Ventura tęskni za Sokratesem

Biorąc pod uwagę głosy emigrantów, potwierdza się, że Chega jest drugą co do wielkości siłą w portugalskim systemie politycznym, co jest okolicznością zaskakującą tylko dla bardziej rozproszonych, a także dla socjalistycznego elitaryzmu, który okazał się niezdolny do dostrzeżenia przejrzystych intencji elektoratu.

Ambicją André jest osiągnięcie władzy, która uosabia stanowisko premiera, i ma on niemal wszystkie warunki, aby to osiągnąć. Jest bystry, ma ogromną zdolność retoryczną i niezrównaną zdolność diagnozowania i postrzegania mas.

Jednakże uwypukla lukę, która na razie nie pozwala mu podjąć kolejnego kroku z pewnością siebie: brak planu dla kraju, który miałby wiarygodność.

Głosy Chegi dzielą się na dwa spektrum: głosy ideologiczne, które obejmują bardziej konserwatywny kraj, przeciwko imigracji i w obronie tradycyjnej rodziny, która objawia się w sprzeciwie wobec małżeństw osób tej samej płci i walce z ideologią gender i dobrowolnym przerywaniem ciąży. I głosy protestacyjne, oddane przez większość klas, które zostały najbardziej zapomniane przez poprzednie rządy, takie jak siły bezpieczeństwa i strażacy.

Zdrowy rozsądek podpowiada, że ​​trzeba się zgodzić z Venturą w kwestii braku troski o pewne klasy robotnicze w naszym społeczeństwie. Jednak lider obecnie największej partii opozycyjnej traci argumenty i zdolność przyciągania nowych wyborców, gdy twierdzi, że zrobi wszystko, co obiecuje, korzystając z pieniędzy pochodzących z korupcji, jakby była to prosta, dokładna nauka o udowodnionych wynikach.

Aby przyciągnąć nowy segment elektoratu, André musi być bardziej podobny do Sókratesa. Jeśli chodzi o retorykę, jest praktycznie na tym samym poziomie, chociaż były premier używał jej z inną elegancją. Jednak ten drugi miał coś, czego Ventura jeszcze nie była w stanie nam przedstawić: wizję kraju.

Pomimo wszystkich wad, które można przypisać tej osobie, zdrowy rozsądek nakazuje nam uznać, że pełniąc funkcję szefa rządu, pozytywnie zmienił on kraj i, co ważniejsze, dotarł do narodu portugalskiego.

Oprócz swojej pracy – za którą jako rodowity mieszkaniec Trás-os-Montes mam wiele powodów do wdzięczności – José Sócrates promował szereg działań i programów, które wyzwoliły społeczeństwo wciąż przywiązane do tarczy i poprzedniego wieku, wprowadzając je w nową erę pełną modernizacji.

Wspomniane wyżej przyniosły nam na przykład nową rzeczywistość w edukacji, wymagającą, aby minimalny poziom obowiązkowej nauki szkolnej wynosił 12 lat, z wdrożonymi w tym samym sektorze środkami, takimi jak program e-szkoły i słynne Magalhães. Pierwszy, z dostępem do laptopów i szerokopasmowego internetu po obniżonych cenach dla nauczycieli i uczniów, stworzył pierwszą interakcję wielu rodzin z cyfryzacją.

Jeśli chodzi o energię, to dzięki Sokratesowi ogół społeczeństwa po raz pierwszy usłyszał o odnawialnych źródłach energii, a także dzięki niemu nadal plasujemy się powyżej europejskiej średniej pod względem zielonej transformacji.

W spektrum praw jednostki i progresywizmu promował ustawę nr 9/2010, która zezwalałaby na małżeństwa osób tej samej płci, dzięki czemu Portugalia stałaby się ósmym krajem na świecie, który zatwierdził taką ustawę.

Jeśli chodzi o zaległości biurokratyczne, aktywnie działał na rzecz ich zmniejszenia, wprowadzając ułatwiającą koncepcję – szeroko stosowaną dziś (20 lat później) – natychmiastowej obsługi i wdrażając sieć sklepów obywatelskich, aby uczynić administrację państwową bardziej elektroniczną i nie tylko skrócić czas oczekiwania, ale także zapewnić większą efektywność w relacjach między obywatelami a państwem.

Z perspektywy czasu widać wyraźnie, że wizja kraju byłego premiera wyprzedziła swoje czasy, o czym świadczy przydatność środków opracowanych około dwudziestu lat temu.

To nasza pięta achillesowa Dobra. Brak wizji stworzenia zrównoważonego i prosperującego kraju. Kiedy myślimy o hipotetycznym rządzie Ventury, co się wyróżnia? Codzienna rutyna, w której deportujemy imigrantów i prześladujemy wszystko, co jest inne, nie mając niczego zyskownego poza dotacją, którą można przydzielić jednej lub drugiej klasie, jeśli możemy to uznać za korzystne.