Voor wie moet ik een mantel dragen?

Zowel de Ramadan als het Suikerfeest zijn voorbij. Maak je geen zorgen, als je ze de deur uit jaagt, komen ze via het raam terug. En eerder ook. Na een paar Bektashi-grappen laat ik je zien wat ik in het artikel van vandaag heb gehoord. Laten we eens kijken wie wat begrijpt.

Op een dag vroegen ze aan een Bektashi:

- Vader, heiligen, waarom vasten jullie niet?

- Ik zou het graag willen houden, maar ik heb er de kracht niet voor.

- Als je uitgenodigd wordt voor de iftar, zou je dan gaan?

- Oh... eerlijk gezegd, ik zal alles doen wat ik kan om te gaan.

"Mijn liefste, hoe is dit mogelijk? Je luistert niet naar Gods bevel, maar je aanvaardt de uitnodiging van Zijn dienaren."

"Wat is daar verrassend aan?" Je weet dat de Almachtige God de meest barmhartige van de barmhartigen is. Als Hij op een gezegend uur komt, kan Hij de zonden van Zijn dienaren onmiddellijk vergeven. Maar is dat hoe mensen zijn? Ze kunnen bij de minste aanleiding beledigd raken. Daarom moeten uitnodigingen onmiddellijk worden aanvaard.

Hij dronk Bektashi. Hij zei tegen zichzelf:

- Ben je niet bang om dronken te worden? vroegen ze. Hij:

"Nee, mijn dronkenschap doet niemand kwaad. Pas op voor degenen die dronken worden zonder daadwerkelijk te drinken."

- Wie zijn ze?

- Dit zijn nouveau riches die gek worden omdat ze wereldse goederen in handen krijgen.

Elke keer dat hij Bektashi ontmoette, verzon een vrome dwaas dromen, zogenaamd om hem te bespotten. Ook vertelde hij hem altijd over verzonnen gebeurtenissen die de Bektashi-vaders zouden vernederen.

Op een ochtend, terwijl Bektashi naar zijn werk ging, kwam deze kletskous hem weer tegen:

- Oh man, ik heb vannacht zo'n droom gehad dat je flauwvalt.

Hij begon zijn toespraak door te vertellen dat hij in een droom een ​​Bektashi-vader in zijn mond had gespuugd.

Bektashi luisterde aandachtig naar de droom.

- Inderdaad, de droom is heel belangrijk... Onze vader zou je waarschijnlijk in je gezicht spugen. Maar het speeksel belandde per ongeluk in je mond.

Op een dag bezocht Sultan Abdülmecid een Bektashi-vader die in zijn landhuis midden in een grote wijngaard aan de Bosporus woonde.

Die dag ging Bektashi op bezoek bij een vriend in een nabijgelegen wijngaard. De sultan zwierf rond in de wijngaard tot hij terugkwam. Toen Bektashi terugkwam, begonnen ze te praten:

Abdulmecid: "Heiligen, jullie wijngaard is erg groot. Wat doen jullie met jullie druiven?"

Bektashi: "Wij zullen samen eten met de discipelen en de zielen, mijn Sultan."

Abdulmecid: "Kun je de druiven hier opeten?"

Bektashi: "Wat we niet opeten, persen we in vaten en drinken het sap!"

Abdulmecid: "Maar kunnen geperste druiven geen wijn worden?"

Bektashi: "Ik zweer het, mijn sultan, wij persen de druiven en doen ze in vaten. Wat God ook wil, het gebeurt. Durven wij ons met de rest te bemoeien?"

Na deze grappen gaan we verder met ons idioom.

Jonge mannen dragen nu oorbellen. Degenen die kritiek hebben, wijzen naar de afbeelding van Selim I met een oorbel in de geschiedenisboeken.

Sterker nog, dat schilderij is niet van Selim I, maar van Sjah Ismail. Als je goed kijkt, zie je de twaalfdelige rode hoofdtooi die hij draagt. Er wordt gezegd dat deze hoofdtooi de reden is waarom volgelingen van Sjah Ismail destijds Kızılbaş (Rood Haar) werden genoemd, en dat nog steeds worden. Meneer, ik ga niet naar boven zonder uw naam te tekenen. Laat me dit vertalen naar de uitdrukking "een goed oor voor u zijn".

In de Bektashi-orde kregen nieuwe ingewijden oordopjes en advies. Om ervoor te zorgen dat ze de kernbeginselen van de orde zouden onthouden, werden hun oren bij de deur van de pir of sjeik gepiercet en werd een soort oorbel, een zogenaamde "Menkuş", gedragen. De uitdrukking "Laat het een oorbel voor je oor zijn" – die we vandaag de dag gebruiken om het belang te benadrukken van wat er gezegd wordt en het belang van het onthouden van wat er gezegd wordt – is afkomstig uit deze Bektashi-traditie van het dragen van oorbellen.