BRIAN READE: Starmer jest przerażony Trumpem, ale Wielka Brytania musi podjąć działania w sprawie horroru w Strefie Gazy

Jednym z najbardziej niezwykłych programów telewizyjnych, jakie kiedykolwiek powstały, był serial dokumentalny ITV „The World At War”. Jego pierwsza scena była hipnotyzująca: ujęcie opuszczonych ruin Oradour-sur-Glane , któremu towarzyszyły mrożące krew w żyłach, stonowane słowa Laurence’a Oliviera : „Tą drogą, w letni dzień 1944 roku, nadeszli żołnierze.

„Kiedy odeszli, społeczność, która żyła tu przez 1000 lat, wymarła”.

Następnie kamera unosi się w niebo, aby pokazać, jak niegdyś tętniąca życiem francuska wioska została zmieciona z mapy wraz ze swoimi mieszkańcami przez nazistowskie pociski i kule, a teraz stała się jedynie upiornym pustkowiem z pokruszonego betonu.

Wyemitowano go w 1973 roku, kiedy miałem 15 lat, i wstrząsnął mną do głębi. Kiedy serial pokazał nagrania z obozów Belsen i Auschwitz , szok przerodził się w wstyd i rozpacz. Że ludzie mogli zrobić coś takiego innym ludziom, zaledwie 13 lat przed moimi narodzinami.

Naiwnie, poczułem też ulgę, że – ponieważ świat zobaczył teraz te okropności, a zaawansowana technologia oznaczała, że jeśli takie barbarzyństwo rozkwitnie ponownie, będziemy mogli je wykryć – obrazy zniszczonych miast i głodujących dzieci w rozwiniętych krajach w pobliżu nas stały się przeszłością. Jak bardzo się myliłem.

Przez ostatnie 22 miesiące codziennie byliśmy świadkami obrazów horroru rozgrywającego się w Strefie Gazy – zniszczone domy, szkoły i szpitale, umierające i głodujące dzieci, wychudzonych uchodźców i gruzy.

Dane statystyczne wskazują, że do tej pory zginęło co najmniej 61 020 mieszkańców Gazy, 150 671 zostało rannych, a 1,9 miliona przesiedlono.

Ale ponieważ Izrael zakazał zagranicznym dziennikarzom wjazdu do Strefy Gazy, nie widzieliśmy pełnej skali horroru. Dzięki kamerom na pokładach samolotów z pomocą humanitarną, w tym tygodniu to się udało.

I odsłonili kolejne postapokaliptyczne pustkowie z pokruszonego betonu. Oradour-sur-Glane razy sto. Społeczność, która istniała tam od tysięcy lat, zniknęła.

W tym tygodniu przypadała również 80. rocznica zrzucenia przez Amerykę bomby atomowej na Hiroszimę , która w ciągu kilku sekund zabiła dziesiątki tysięcy ludzi. ITV News rozmawiało z ocalałym, Satoshi Tanaką, który porównał to, co wtedy widział, do dzisiejszej sytuacji w Strefie Gazy.

„Kiedy patrzę na sceny ruin, matki i dzieci uciekające w panice, moje ciało niemal coś pamięta. To bardzo bolesne” – powiedział.

Dla porządku należy dodać, że Izrael zrzucił na Gazę około 65 tys. ton ładunków wybuchowych, co stanowi czterokrotność siły bomby zrzuconej na Hiroszimę, a obszar Gazy jest trzy razy mniejszy.

Warto też dodać, że Izrael utrzymuje, iż to Hamas ponosi winę za tę apokalipsę, gdyż organizacja terrorystyczna wymordowała 1200 niewinnych osób i wzięła 250 zakładników.

I wielu na Zachodzie się z nimi zgadza. W tym większość europejskich przywódców, takich jak Keir Starmer, który pomimo późnego wyrażenia „odrazy” i rzucania bezsensownych gróźb uznania państwa palestyńskiego, nie zaoferuje zdecydowanej interwencji, bo panicznie boi się zdenerwować największego sponsora Izraela, prezydenta USA, który ma nadzieję zamienić betonowe pustkowie w Riwierę Trumpa.

Seria „World At War” kończy się tym samym materiałem filmowym z Oradour-sur-Glane, którym się zaczyna, z tą różnicą, że tym razem Olivier wypowiedział jedno proste słowo: „Pamiętajcie”. Niestety, my nie pamiętaliśmy.

Dlatego przyszłe pokolenia będą oglądać drastyczne dokumenty o horrorze Gazy i zastanawiać się, jak to możliwe, że w 2025 roku, po tym wszystkim, co wiedzieliśmy, ludzie w krajach takich jak Wielka Brytania mogli po prostu siedzieć i codziennie obserwować tę scenę zbrodni. I wielu powie, nie bez racji, że nasze odciski palców są na niej widoczne.