Neden Meksika'da havacılık istiyoruz?

Havacılıkla ilgili devlet politikası hakkında çok konuşuldu. Geçtiğimiz hafta, Altyapı, İletişim ve Ulaştırma Bakanı (SITC) Jesús Antonio Esteva, bu konuda bir devlet politikasının 2026'ya kadar yürürlüğe gireceğini söyledi. Aynı zamanda, Federal Havacılık Ajansı (AFAC) müdürü Miguel Enrique Vallín Osuna, bu politikaya veya AFAC'ın kendisinin geliştirmekte olduğu politikaya dahil edilmesi gereken konuların bir listesini okudu.

Gerçek şu ki havacılık politikası, Meksika hükümetinin Uluslararası Sivil Havacılık Örgütü'nün (ICAO) bir üyesi olarak kalmayı planlıyorsa yapması gerekenler bölümünde özetlenemez. Yani, AFAC müdürünün geçen hafta Havaalanları ve Yardımcı Hizmetler (ASA) yıldönümü töreninde okuduğu "Yeni Havacılık Politikasının Zorlukları"nda özetlenen altı stratejik sütun. Bu altı sütun, bizimki gibi bir ülkenin bir havayolu endüstrisine sahip olmak için ne olursa olsun karşılaması gereken gerekliliklerin bir endeksi gibi görünüyor.

Bir sanayi politikası (ve havacılık politikası da bunlardan biridir) için en önemli şey, uzun vadeli bir vizyona, hava taşımacılığı endüstrimizi önümüzdeki 30 veya 50 yıl için profilleyen bir ufka sahip olmaktır. Başka bir deyişle, Meksika, hem içe hem de dışa doğru bağlantı için bir merkez olmak amacıyla karşılaştırmalı avantajlarını (coğrafi konumu, havaalanı ağı, iş gücünün uzmanlığı, ikili havacılık anlaşmaları ve ticaret antlaşmaları, hava taşımacılığı endüstrisindeki yüzyıllardır süren deneyimi, vb.) kullanıp kullanmayacağına karar vermelidir. Yani: Havaalanlarımızı, Kuzey Amerika'yı Güney Amerika'ya, Avrupa'yı Asya'ya ve tüm bu noktaları birbirine bağlamak için merkezler (uçak dağıtım merkezleri) olarak kullanmak; özel havayolları ve havaalanları, dernekler ve sendikalar, akademi, kullanıcılar, seyahat acenteleri, vb. ile bir anlaşmaya varmak, böylece tüm havacılık zenginliğimiz tek bir hedefe tahsis edilir: büyümek, rekabetçi olmak, turist çekmek, malları diğer ülkelere taşımak, geliştirme merkezleri geliştirmek, havacılık endüstrisinde ve döviz toplamada dünyanın ilk beşinde yer almak.

Net bir hedef olmadan, onu ölçecek göstergeler olmadan, mümkün olan hedeflere ulaşmak için güçlü yönlerimizi kullanmadan hiçbir yere varamayız. Bir varış noktası olmadan, yön, hız ve yükseklik yoktur. Uzun vadeli bir politika için ilk gereklilik budur.

Gerisi, şüphesiz, hedefimize ulaşma yolunda izleyeceğimiz yoldur: İkili anlaşmalarımız, havayollarının faaliyet göstereceği kolaylıklar, devlet havayollarının ve havalimanlarının oynayacağı rol.

Ve belki de en önemlisi, ulusal sivil havacılık tek bir komuta altında, bu amaç için belirlenmiş kurumların, yani devlete ait havalimanlarının ve havayollarının kaderini denetleme yetkisine sahip olması gereken sivil otorite olan SICT'nin elinde olmalıdır. Deniz Kuvvetleri ve Ordu bunları işletmekle görevlendirilebilirken, genel yönetim sivil otoritenin elinde olmalıdır. Aksi takdirde geçerli bir devlet politikası olmayacaktır.