grote dramatische bogen, geïnspireerd door het dagelijks leven op Sicilië. Het zijn spoorwegarbeiders, migranten, soldaten, geliefden, een religieuze familie, vrouwen op de vlucht en slachtoffers die zich door treinen, pleinen, kerken en bars bewegen. Emma Dante nodigt ons uit om mee te lopen met de normalen, de uitgeslotenen, om te dansen met de onzichtbaren – en, laten we hopen, het theater niet onverschillig te laten.

Een ogenschijnlijk banale ontmoeting op kerstavond in Parijs ontaardt in een spiraal van geweld. Vanuit deze waargebeurde gebeurtenis construeert de Franse schrijver Édouard Louis Historia de Violence , een autobiografische roman die door Thomas Ostermeier is bewerkt voor het toneel van de historische Schaubühne in Berlijn en die nu wordt uitgebracht op het Almada Festival.

Deze Duitstalige productie brengt het kwetsbare en politieke lichaam van de auteur op het podium, die zich met de publicatie van zijn tweede boek in 2016 vestigde als een van de grootste auteurs van een nieuwe generatie Franse auteurs. De voorstelling, geregisseerd door de Duitse regisseur, is meer dan een transpositie van het boek: het is een politiek gebaar dat de thema's die Louis in zijn hele werk heeft verkend – ongelijkheid, uitsluiting, identiteit, macht – op het podium verheerlijkt. Hier wordt het geschonden lichaam een ​​strijdtoneel (het geweld is niet alleen fysiek: het is systemisch, institutioneel, alledaags), en intimiteit een slagveld.

History of Violence is een rauw verhaal, een artistieke verwoording van een traumatische ervaring, waarin individuele getuigenissen een collectieve spiegel worden. En het herinnert ons eraan dat achter elke statistiek een verhaal schuilgaat dat blijft kwetsen.

In A More-Than-Perfect Goodbye vertelt Peter Handke wat hij weet, of wat hij denkt te weten, over het leven en de dood van zijn moeder, voordat, in zijn eigen woorden, "de apathische stomheid, de extreme stomheid" van verdriet hem voorgoed in zijn greep krijgt. Het Almada Theatre Company (CTA) brengt deze tekst van de Oostenrijkse Nobelprijswinnares op het toneel, in een productie van Teresa Gafeira. De auteur vertelt het verhaal van zijn moeder, maar doet uiteindelijk meer dan dat, omdat het verhaal van zijn moeder deel uitmaakt van de geschiedenis van Centraal-Europa: Handke behandelt de opkomst van het nazisme, de Tweede Wereldoorlog en het lijden dat daarop volgde. Wat betekent het om een ​​Oostenrijkse vrouw te zijn in de naoorlogse periode?

A Mala Voadora sluit zich aan bij Comédias do Minho voor een uitstapje naar het meesterwerk van Aristophanes, een komedie met een sterk kritisch oog voor het “kwaad van Athene”.

Het verhaal is gebaseerd op de overtuigingskracht die een man – Pistetero – uitoefent op vogels en hen ertoe aanzet zijn plannen uit te voeren. Vogels uit de velden, bergen, bomen, rivieren, moerassen en oceanen – allemaal worden ze door Pistetero aangezet om een ​​stad te bouwen die in de lucht zweeft. Deze stad zal Olympus uitdagen, uiteindelijk verslaan en zijn plaats innemen, terwijl Pistetero, getransformeerd in een vogel, de rol van de grootste godheid op zich neemt en Zeus vervangt.

Tussen fabel en politiek commentaar brengt As Aves vogels, mensen en goden samen om te reflecteren op macht in een show met een sterke muzikale component en momenten van dans.