Free Bird w Elizabethtown (Muzyka w filmach, 1)

Są niesamowite piosenki. Piosenki, które naprawdę lubię, piosenki, które odkryłem i nauczyłem się lubić po prostu ich słuchając, używając tylko kory słuchowej.

Ale w rzadkich i przypadkowych przypadkach te piosenki pojawiają się również w scenach filmowych, przy okazjach, w których związek muzyki ze sceną filmową jest tak niezwykły, że staje się niemożliwe ponowne usłyszenie i obejrzenie muzyki w poprzedni, czysto słuchowy sposób. Muzyka staje się nierozerwalnie związana ze sceną filmową.

Jedną z tych piosenek jest Free Bird Lynyrd Skynyrd. A scena pochodzi z filmu Elizabethtown.

Wyjaśnię.

Na początku filmu Elizabethtown młody dyrektor dużej korporacji podejmuje katastrofalną decyzję, która powoduje tak ogromne szkody dla firmy, że zmusza ją do przeprowadzenia masowej restrukturyzacji, z wieloma zwolnieniami i zamknięciami. Zniszczony katastrofą, którą spowodował i nie widząc wyjścia ze swojego wstydu i życia, młody człowiek przygotowuje się do popełnienia samobójstwa, ale dokładnie w momencie, gdy ma to zrobić, dzwoni jego telefon: to jego siostra informuje go, że jego ojciec, który rozwiódł się z matką w małym miasteczku, w którym się urodził, głęboko w głębi Stanów Zjednoczonych, zmarł. Zmuszony do radzenia sobie z biurokracją związaną ze śmiercią ojca, młody człowiek niechętnie decyduje się odłożyć samobójstwo do czasu po tym obowiązku i wyrusza do tego zaginionego miasta.

Wśród różnych późniejszych przygód, w których zdaje sobie sprawę, że katastrofa, która go spotkała, nie ma żadnego znaczenia w małym, zagubionym miasteczku, młody człowiek spotyka swojego kuzyna, którego nie widział od wielu lat i który zawsze przebywał w małym miasteczku. Szczyt chwały jego kuzyna, teraz po trzydziestce, nadszedł, gdy ze swoim zespołem grał jako support dla supportu dla supportu dla supportu dla supportu dla supportu dla Lynyrd Skynyrd.

Tymczasem organizowana jest uroczystość upamiętniająca ojca młodego mężczyzny. Typowo amerykańska i nieco dziwna i niezrozumiała w naszej portugalskiej kulturze, jest to wydarzenie mające na celu oddanie hołdu zmarłemu, w którym cała rodzina, przyjaciele, a nawet zwykli znajomi (a w filmie kończy się to niemal całą wioską), pojawiają się bardzo elegancko ubrani, jakby na wesele, a wiejska sala balowa jest przygotowana ze stołami i dekoracjami.

W holu znajduje się scena, na której wisi ogromne zdjęcie ojca młodego mężczyzny, a kilka osób opowiada o tym, jakim był człowiekiem. Następnie, pod koniec ceremonii, na scenę wchodzi stary zespół kuzyna, aby oddać hołd, grając piosenkę Free Bird Lynyrd Skynyrd. Jako punkt kulminacyjny przygotowali dużego białego papierowego ptaka, który będzie się przesuwał na kablu przez hol, w momencie, gdy w utworze będzie grana ostatnia gitarowa solówka.

Wszystko zaczyna się dobrze, a publiczność wiwatuje, śpiewa, tańczy i śmieje się do muzyki. Jednak w momencie, gdy wielki, biały papierowy ptak ma zamiar szybować w powietrzu, reflektor umieszczony zbyt blisko niego już rozpalił mały ogień w jego piórach. Gdy szybuje, na ptaku pojawiają się płomienie, które są przenoszone na ogromny baner nad sceną. Publiczność przechodzi od radosnego śmiechu do zdumienia, a następnie do strachu, paniki i krzyków. Ptak spada na podłogę w płomieniach na środku sali. Ludzie biegną do wyjść. Zraszacze bezpieczeństwa na suficie zaczynają rozpylać wodę.

Ale przez cały ten czas muzyka nigdy się nie kończy. Kuzyn i reszta zespołu, zjednoczeni wiele lat po ich koronnej chwale, pochłonięci adrenaliną i szaleństwem epickiego finałowego solo Free Bird, grają dalej, pośród płomieni, krzyków, paniki, a potem wody tryskającej ze zraszaczy na suficie.

To spektakularny widok.

Nigdy więcej nie udało mi się posłuchać piosenki Free Bird, korzystając wyłącznie z kory słuchowej, ponieważ natychmiast moje obwody pamięci połączyły się z innymi obszarami mózgu i znów zobaczyłem scenę z filmu Elizabethtown – ptak płonący w holu w panice i uciekający, z wodą i nieustannie grającymi szalonymi muzykami…

Obejrzyj scenę przy maksymalnej głośności.

Nie pożałujesz. I ta muzyka już nigdy nie będzie taka sama.