Onze jeugd en ons nationaal historisch bewustzijn

ONS JEUGD- EN NATIONAAL HISTORISCH BEWUSTZIJN

Wanneer geschiedenis ter sprake komt, moet je aan een enorme oceaan denken. Daarom worden, om het leren over geschiedenis in ons land te vergemakkelijken, de tijdperken waarin historische gebeurtenissen plaatsvonden, gecategoriseerd. Geschiedenislessen nemen een belangrijke plaats in op onze scholen. Op de middelbare school begint geschiedenis wortel te schieten in de gedachten van jongeren met maatschappijleer. Op de middelbare school is het vak geschiedenis. Omdat geschiedenis verplicht is, wordt het in alle klassen of indirect onderwezen. Maar om de een of andere reden richten geschiedenisboeken zich altijd op politieke geschiedenis. Begrippen zoals de oorlogen, vredesverdragen en verdragsartikelen van het Ottomaanse Rijk worden uitgebreid besproken. In lessen Ottomaanse geschiedenis volgen leerlingen, om de een of andere reden, altijd met interesse de lessen over de stichting en opkomst van het Ottomaanse Rijk. Er zijn veroveringen en successen die elkaar opvolgen. Maar wanneer het onderwerp overgaat in periodes van stagnatie en neergang, neemt de interesse van leerlingen plotseling af. Omdat ze tijdens examens worden gevraagd, leren leerlingen oorlogen en verdragen uit hun hoofd en vergeten ze de meeste ervan daarna weer. Waren onze voorouders echt altijd oorlog aan het voeren? Hebben ze nooit een beschaving gesticht? Hebben ze hun cultuur nooit ervaren? Natuurlijk niet.

Onze voorouders, onze voorouders, voerden oorlogen in onze geschiedenis wanneer dat nodig was, maar ze stichtten ook beschavingen en bouwden de verschillende structuren die essentieel waren voor de beschaving. Ze bouwden moskeeën, scholen, gaarkeukens, herbergen, badhuizen en wetenschappelijke centra, waardoor steden welvarend werden. Zo veroverden Mehmed de Veroveraar en zijn soldaten Istanbul met het zwaard en bloeiden op door het te verfraaien met wetenschap, kunst en architectuur – kortom, met de schoonheden van de islamitische beschaving. De grote heerser, Mehmed de Veroveraar, nodigde geleerden van 's werelds toonaangevende wetenschapscentra uit naar deze nieuw veroverde stad. Zo werd Istanbul een van 's werelds toonaangevende steden op het gebied van wetenschap, cultuur, architectuur en kunst in het moderne tijdperk. Degenen die met het zwaard veroverden, veroverden ook harten in die steden met kennis en spiritualiteit. Dit was het geheim van de vreedzame coëxistentie van vele naties verspreid over drie continenten door de Ottomanen, eeuwenlang. Harten veroveren.

Onze voorouders brachten de islamitische beschaving overal mee naartoe. Landen die de Ottomaanse beschaving tegenkwamen, vonden vrede, welvaart en voorspoed. Met andere woorden, gedurende ons glorieuze verleden voerden onze voorouders niet altijd oorlog; in plaats daarvan ontwikkelden, bouwden en floreerden ze. Ze stichtten steden, die inspeelden op de zorgen van de mensen en hun problemen oplosten. Vanaf de Seltsjoeken- en Ottomaanse periode tot op de dag van vandaag zijn er 52.000 steden gesticht, waarvan de namen bewaard zijn gebleven. Waarom? Natuurlijk, ter wille van de mensheid, de meest eervolle schepping.

Onze voorouders waardeerden de mensheid en omarmden de spreuk van Yunus Emre, een geleerde en intellectueel die in deze landen werd gecultiveerd: "Wij hebben de schepping lief ter wille van de Schepper." Ze lieten zich leiden door het advies van sjeik Edebali, de spirituele stichter van het Ottomaanse Rijk: "Laat de mensheid leven, zodat de staat kan leven." Met dit doel voor ogen veroverden ze overal harten en zorgden ze voor vrede en welvaart in de landen die ze eeuwenlang regeerden. Om onze jeugd een historisch bewustzijn bij te brengen, zouden, in lijn met deze voorbeelden, sociale geschiedenis, economische geschiedenis en de geschiedenis van de beschaving naast politieke geschiedenis in de geschiedenislessen moeten worden onderwezen. Door deze vakken te onderwijzen, zullen jongeren zich bewust worden van de beschaving die ze erven en waartoe ze behoren, en van haar rijke cultuur. Laat onze jeugd niet alleen leren, kennen en leren over de beroemde commandanten en soldaten uit de geschiedenis, maar ook over de wetenschappers, architecten, kunstenaars en intellectuelen die de geschiedenis hebben gevormd. Laat ze net zoveel over Sjeik Edebali leren als over Afşin Bey, Bamsıbeyrek en Aksungur. Laat ze net zoveel over Lagari Hasan Çelebi leren als over Cezzar Ahmet Pasha. Laat ze leren over de verdediging van Tiryaki Hasan Pasha, laat ze op de hoogte zijn van Mimar Sinan en zijn werken. Laat ze leren over Barbaros Hayreddin Pasha, laat ze leren inspiratie te putten uit Mevlana, Yunus en İbrahim Hakkı. Laat ze leren over Gazi Osman Pasha, de held van Plevne, en laat ze leren over Itriden en Dede Efendi. Kortom, laat ze een verbinding leggen met het verleden. Daartoe moeten ze Ottomaans Turks leren, de taal van hun voorouders, en hun geschiedenis leren uit bronnen uit de eerste hand door voorouderlijke documenten te lezen. Laat onze jeugd hun voorouders kennen, zodat ze geïnspireerd kunnen worden door de grote en belangrijke werken die ze in deze wereld hebben verricht. Laat ze geïnspireerd raken, zodat ze met meer zelfvertrouwen de toekomst tegemoet kunnen treden, met een diepgaand begrip van het verleden. Dit zal ervoor zorgen dat jongeren het gewenste historische bewustzijn ontwikkelen. De jeugd is een schat. Als we onze schat beschermen, beschermen we ook onze toekomst.

Ramazan Akbaş \ Timeturk