Eindelijk terug naar aardolie: BP's overstap naar fossiele brandstoffen is een enorme ommekeer, zegt MAGGIE PAGANO

Murray Auchincloss verdient een pluim. Het vergt moed om fouten toe te geven, en nog meer moed om ze te proberen te herstellen, vooral als je in de schijnwerpers staat.

Maar dat is wat de BP-topman doet. Hij laat de meeste ambitieuze hernieuwbare doelen vallen en richt zich weer op het verhogen van de olie- en gasproductie om de winst te verhogen.

Je kunt het wel oneens zijn met de Canadese president als hij deze verandering omschrijft als een reset, zij het een fundamentele reset.

Dat is een veel te slap verslag: dit is een enorme ommekeer, een die de oliegigant definitief moet afbrengen van zijn fantastische slogans van Beyond Petroleum en zijn nog fantasierijkere pogingen om een ​​groep voor hernieuwbare energie te worden.

Vijf jaar geleden stelde BP een aantal van de meest absurde doelen ten opzichte van andere bedrijven: de productie van olie en gas met 40 procent verminderen tegen 2030 en tegelijkertijd meer investeren in hernieuwbare energiebronnen.

Nu doet Auchincloss het tegenovergestelde: het wil de investeringen in fossiele brandstoffen met 20 procent verhogen tot £ 8 miljard in 2027, terwijl de uitgaven aan hernieuwbare energiebronnen worden teruggebracht tot ongeveer £ 1,2 miljard per jaar, ruim £ 4 miljard minder dan gepland.

Groene ommekeer: BP-baas Murray Auchincloss laat de meeste van zijn ambitieuze hernieuwbare doelstellingen vallen en richt zich opnieuw op het verhogen van de olie- en gasproductie om de winst te verhogen

BP is niet de enige die president Trumps 'drill, baby, drill' ter harte neemt. Ook rivalen als Shell en het Noorse Equinor zijn hun hernieuwbare energiebronnen aan het terugschroeven.

Alle grote oliebedrijven weten dat er nog tientallen jaren meer fossiele brandstoffen nodig zullen zijn, zelfs met een grotere capaciteit van hernieuwbare energiebronnen, om te voldoen aan de groeiende vraag naar stabiele energiebronnen. Ironisch genoeg komt een groot deel van die vraag voort uit de opkomst van elektrische voertuigen en AI-datacenters.

Toch is Auchincloss nog niet uit de brand. Aandeelhouders zijn verbitterd over de vele fouten van BP, die hen duur zijn komen te staan.

Sinds Bernard Looney, de voormalige CEO, te ver is gegaan met zijn groene ideeën, bedraagt ​​het totale rendement, inclusief dividenden, slechts 36 procent.

Vergelijk dat eens met investeerders in Shell en Exxon, die respectievelijk een rendement van 82 procent en 160 procent hebben behaald.

Een van de meest ontevredenen is de invloedrijke activistische groep Elliott Management, die een belang van £4 miljard heeft in het bedrijf dat £70 miljard waard is. Zij zijn de drijvende kracht achter de oproepen aan BP om van koers te veranderen.

Of deze ommezwaai de druk op BP zal verlichten en of voorzitter Helge Lund het volhoudt nadat hij zoveel fouten heeft gemaakt, is nog te vroeg om te zeggen.

Er wordt nog steeds gesproken over een overname, mogelijk door Shell of een van de grote Amerikaanse oliemaatschappijen. En er wordt ook gesproken over het verplaatsen van de notering van Londen naar New York, waar oliemaatschappijen hogere waarderingen hebben.

De aandelen daalden bij de reset naar 430,9p, een stuk lager dan de piek van 520p van vorig jaar.

Zijn ze een gokje waard? Ja. Maar alleen als investeerders ervan overtuigd worden dat BP de koers kan vasthouden, weerstand kan bieden aan de onvermijdelijke druk van de groene lobbyisten – en kan vasthouden aan Back to Petroleum.

Praat over U-turns. Stel je voor dat een conservatieve regering het budget voor buitenlandse hulp had gekort om meer aan defensie te besteden.

Of als het de directeur van NHS England ertoe had gedwongen om af te treden, en duizenden banen in de top van de gezondheidszorg had geschrapt om de bureaucratie te verminderen.

Je kunt je voorstellen hoe de Labour-oppositie zou hebben gehuild. Het is dan ook opmerkelijk om te zien hoe Labour een tandje bijzet door deze dramatische beslissingen te nemen en voor het eerst op ongebruikelijke wijze het land boven de partij te stellen.

Helaas laten deze veranderingen ook zien – en het zijn de juiste – dat de vorige Tory-regeringen nog nuttelozer waren dan we ons herinneren.

Dat de defensie-uitgaven zouden stijgen, was al zeker vóór Trumps eisen kwamen. En iedere idioot kon zien dat Amanda Pritchard, aangesteld door de Conservatieven, geen schijn van kans zou hebben om de NHS te leiden, laat staan ​​te hervormen.

Beide beslissingen zullen naar verwachting een positief effect hebben op Britse bedrijven en hun werknemers.

Als het extra geld voor defensie hier in het Verenigd Koninkrijk wordt uitgegeven, zou dit duizenden banen moeten opleveren voor bedrijven als BAE, Rolls-Royce, Babcock en Chemring – die onder vuur liggen van Amerikaanse opportunisten, om er maar een paar te noemen.

Wes Streeting is duidelijk serieus over de diepgewortelde hervorming van de NHS. Hij kan beginnen met het verbieden van DEI-banen – het zou een betere besteding van geld zijn en gezonder voor patiënten als de NHS meer chefs in dienst zou nemen – en de British Medical Association dwingen om het aantal opgeleide artsen te verhogen.

Verpleegkundigen zouden beurzen moeten krijgen en huisartsen zouden hun praktijken moeten moderniseren, zodat ze als kleine spoedeisende hulpcentra functioneren.

Op de lange termijn is het verbeteren van het welzijn van het land de beste manier om de stijgende kosten van de NHS binnen de perken te houden.