Donkey Kong: Bananza, One Piece'e gizli bir saygı duruşu mu?

Donkey Kong: Bananza oynamaya ilk başladığımda, deneyim beni hemen etkilemedi. Bilinmeyen bir dille yazılmış bazı gizemli taş blokları fark ettiğimde her şey değişti. Çok tanıdık geliyorlardı. Sonra netleşti: Nico Robin'in One Piece'te incelediği fongliflerle aynıydılar.

Dönüm noktası buydu. Sanki Nintendo, oyunun her köşesinde Oda'ya gizli göndermeler yapmıştı.

Donkey'nin göğsünü öfkeyle yumrukladığı ve maksimum güç durumuna geçtiği anlar var: kolları şişiyor, kızarıyor ve buhar çıkarıyor. Bakışları değişiyor, gözlerindeki gölgelenme yoğunlaşıyor. Bu Luffy'nin 4. Vitesi değil mi? Ve göğsünü yumruklama ritmi? Bu, 5. Vitesi andırıyor.

Duvara her vuruş beni, Luffy'nin öngörülemezliğini Enel'e karşı kullandığı Skypiea'ya götürüyor. Paralellikler görsel, anlatısal ve hatta duygusal.

Oyun, tıpkı Grand Line adaları gibi, tamamen farklı iklimlere, düşmanlara ve tarzlara sahip bölgelere ayrılmış bir yeraltı dünyasında geçiyor.

Her yeni katman farklı bir çatışmayı beraberinde getiriyor: kaynak çıkarımı, yerel tiranlıklar, istilacı teknoloji. Oda'nın her hikâye örgüsünde gündeme getirdiği sorunlara benzer sorunlar. Amaç mı? Dilekleri gerçekleştiren gizli bir hazine. Laugh Tale'e benziyor mu?

Hem One Piece hem de Donkey Kong: Bananza müziğe tutkuyla bağlıdır. Mangada özgürlüğün bir sesi vardır. Oyunda ise bu ses, Donkey'nin göğsünde yankılanır.

Oyunun ritmi, vurmalı çalgıları, kabile sesleri Luffy'nin peşinde koştuğu özgürlüğün özünü çağrıştırıyor. Pauline dans ediyor, Eşek şarkı söylüyor, oyun sanki bir kalbi varmış gibi atıyor.

Nintendo henüz hiçbir şeyi doğrulamadı. Ancak referanslar çok sayıda ve tesadüf olamayacak kadar doğru. Bir One Piece oyuncusu ve hayranı olarak, bu detayları bulduğum için çok heyecanlıyım.

Bu sadece bir macera oyunu değil; "Sizin neyi sevdiğinizi biliyoruz, biz de onu seviyoruz." diyen bir deneyim. Söylenmemiş ama apaçık bir saygı duruşu.