Gianmarco Franchini, Cinecittà'dan Style Magazine'in 6/25 kapağına: «Ağlamayı böyle öğrendim. Ve gülmeyi»

Kalıcı bir devlet işini hedefleyebilir , Paliano'sunda (Frosinone) bir dükkan açabilir veya Fizik okumak için üniversiteye gidebilirdi. Ve bunun yerine, 17 yaşında kendisine açık olan çeşitli yollar arasından Gianmarco Franchini Roma'yı seçti.

Ve oradan, 2023'te Adagio'nun başkahramanı olarak onu isteyen Stefano Sollima sayesinde Venedik Film Festivali'ne geldi. «Covid sırasında, her şey durduğunda, ne yapmak istediğimi gerçekten düşünmeye başladım. 60 yaşında nerede olmak istediğimi hayal etmeye çalıştım ve kendime ülkenin dar vizyonunun hayatıma bir yön empoze etmesi gerekmediğini söyledim. Belki de gerçekten sevdiğim bir şeyi yapabilirdim…»

Bilinmeyene bir sıçrama mıydı?

İnanılmaz derecede korkuyordum çünkü her seferinde arkadaşlarımla veya ailemle konuşmaya çalıştığımda, "Nereye gitmek istiyorsun? Unut gitsin!" diyorlardı. Ama tüm bunları düşünmek yerine, ki bunu başaramayan çok kişi var, büyüklere bakmayı ve onlardan ilham almayı tercih ettim.

Başardığınızı ne zaman anladınız?

Annem beni oynarken görüp beğendiğini söylemesini bekliyorum hâlâ... Yakın zamana kadar büyükannem beni arayıp "Carabinieri yarışması sona erdi" diyordu.

Benim geldiğim yerde, en fazla ağızları kapalıyken birkaç iltifat ederler. Kıskançlıktan değil, sadece insanlar daha basit, daha direkt.

Böyle bir ortamdan geldiğinizde kendinizi hiç yabancı hissettiniz mi?

Gerçekte, sette aynı samimiyet vardır. Bir sahne iyi gitmezse, lafı dolandırmadan söylersiniz, çünkü her şey çılgın bir hızda gerçekleşir.

Eleştiri sizi hiç rahatsız ediyor mu?

Aksine, beni heyecanlandırıyorlar. Çünkü beni daha güzel bir şey yapmaya teşvik ediyorlar. Kendinizi pozitif bir enerjiyi sürdürmek için eğitmeniz önemlidir, aksi takdirde çok benmerkezci olma riskiyle karşı karşıya kalırsınız. Ve bunun yerine alınganlık yapılacak pek bir şey yok, daha büyük bir şeyin hizmetindeyiz: sahne eylemi, sanat eseri.

Adagio'da​ çok güçlü çocuk fuhuşu sahneleriyle karşı karşıya kaldı. Rahatsız olduğu bir şey var mıydı?

Kendimi "uzaklaştırmayı" öğrendim, kendimi o kadar derinlemesine tanıdım ki kendimin her bir parçasını uzaklaştırıp karakteri tamamen karşılayabildim. Ve o noktada tevazu artık hiçbir şey ifade etmiyor çünkü "küçük bir hizmet" yapan Gianmarco değil, Manuel.

Ekranda tekrar görüldüğünde hiç devreye girmiyor mu?

Kendimi izlediğimde, artık bir sahnenin anlamından gerçekten etkilenmiyorum, ancak onu nasıl yaptığım üzerine yoğunlaşıyorum: Kendime farklı bir ses tonu kullanıp kullanamayacağımı, farklı şekilde hareket edip nüanslar ekleyip ekleyemeyeceğimi soruyorum. Kendimi çok eleştiriyorum, hatta bazen biraz fazla.

Sadece seyirci olmayı göze alabildiğinizde ne izlemekten hoşlanırsınız?

Favori bir türüm yok, Quentin Tarantino'nun ironisini ve Sergio Leone'nin yakın çekimlerini, ayrıca romantik filmleri seviyorum. İçinizdeki belirli tellere beklemediğiniz şekillerde dokunan eserler var. Örneğin, The Bridges of Madison County'yi izlerken çok ağladım veya çocukken en sevdiğim çizgi film olan Spirit'i izlerken: Annemle yan yana kanepede oturur ve ağlamamı tutmaya çalışırdım, en sonunda dayanamayana kadar ve bir gözyaşı akardı. Kardeşim benimle dalga geçerdi. Şimdi bile tek başıma film izlerken ağlamak istediğimde kendime bunu yapmamam gerektiğini söylüyorum.

Kendini daha iyi tutmayı mı başardı?

Hayır, aslında, oyunculuğun bana yardımcı olduğu bir diğer şey de ağlamak oldu. Sahnede gerçek hayatta asla yapmayacağım özgürleştirici ağlamalar yaşadım. Ama aynı zamanda nefes alamayacak kadar çok gülmeyi, beni sınırlayabilecek bir sosyal bağlam olmadan sinirlenmeyi de öğrendim. Konuşması zor rahatsızlıkların veya utangaçlığın üstesinden gelmek, başkalarıyla benzersiz bir şekilde bağlantı kurmak için herkese bir drama dersi almasını tavsiye ederim. Sahnedeyken, bence açıklanamayan bir şey hissedersiniz. Bence bu, bir şarkıcının konserde sahnedeyken veya bir motosikletçinin koşarken hissettiği şeye biraz benziyor.

Luca Zingaretti'nin La casa degli sguardi adlı eserinde (Roma Film Festivali 2024'te sunuldu) ruh sağlığı konusunu daha önce ele almıştınız. Bu eser, kötü bir kazadan sonra çocuk hastanesinde çalışmaya başlayan genç bir alkolik şairin hikayesini anlatıyor. Ve yakında tiyatroda otistik bir çocuğu canlandıracaksınız. Dünyaya karşı özel bir duyarlılıkla birleşmiş iki karakter.

İkisinin de büyük bir iç dünyası var ve dış dünyayla ilişki kurmakta zorluk çekiyorlar. The House of Looks'taki Marcolino bile o kadar sosyal kaygı hissediyordu ki babası veya barmen dışında herhangi biriyle konuşmaktan rahatsız oluyordu, bu onu tamamen mahvetti, çıplak hissetmesine neden oldu.

Filmin dayandığı Daniele Mencarelli'nin kitabının 1990'ların sonlarında geçtiğini düşünürsek, inanılmaz derecede güncel bir tema. O zamandan beri psikolojik sıkıntı algımız değişti mi?

Elbette Roma veya Milano gibi şehirlerde bu konularla ilgili daha fazla açıklık ve kabul var, ancak birçok taşra kasabasında psikoloğa gitmek hala daha büyük sorunları olmayanlar tarafından karşılanabilecek bir heves olarak görülüyor. Ancak bu zihniyete sahip bir yerden gelmek, daha az üst yapıya sahip olmama, başkalarıyla daha dürüst bir ilişki kurmama yardımcı oldu.

Seni ne iyi hissettirir? Okuyor musun? Müzik dinliyor musun?

Romanları hiç özellikle sevmedim, şiiri tercih ederim çünkü kelimeler üzerinde durmayı, etrafa bakmayı, düşünmeyi, çeşitliliği anlamaya çalışmayı severim. Yvonne D'Abbraccio'nun oyunculuk okulundaki çalışmalarım sırasında oyunların, özellikle William Shakespeare'in oyunlarının güzelliğini keşfettim ve kendi kendime "bunları daha önce hiç okumamış olmam nasıl mümkün olabilir?" dedim. Öte yandan müzik benim için daha çok bir arka plan, asla kulaklıkla dinlemiyorum çünkü etrafımdaki her şeyden izole hissetmeme neden oluyor. Burada ve şimdide olmayı ve gözlemlemeyi seviyorum. Sosyal medyayı çok az kullanmamın nedeni de bu, başkalarıyla bağlantımı kaybetmeme neden olduklarını hissediyorum.

Ve tam da bu nedenle doğduklarını düşününce…

Dünyanın diğer ucundaki insanlarla iletişim kurma olanağına sahip olmak kesinlikle güzel, ancak bazen yakınlarınıza olan ilginizi kaybediyorsunuz. Ve sonra bunların çok hızlı dünyalar olduğunu, bizi her şeyi hemen istemeye ittiğini görüyorum. Hayallerimizi kısa sürede gerçekleştirmeyi bekliyoruz ve artık yıllarca bir şey üzerinde çalışmaya olan bağlılığımız yok. Ancak yalnızca bu şekilde yaptığınız şeyin zamanla kalıcı olmasını sağlayacak temelleri atabilirsiniz.

Yolculuğuna 60 yaşında nerede olmak istediğini sorarak başladı. Bugün kendine hangi cevabı verirdi?

Yıllar geçtikçe düşüncelerim birkaç kez değişti, 40 yıl sonra hala burada olacağımdan artık o kadar emin değilim... Diyelim ki alanı biraz daralttım, şu an olduğumdan daha iyi olmayı umuyorum, şu an olduğumu kaybetmeden.