Mümtaz'er Türköne napisał: Kto wygra, kto przegra?

Pytanie, od którego zaczynasz, jest bardzo ważne . Kiedy pytasz „kto wygra?”, porównujesz zalety stron; kiedy pytasz „kto przegra?”, porównujesz ich słabe punkty. Właściwą rzeczą jest zrobienie obu, przestrzegając planów gry opracowanych przez strony. Karty są grane otwarcie, strony wiedzą, co druga strona ma w rękach i umysłach. Nie tylko planiści gry, ale nawet zwykli obywatele ze swoimi pracami i obowiązkami mogą przewidzieć, gdzie rozwinie się konflikt. W tym trzymającym w napięciu scenariuszu mamy wszystkie znane stereotypy zapamiętane. Podczas gdy rządząca władza, Pałac, wciąga Turcję w autorytarny reżim szybkimi ruchami na otwartej scenie politycznej, w biały dzień, na oczach wszystkich, druga strona stawia opór, mówiąc „Widziałem twoją rękę i podniosłem ją”. Tak więc kryzys polityczny będzie eskalował tak długo, jak długo wola jednej strony, by się poddać, będzie trwała, a druga strona będzie się opierać.

Przyjrzyjmy się założeniom i możliwościom. Najpierw wyobraźmy sobie, kto wygra, a kto przegra, czyli aktorzy.

Ten, kto zainicjował i zaostrzył kryzys lub konflikt, to Erdoğan. Jednoznacznie ugruntowana opinia jest taka, że ​​Erdoğan, którego poparcie społeczne maleje, rozpoczyna szereg operacji, aby zmusić jedynego potencjalnego rywala, CHP, do poddania się, naciągając środki, którymi dysponuje. Władca trzyma się władzy, którą ma, i eliminuje tych, którzy pożądają jego miejsca.

Odebrano to jako kryzys typu „nie pójdę”, który zablokował Turcję i zagroził stabilności politycznej i gospodarczej.

Erdoğan jest charyzmatycznym przywódcą. Jego popularność i poparcie społeczne znacznie przewyższają wizerunek jego partii. Zwłaszcza w drugiej połowie jego 23-letnich rządów, odstraszające instrumenty władzy państwowej znalazły się pod jego wyłącznym monopolem. Nie kłóci się ani nie negocjuje z nikim, po prostu podejmuje decyzje, a jego rozkazy są wdrażane.

Z drugiej strony CHP jest instytucją z jej liderem Özgürem Özelem, kandydatem na prezydenta Ekremem İmamoğlu, burmistrzami, którzy mają żyjącego odpowiednika w społeczeństwie, zwłaszcza w Ankarze, nawet frakcjami w partii i oczywiście Kılıçdaroğlu. To porównanie jest bardzo ważne. Nawet jedno z tych wielu popularnych nazwisk, uznawanych za „bohaterów ludu”, nie ma odpowiednika w AKPartii.

Erdoğan powiedział: „Dzięki Bogu, stoimy dumnie. Będziemy tu, dopóki nie spełni się słuszny porządek”, i w ten sposób dał życie swojemu panowaniu. Niech Allah obdarzy go długim życiem, ale to stwierdzenie ma masowe i krytyczne znaczenie w rywalizacji politycznej. Kiedy rząd, który stoi na nogach z charyzmą jednej osoby, rozpada się i rozpada po „słusznym porządku”, co zrobią ci, którzy pozostali? Lojaliści AKP, którzy z czasem przekształcili się w sieć interesów, uważnie obserwują, jak CHP zwiększa swoją siłę i przelewa się gniewem. Co się z nimi stanie w przyszłym panowaniu CHP? Jak buldożery poprzedniej ery przejadą nad nimi? Dlatego nie angażują się, a gdy tylko znajdą cienką okazję, wyrażają swoje sprzeciwy z prawej i lewej strony wobec tego, co robi się CHP, mówiąc: „To nie wystarczy”.

Odpowiedź na pytanie „Kto?” jest następująca: Erdoğan jest sam, zupełnie sam; ma całą tradycję CHP, organizację i nowe elity, których miejsca można łatwo obsadzić, i zmusił je do solidarności z nimi.

Dodajmy te, które nie są. MHP u władzy nie jest zaangażowana w te operacje. Od czasu do czasu zgłasza nawet pewne względne sprzeciwy w wiadomościach podkreślających prawo i sprawiedliwość. Front opozycji został zmieciony jednym pociągnięciem pióra, z wyjątkiem CHP. Nawet marginalna partia, taka jak Victory Party, czuje się zobowiązana do wspierania CHP.

Kryzys „Nie pójdę” stworzył nowe wyrównanie i polaryzację. Równowaga w spektrum politycznym została przekształcona przez ciężar CHP. CHP zapuszcza głębokie korzenie na tej scenie, docierając do obszarów, do których nigdy nie mogłaby dotrzeć. Wyraźna hegemonia CHP jest ustanawiana w spektrum partii.

Obie strony doskonale się rozumieją i prowadzą otwarty dialog.

Erdoğan jest bardzo zaniepokojony rosnącym poparciem społecznym dla CHP, a zwłaszcza materializacją tego poparcia w miejscach zgromadzeń. Wezwanie do „zaangażowania się w politykę w Ankarze” oznacza, że ​​władza, jaką CHP wniosła na pole, została zarejestrowana przez Pałac. CHP otworzyła ważny kanał, który doprowadzi ją do zbawienia i stale go rozszerza.

Jak daleko może jeszcze zaostrzyć się kryzys, skoro członkowie CHP są aresztowani, a wiece trwają w najlepsze?

Może dojść do wciągnięcia Turcji w głęboki chaos polityczny. Jedna strona musi się poddać.

Po której stronie? Oczywiście po stronie, która stworzyła, zarządzała i eskalowała kryzys. CHP nie poddaje się i nie może się poddać. Taka instytucja może zostać zraniona, ale nie upadnie. Ci, którzy się poddają, żegnają się z polityką, a ich miejsce zajmują nowi wojownicy.

Dialog między Erdoğanem a Özgürem Özelem, który obie strony doskonale rozumieją w kwestii „demonstracji ulicznych”, trwa w formie polemiki. Özgür Özel grozi polemiką uliczną, mówiąc: „Poczekajcie, ulice jeszcze się nie zaczęły”. Jeśli aresztowania staną się powszechne, opór wzrośnie. Jeśli powszechne demonstracje uliczne staną się gwałtowne, zostanie ogłoszony stan wyjątkowy. W dniu ogłoszenia stanu wyjątkowego opozycja zostanie zdetronizowana, a Turcja wejdzie w jawnie faszystowską administrację.

Nie spieszcie się z wnioskiem, że „celem jest sprowokowanie CHP i ogłoszenie stanu wyjątkowego”. Koszt tego scenariusza będzie bardzo, bardzo wysoki. W tej chwili obie strony mają interes w eskalacji napięcia, w przeciwnym razie by się poddały. Jednak odpowiedzialność spoczywa na Pałacu. Napięcie jest dziełem tej strony, a jeśli z tego kryzysu wyłoni się chaos, całkowicie straci swoją moralną wyższość. Problem z legitymacją, który zniszczy budynek, jak kopanie ziemi pod fundamentem, narasta dla rządu AKP.

Kryzys „nie pójdę” musi oddziaływać na zupełnie inny problem, który wykracza poza wolę i kalkulacje stron. Z jednej strony Turcja stanie się autorytarna i będzie zmagać się z deszczem i burzami błotnymi, a z drugiej strony wytworzy demokrację i prawo w celu rozwiązania problemu kurdyjskiego. Te dwie rzeczy są niemożliwe razem.

Nie dajcie się zwieść, że PKK składa broń i się rozwiązuje. To deklaracja oczywistości, prawdziwym problemem jest położenie kamieni węgielnych pod nowy wiek, w który wejdziemy, dzieląc swój los z Kurdami. Nasza ścieżka jest w tej kwestii całkowicie jasna, ale nie zrobiono ani jednego kroku. Optymizm DEM i kurdyjskiej polityki wynika z istnienia nadziei, że wszystko jest możliwe.

Nie możesz rozwiązać tego istotnego problemu przetrwania zarówno dla państwa, jak i narodu w stale eskalującym kryzysie, który nas czeka, który zmiażdżył wszelkie osobiste rywalizacje i rozgrywki o władzę w Turcji. Co więcej, nie możesz stać się autorytarny. Nie da się połączyć dwóch przeciwstawnych kierunków, takich jak stanie się autorytarnym dla rządu i demokratyzacją dla Kurdów. Z końmi, które są ze sobą połączone, ale biegną w dwóch różnych kierunkach, doświadczysz wielkich katastrof dla obu celów.

Podstawową dynamiką procesów politycznych są potrzeby. Nie wspomnieliśmy nawet o gospodarce. W obliczu tak poważnych problemów zwycięzca walk o władzę nie może zostać określony przez intrygi pałacowe. Możesz przewidzieć wynik, śledząc potrzeby, żądania i oczekiwania ludzi.

Wiadomo, kto wygrywa, a kto przegrywa.

Historia zawsze kończy się w ten sposób: po długiej wojnie wierni rycerze króla, którego armia została pokonana, kontynuują walkę.