Ernst Busch Üniversitesi'nin bebek koleksiyonu: Schicklgruber ismi sizin için bir şey ifade ediyor mu?

Posta kutusundaki adresimi komşuma söylediğimde, " Kukla gösterisi mi?" diye soruyor, "Bu daha çok çocuklara göre değil mi?" Bir saat sonra soruyu Ernst Busch Dramatik Sanatlar Akademisi'nde kukla sanatçısı olmak için eğitim gören bir öğrenciye iletiyorum.

Ayda bir kez bir öğretim görevlisiyle birlikte, benim gibi ilgili kişilere üniversitenin kırk yıldır sürekli büyüyen kukla ve maske koleksiyonunu gezdiriyoruz. Öğrenci, “Kukla tiyatrosu, herkesin ilk bildiği şey olsa bile, Augsburger Puppenkiste ve Punch and Judy gösterisinden daha fazlasıdır” diye yanıtlıyor. Mesela bu," diyor, acıdan buruşmuş bir yüz maskesi takarak, "kendini iyi hissetmiyor. Ama başına inanılmaz derecede güzel bir şey gelirse bunu nasıl tasvir edebilirim? Çünkü bu,” işkence görmüş maskeli yüze dokunuyor, “değişemez. Peki bedenimi nasıl organize edebilirim ki bu figür de güzel bir an yaşayabilsin?!”

Öğrenciler bunu dünyanın başka hiçbir yerinde olmayan bir konuda öğreniyorlar: Kukla teknikleri. Başlangıçta, elinize bir bebek bile almadan önce, aylarca ellerinizi yukarı kaldırıp şöyle bir şeye bakarsınız: Burada ne kadar dayanabilirim? Bir dakika sonra kollarım ağırlaşmaya başlıyor. Peki ya elimde hangi eklemler var?"

Biz katılımcılar da aynısını yapıyoruz ve el ve parmak kemiklerimizi keşfediyoruz, her uzvumuzu ayrı ayrı hareket ettiriyoruz. "Konserlerde bir şarkı boyunca kollarımı sallamayı bile zor başarıyorum" diyor yanımdaki kız. "Peki kuklacılık okumaya nasıl başladın?" diye soruyorum, çünkü birkaç hafta öncesine kadar böyle bir dersin varlığından bile haberim yoktu.

Öğretim görevlisi, başvuranların çoğunun daha yaşlı, görsel sanatlar veya sahne heykelciliği alanında daha önce deneyime sahip kişiler olduğunu belirtiyor. “Öğrencilerimiz kendi sanatsal yazarlıklarında meydan okuyorlar. Yani kendin bir şeyler geliştirmek, kendin metinler yazmak, dramatik metnin bu önceliği değil.”

Ardından, turun başından beri aklımda olan bir soru geliyor: "Peki, sonra ne yapacaksın bununla?" “Mezunlarımızın yarısından fazlası bir topluluğa katılıyor. Koblenz ve Gelsenkirchen hariç, bunların hepsi Doğu'nun tiyatrolarıdır." “Yeni” ve “eski” federal eyaletler arasında net bir ayrım yapmak gerekir: ““Yeni” federal eyaletlerde çok sayıda belediye kukla tiyatrosu var: Halle, Bautzen, Chemnitz, Gera, Dresden. Bu, kültür politikasıyla ilgili bir konu. Şehirlerde kukla tiyatroları vardı. Berlin Duvarı'nın yıkılmasından sonra pek çok kişi başka örgütlenme biçimlerine geçti. Doğudan gelen var mı burada?”

Sessizlik. Başımı sallıyorum. "Peki sizden herhangi biriniz hiç kukla gösterisi izledi mi?" Tekrar sessizlik, tekrar başımı sallıyorum, iki coşkulu kuklacıya bakmaya cesaret edemiyorum. “Ama Lars Eidinger'i ,” diyor katılımcılardan biri, “onu sahnede birkaç kez gördüm. O da bu evden geliyor.”

“Berlin’de kukla tiyatrosu nerede?” diye soruyor kolları ağrıyan kız. "Bu... oldukça dar bir alan değil mi? Ve ayrıca daha doğrusu... şey... aşağı doğru bir eğimde mi?!” "HAYIIIIIR!" diye itiraz ediyor öğrencinin elindeki küstah sarışın kukla. Profesörü diplomatik bir tavırla cevap verir: “Prenzlauer Berg’deki Greifswalder Straße’deki Schaubude’de. Mayıs ayında ise Avusturyalı kukla sanatçısı Nikolaus Habjan , Deutsches Theater'da yeniden sahne alacak. "Eserinin adı Schicklgruber," diye ekliyor öğretim görevlisi, bize Elon Musk ve Jeff Bezos'un ürkütücü derecede insanlık dışı bebek kafalarını gösterirken. "Bu isim sizin için bir şey ifade ediyor olabilir mi?"