Yapmak mı, yapmamak mı, işte bütün mesele bu.

Çalışmak istemeyen yemek de yemesin.

Popüler atasözü

Nefes aldığınız sürece “hiçbir şey yapmamak” mümkün değildir. Orada oturup duvara bakıp yengecin ölümsüzlüğünü düşündüğünüzde, aslında bir şeyler yapıyorsunuz demektir. Bir diğer husus ise bunun, bir şeyi yapmanın veya yapmamanın, dolayısıyla önemli, sorumlu, kabul edilebilir, arzu edilir ve/veya başarılı olmanın veya olmamanın ortalaması olan üretkenlik veya fayda gibi toplumsal kavramlara uymamasıdır.

Gerçek şu ki her şey epigrafımızı oluşturan o meşhur atasözüne dayanıyor. Desteklenmek bizim için bir yük haline geliyor. Bu yüzden kendi kendine yetebilme, katkı sağlama, işbirliği yapma vb. parametreler var. Ancak bunun yanında gereksiz baskı uygulayan toplumsal inançlar da var. Hadi onlara gidelim.

Çalışma ortamında üretkenlik denen bir sendrom vardır: Bu, sürekli bir şeyler yapma, bitkin düşene kadar devam etme, bitirmediğimiz, hatta başlamadığımız işlere sürekli yenilerini ekleme dürtüsüdür; Yani bekleyen görevleri biriktirmek, çünkü bu bizim "üretken" olmaya devam edeceğimizi garanti eder.

Ama yalnız olduğumuzda, ya da ailemizle birlikte olduğumuzda ne yapacağımızı bilemiyoruz. Bunun iki nedeni var: Birincisi, kendimizi suçlu hissediyoruz, yani rahat hissetmeye başladığımız anda, zamanımızı boşa harcadığımızı veya yapılacak çok şey varken rahatlamanın yanlış olduğunu söyleyen düşünce aklımıza geliyor, sonra üzülüyoruz; İkincisi, “üretken” olduğumuz ortamın dışında ne yapacağımızı bilmiyoruz; Dolayısıyla, sudan çıkmış bir balık gibiyiz, kendi kişisel yaşamlarımızda tamamen yabancı ve rahatsız, neredeyse boğulur haldeyiz ve sevdiklerimizle derinden arzuladığımız o yakınlıktan çok, çok uzağız.

Şimdi üretkenlik sendromunu, çalışalım ya da çalışmayalım, herkes için geçerli olan ortak fayda kavramına aktaralım. "Yararlı bir şey yap" ifadesini kim duymamıştır ki? Ailenize, eşinize, dostlarınıza ve çevrenizdekilere, geçiminizi sağlayacak iş, para veya herhangi bir çabada bulunma noktasında yararsız olmanız haramdır.

Öğrenciler olarak okulda başarılı olmalıyız; Bizler içeride tedarikçiler, rehberler ve otoriteler olarak örnek olmalıyız. İhmalci, bağımlı, şiddet yanlısı veya çocuklarını ihmal eden ebeveynlerin sebep olduğu çocukluk travmalarının üstesinden gelemeyen yetişkinlerin sayısının ne kadar çok olduğunu ve bununla kendi hatalarını haklı çıkardıklarını görüyorsunuz. Eğer çift iseniz karşılıklı olmalı. Eğer dostsan, ihtiyaç duyulduğunda yanında olmalısın. Kısacası, insanın yararlılığı konusunda pek çok paradigmaya sahibiz ki, bunlar tamamen sebepsiz değil ama orantılıdır.

Oran her şeydir. Birkaç örnek vereyim: Verimlilik ve etkinlik arasında bir denge yoksa her zaman üretken görünmeye veya olmaya çalışamazsınız; Neden yorgun olduğumuzu ve neden yalnız kalmaya ihtiyaç duyduğumuzu anlamadan iyi bir bakıcı olamazsınız, ancak üretkenlik ve izolasyon arasında yaşayamazsınız, çünkü sevdiklerimizin bize ihtiyacı var ve bizim de onlara ihtiyacımız var.

Denge kavramı olmadan hayatın olduğu gibi ve karşımıza çıktığı gibi tadını çıkarmamız çok zor olacaktır. Onu sürekli kontrol etme ihtiyacı hissedeceğiz. Bazen bunu anlayabilmemiz için elimizde hiçbir şey kalmaması gerekir. Yaşama biçimimizi yeniden gözden geçirmenin, ekonomik, psikolojik, ilişkisel ve ruhsal olarak uyum sağlamanın ve gelişmenin zamanı geldi.

Bu uyum, aşırılıklardan, üretkenlikten ve faydacılıktan, ama aynı zamanda başkalarının, kim olursa olsun, bizimle ilgilenmesini istemekten başka bir şey olmayan tembellikten ve aylaklıktan uzaklaşmayı gerektirir. Buna vatandaşlarımız ve hükümet de dahildir.

"Kusurlu olanların" sorunu bizim için çözmesi ve kusurlu olmayanların bunun bedelini ödemesi talebi, sorunu çözmeye çalışırken surat asmamıza ve hayal kırıklığına uğramamıza neden oluyor, çünkü içten içe bundan nefret ediyoruz.

@F_DeLasFuentes

[email protected]