Göksel Göksu schreef | Het huis verliep niet volgens plan: Özgür Özel werd voor de derde keer tot voorzitter gekozen, en de vierde is op komst.
Özgür Özel won het 38e gewone congres op 4 en 5 november, maar dat congres eindigde in een rechtszaak.
Hij hield opnieuw verkiezingen om de aangespannen rechtszaken ongeldig te laten verklaren; op 6 april 2025 won hij het 21e Buitengewone Congres en werd hij ook aangeklaagd...
Op 21 september werden er opnieuw verkiezingen gehouden om de benoeming van een partijbestuurder te voorkomen en de CHP politieke en juridische zekerheid te bieden. De partij won ook het 22e Buitengewone Congres, waar de controversiële afgevaardigden niet konden stemmen.
De volgende bijeenkomst is het 39e gewone congres, dat naar verwachting in november plaatsvindt.
Het lijkt erop dat hij die ook gaat winnen, wat hem in twee jaar tijd op een totaal van vier gekozen volksvertegenwoordigers brengt.
Hopelijk is zijn lot niet hetzelfde: de burgemeester van de metropool Istanbul en presidentskandidaat van de CHP, Ekrem İmamoğlu, won ook vier keer de verkiezingen.
Ten eerste werd hij in 2014 verkozen tot burgemeester van Beylikdüzü, doordat het stemmenaandeel van zijn partij steeg van 30 procent naar 50,8 procent.
Op 31 maart 2019 kreeg hij 4.159.650 stemmen, waarmee hij Binali Yıldırım, de kandidaat van de AKP voor het burgemeesterschap van de metropool Istanbul, versloeg. Hij werd verkozen tot burgemeester van de metropool Istanbul en ontving zijn verkiezingscertificaat. Hij verliezers echter...
Na het bezwaar van de AKP werden de verkiezingen in Istanbul opnieuw gehouden. Op 23 juni 2019 werd hij voor de tweede keer verkozen tot burgemeester van de metropoolregio Istanbul, met een marge van 806.000 stemmen. Dit keer met succes.
Uiteindelijk werd hij op 31 maart 2024 herkozen als burgemeester van de metropoolregio Istanbul (IMM) met 51,21 procent van de stemmen tegen AKP-kandidaat Murat Kurum. Dit keer werd niet alleen zijn diploma ingetrokken, maar werd hij ook gevangengezet, en er lopen ook talloze rechtszaken tegen hem, en hoewel de meeste daarvan niet eens zijn aangeklaagd, is hij al uitgesloten van politieke activiteiten.
Wie İmamoğlu's ervaringen beschouwt, is het er onvermijdelijk over eens dat hoe prominenter de CHP-figuren winnen, hoe meer ze het doelwit van de regering worden. De CHP, die na haar succes bij de lokale verkiezingen van 31 maart de leidende partij van Turkije werd, is immers al een doelwit sinds ze de regeringspartij werd.
Er was een tijd dat men zei: "Ik denk dat dit proces conflictvrij zal verlopen!"
Tijdens het proces dat president Tayyip Erdoğan "détente" noemde en CHP-voorzitter Özgür Özel "normalisatie", was de huidige situatie nog niet duidelijk. Hoewel sommigen kritiek hadden op het proces en Özgür Özels toenadering tot Erdoğan, sloot een groot deel van de bevolking de mogelijkheid van een dooi tussen de AKP en de CHP niet uit.
Dat klopt! President Erdogan bezocht het hoofdkwartier van de CHP na een pauze van 18 jaar, en zelfs zijn bondgenoot, de MHP, was hierover behoorlijk verontwaardigd.
Woordvoerders van beide partijen gaven na de gesprekken verklaringen.
De belangrijkste agendapunten van Erdoğan zouden de "nieuwe grondwet" en de opkomst van extreemrechts bij de verkiezingen voor het Europees Parlement zijn.
De leider van de CHP bracht economische problemen, inflatie, Osman Kavala en de gevangenen van het Gezi Park-protest, en de zaken Sinan Ateş en Tahir Elçi ter sprake…
Er ontstond een optimistische, zij het voorzichtige, sfeer en het leek erop dat het land weer normaal zou worden.
Het initiatief tot versoepeling van de normale gang van zaken, dat aan de vooravond van de ene feestdag begon, eindigde echter op de volgende feestdag. Erdoğan, die beweerde dat CHP-leider Özgür Özel een ontmoeting met hem niet kon verdragen, kondigde aan dat hij zou doorgaan met zijn partner van de Volksalliantie, Devlet Bahçeli, en Turkije bevond zich in een abnormale periode.
Ik kan met zekerheid zeggen dat president Tayyip Erdoğan, wiens politieke klim ik op de voet volg sinds hij burgemeester was van de metropoolregio Istanbul, deze ontmoetingen niet alleen maar voor het praten organiseerde, maar dat hij absolute intenties had met betrekking tot de gezamenlijke stappen die zouden worden gezet.
Van buitenaf gezien leek die ambitie te zijn om de leidende partij van Turkije in het nieuwe constitutionele proces te betrekken in ruil voor kleine concessies, en zo het presidentschap voor een nieuwe termijn veilig te stellen. Het lijkt erop dat Erdoğan dacht, of besefte, dat hij niet de steun zou krijgen waarop hij hoopte.
Maar er was nog iets anders dat hij zag. Tijdens die ontmoetingen woog hij zijn tegenstander zorgvuldig af, nam hij zijn teamgenoten op, en toen hij naar Özgür Özel keek, kwam hij tot de volgende conclusie: hij stelt luide eisen, aangewakkerd door de triomfantelijke geest van 31 maart, overmoedig, daagt mij/mijn regering uit, maar is naïef. Met al die jaren ervaring zou ik Özel met één klap kunnen verslaan.
Toen hij de tafel omdraaide, was hij er waarschijnlijk zeker van dat Özgür Özel niet opgewassen zou zijn tegen de crises die zouden ontstaan/ontstaan in de honderd jaar oude CHP en dat hij de partij zou splijten.
Hoewel we destijds misschien vermoedden dat er een nieuw tijdperk was aangebroken, had niemand voorzien dat de operaties van 19 maart een nieuw hoofdstuk in de politieke geschiedenis zouden openen. Als iemand dat wel deed, dan verdient hij of zij een compliment. Maar waar het hier om gaat, is hoe we op dit punt zijn beland.
Want zodra er een nieuwe pagina was geopend, volgden de acties tegen de gemeenten Ekrem İmamoğlu en CHP elkaar op. En voordat de ene rechtszaak tegen de legitimiteit van het CHP-hoofdkwartier was afgerond, werd er alweer een andere aangespannen.
Dus wat deed Özgür Özel, van wie werd aangenomen dat hij het proces niet aankon?
Eerlijk gezegd heeft hij niet alleen Erdogan, maar ook het grote publiek misleid; niemands berekeningen in eigen land klopten.
Het is moeilijk te voorspellen of Özgür Özel zo'n momentum zou hebben bereikt als het proces van 19 maart niet had plaatsgevonden. Maar vandaag de dag worden we geconfronteerd met de realiteit dat Özgür Özel op bijna elk front man tegen man vecht.
Tegenwoordig wordt Erdoğan geconfronteerd met zowel Ekrem İmamoğlu als Özgür Özel.
Eén binnen, één buiten.
İmamoğlu geeft niet op, ondanks de vele rechtszaken die tegen hem zijn aangespannen en het feit dat hij in de gevangenis zit.
Özgür Özel voert op elk front een aparte strijd.
Bovendien heeft dit proces de partijleden verenigd die zeggen dat “de CHP wordt aangevallen door zowel de regering als door degenen die met de regering samenwerken”, meer dan ooit tevoren in hun geschiedenis.
Het 22e Buitengewone Congres is in dit opzicht belangrijk.
Özgür Özel, die drie keer op rij het voorzitterschap van de partij won, kreeg 835 van de 835 geldige stemmen, zonder ook maar één stem te verliezen. Hierdoor kwam hij sterker uit het congres.
Op deze manier wordt ervan uitgegaan dat er weer een kritieke fase is achter ons gelaten.
Op het congres, dat werd gehouden onder voorzitterschap van CHP-fractievoorzitter Murat Emir, werden Özgür Özel en zijn bestuur eerst met een motie van wantrouwen afgezet om mogelijke bezwaren te voorkomen. De motie van wantrouwen werd later met een motie verlengd.
Het uiteindelijke doel is om de partij binnen ongeveer twee maanden zonder incidenten of problemen en zonder absolute nietigheid naar het congres te loodsen en een einde te maken aan de beschuldigingen van het congres.
Ik vroeg Önder Sav, die wordt beschouwd als de stafchef van de partij en tevens algemeen secretaris was, naar de betekenis van deze situatie. Hij antwoordde, zowel als partijlid als advocaat, dat "een rechter die de wet respecteert, na dit congres zou beslissen om 'de zaak die geen voorwerp meer is' te seponeren."
Toen ik hem vroeg waarom hij een motie van wantrouwen wilde, ook al stond dat niet in de congresreglementen of het partijstatuut, zei hij dat Özel daarmee zijn baan veiligstelde. Hij zei: "Laat het een boodschap zijn voor degenen die een kalf onder de os zoeken."
Alle CHP-functionarissen, met name CHP-advocaat Çağlar Çağlayan, zijn het erover eens dat er sinds 22 september een nieuwe regering is binnen de CHP en dat de zaak die op 24 oktober behandeld wordt irrelevant is, omdat deze tegen de vorige regering is aangespannen. De mogelijkheid van absolute nietigheid is zinloos, aangezien een niet-bestaande regering niet uit haar functie kan worden ontheven.
Er wordt gesteld dat de discussies geen wettelijke basis zullen hebben op het 22e Buitengewone Congres, dat werd gehouden onder de titel “Nee tegen staatsgreep en trustees”, aangezien de controversiële afgevaardigden (Istanbul-Erzurum) en de natuurlijke afgevaardigden van de CHP werden uitgesloten.
Wanneer 24 oktober aanbreekt, heeft de partij haar provinciale en districtscongressen al achter de rug en is de structuur van de afgevaardigden gewijzigd. Daarmee vervalt er nog een dimensie van het debat.
Zelfs als er in deze periode een nieuwe aanval plaatsvindt, zal de partij over maximaal twee maanden haar 39e gewone congres houden.
Ook al spreekt de rechtbank op 24 november een definitieve nietigheidsbeslissing uit, dan zal Kemal Kılıçdaroğlu volgens de voormalige voorzitter van het Hooggerechtshof van Beroep, Ömer Faruk Eminağaoğlu, te maken krijgen met een procedure die hij als formaliteit moet doorlopen. Hij kan het congresproces alleen uitvoeren met een CHP die het congresproces in de provincies en districten heeft afgerond en waarvan de structuur van de afgevaardigden is gewijzigd.
Eminağaoğlu vergelijkt deze situatie met het feit dat Gürsel Tekin niet eens de voertuigen van het provinciehuis kreeg die hij bij het provinciaal bestuur van Istanbul had aangevraagd. Hij legt de potentiële situatie als volgt uit: "Net zoals de provinciale kiesraad Tekin heeft verteld dat hij niet de provinciale voorzitter is, zal de potentiële naam die naar het hoofdkwartier komt ook niet die van de partijvoorzitter zijn."
Tot nu toe heb ik geprobeerd de juridische kant van de zaak uit te leggen, maar zoals ik hierboven al aangaf, is er ook nog de kwestie hoe de leden van de onderling verbonden partijen zullen reageren op een eventuele negatieve beslissing... Laten ze die zelf maar beantwoorden... Het gaat als volgt:
Terwijl ik het congres in het Yenimahalle Municipality Nazım Hikmet Cultureel Centrum bezocht, vroeg ik me af: "Hoe zou Kemal Kılıçdaroğlu ontvangen zijn als hij was gekomen?"
Het antwoord op de vraag werd gegeven door twee afgevaardigden, waaronder een vrouw, die ik hoorde praten op het bankje voor het gebouw. Daar zat ik na afloop van het congres even op adem te komen.
Toen ik hun gesprek afluisterde, zei een van hen: "We hebben je 13 jaar lang gekozen, en kijk, je bent er vandaag niet! Kijk naar Hikmet Çetin, kijk naar Murat Karayalçın... Een echte man!", Karayalçın en Çetin prijzend, viel de andere afgevaardigde in voordat de ander zijn zin kon afmaken. "Zoveel mensen willen je niet, wat wil je nog meer? We hebben je 13 jaar lang gekozen, dat is genoeg... Hij is oud genoeg, ga zitten en houd van je kleinkind," viel hij de ander bij.
Ik laat het commentaar aan jou over…
Medyascope
