Jedyne dobre ujęcie Sydney Sweeney

Ten esej został przedrukowany ze strony Briana Beutlera Off Message. Subskrybuj tutaj .

Większość Demokratów nie wie, jak walczyć z wojnami kulturowymi, a co dopiero je wygrywać. Ich instynkt w obliczu prowokacji w postaci wojny kulturowej nakazuje im albo zmienić temat, albo całkowicie się wycofać.

Ale sieć społecznościowa wciąż pęka w szwach od przypomnień, że przez krótką chwilę, zaledwie rok temu, prawie to rozgryźli. Dowód jest na tym zdjęciu i milionach jego wariantów, które powstały od tamtej pory.

Memy z JD Vance'em o dziecięcej twarzy, które pojawiają się na waszych ekranach i które mogły skłonić celników do zatrzymania i wydalenia norweskiego turysty na początku tego roku , mają swoje korzenie w tym wątku na Twitterze , który zawierał hasło „Za każde 100 polubień zmienię JD Vance'a w dziecko o coraz bardziej rumianych policzkach”. Twarz dziecka JD Vance'a ewoluowała do kanonicznej formy po debacie polityka z gubernatorem Minnesoty Timem Walzem, ale stała się wszechobecna dopiero po tym, jak Vance zaatakował ukraińskiego prezydenta Wołodymyra Zełenskiego w Gabinecie Owalnym, żądając od niego podziękowania Stanom Zjednoczonym za dawną pomoc wojskową. Z odrobiną licencji komediowej „dziękuję” zmieniło się w „proszę i wspieram cię”, i tak narodził się mem.

Dlaczego internetowi żartownisie wpadli na pomysł, żeby zamienić Vance'a w gigantyczne dziecko? Trudno zajrzeć w ich umysły, ale zaledwie kilka miesięcy przed narodzinami małego JD, dorosły JD stał się obiektem prymitywnej satyry, w której rzekomo (nie do końca) przyznał się do seksualnego fetyszu na poduszki na sofie .

A ten żart miał swoje źródło w czymś rzeczywistym: udanej, ale ulotnej próbie Demokratów, którą do głównego nurtu wprowadził Walz, mającej na celu przedstawienie prawicowych Republikanów i ich społecznych i kulturowych obsesji jako „dziwacznych”.

Okazało się, że Vance pozostawił po sobie długi ciąg dziwacznych, nieoficjalnych komentarzy na temat, cóż, wielu rzeczy, ale szczególnie płodności kobiet i bezdzietności. Nazywał bezdzietne kobiety „grupą… kociar, które są nieszczęśliwe z powodu własnego życia i wyborów, których dokonały”.

W okresie „dziwacznego” boomu, cały progresywizm stał się nadmiernie wyczulony na dziwaczne zachowania profesjonalnej prawicy. Zrobiło to wrażenie na jednej z najpopularniejszych osób na świecie, która podpisała się pod hasłem „Harris-Walz , bezdzietna kociara” („Taylor Swift, Childless Cat Lady”). I podsyciło przelotną, ale intensywną krytykę mainstreamowych poglądów prawicowych na temat aborcji i podporządkowania kobiet.

Mówię „przelotne”, bo Demokraci szybko się wystraszyli. W sierpniu tego roku Geoff Garin, ankieter Kamali Harris, podobno poradził kandydatowi , żeby przestał mówić „Nie cofamy się”, bo nie patrzy w przyszłość, i poradził Walzowi, żeby „porzucił te wszystkie „dziwne” gadanie – zbyt negatywne”.

Duet na krótko sprzeciwił się radzie Garina, ale w ciągu następnego miesiąca zostali oswojeni.

Uszczypliwość Vance'a na temat „kocich pań” nie była dla Swift wprowadzeniem do prawicowej dziwności. Raczej stanowiła zwieńczenie jej kariery.

Jeden z prawicowych reakcjonistów wyobrażał sobie , że gdyby Swift wyszła za mąż i miała dzieci ze swoim partnerem Travisem Kelce’em – rozgrywającym Kansas City Chiefs – byłoby to zapowiedzią „największego wzrostu liczby małżeństw w historii Ameryki”, gdyż „naśladowcze pożądanie [porywa] serca i umysły milionów kobiet z pokolenia milenialsów”, co przyniosłoby „tsunami heteroseksualnych, romantycznych, szczęśliwych zakończeń”, a w konsekwencji wyż demograficzny.

W listopadzie 2023 roku Ross Douthat, felietonista „New York Timesa” związany z Vance’em , w pewnym sensie poparł tę fantazję , pisząc: „Byłoby cudownie, zarówno dla nich, jak i dla nas, gdyby rozwijający się związek Swift–Kelce trwał tak długo, dając nam ślub z udziałem gwiazdy, a może i królewskie dziecko”.

Inni prawicowcy, urażeni podstawową przyzwoitością Swift i proszczepionkową postawą Kelce'a, zaatakowali parę. Teoretyzowali, że ich związek to gra, część sfingowanego planu, który miał się zakończyć wspólnym poparciem dla kandydatury Trumpa. W założeniu snuli nawet domysły, że gwiazdorski występ Kelce'a i zwycięstwo Chiefs w tegorocznym Super Bowl były ustawione.

To również było niesamowicie dziwne.

Dziwnie jest być paranoikiem lub udawać paranoję w ramach misternego przedstawienia, mającego na celu manipulowanie prostakami. Pielęgnowanie obaw, nawet tych o podłożu religijnym, dotyczących populacji kraju to jedno; wyrażanie opinii na temat tego, co narządy rozrodcze innych ludzi zawdzięczają światu, to powolne wycofywanie się i kurczowe trzymanie się z daleka.

Bardziej zorientowany na misję, postępowy aparat medialny, z pomocą wybranych Demokratów, skupiłby się na wszystkich tych interwencjach. Na Douthata i ruchu tradcon i ich głębokich powiązaniach z Vance'em, a także na tym, jak pseudodarwinowska prawica technologiczna przejęła ich idee, nasycając je urojeniami o darze nasienia o wysokim ilorazie inteligencji.

We wrześniu 2024 roku Elon Musk zaproponował Swift zapłodnienie prawdopodobnie ^setnego potomka. Ale wtedy dziwna fala osiągnęła apogeum. Można za to podziękować ankieterom.

Po prawej stronie jest coś więcej i dziwactwa niż tylko obsesja na punkcie życia seksualnego innych ludzi.

Istnieje nakładający się na siebie świat inceli oraz świat faszystów, narkomanów i neonazistów.

Uczynienie z tych ludzi zastępców wybranych Republikanów i zmuszenie Republikanów do odpowiadania za nich nie przekracza możliwości Demokratów i postępowców. Ich niepowodzenie w tym względzie wynika głównie z braku przekonania. Niezbędne elementy – czepianie się szczegółów, okazywanie gniewu – sprawiają, że czują się nieswojo, a w każdym razie z góry zakładają, że ich wysiłki zawiodą lub przyniosą odwrotny skutek.