Sánchez ve İspanya, labirentlerinde

Nesilleri tanımlayan siyasi krizler vardır. Ve sonra devletleri tasvir edenler vardır. Cerdán davası (ve dolayısıyla Pedro Sánchez'in beraberinde sürüklediği şey) bu ikinci kategoriye uymak istiyor gibi görünüyor. Sadece başka bir skandal olarak değil, bir semptom olarak. Onay olarak. Tekrarlayan bir patolojinin görünür tepe noktası olarak: kurumsal dikişlerinden defalarca çatlayan bir devletin. İspanya'nın başarısız bir devlet olması teknik yetersizlikten değil, ahlaki tükenmişlikten kaynaklanıyor.

Çünkü bu kriz, yüzeyde, Sánchezizm yolculuğunda sadece bir başka siyasi-medya fırtınası gibi görünüyor. Ancak örüntüye bakıldığında, kurumsal déjà vu görmezden gelinemeyecek kadar anlamlı. Felipe González sadece GAL (İspanyol İşçi Partisi) yüzünden değil, aynı zamanda sembolize ettikleri şey yüzünden de düştü: Devlet ile aygıt arasındaki karışıklık. Aznar, Irak Savaşı yüzünden değil, 11-M hakkında yalan söylediği ve iktidar merkezinin halkı bilgilendirme korkusunu ortaya koyduğu için dışlandı. Zapatero, ekonomik krizin kendisi yüzünden değil, onu inkar ettiği ve piyasalarla Oz Büyücüsü oynadığı için düştü. Rajoy, resmi partinin gölgesinde (teorik olarak) büyüyen paralel PP (Halk Partisi) olan Bárcenas gazeteleri tarafından yutuldu. Ve şimdi, Sánchez Cerdán yüzünden mi düşecek?

"En kötü muhalefete" sahip olmak her şeyi haklı çıkarır mı? Sadece hayatta kalmak için mi direniyorsunuz?

Cerdán'ın kendisi yüzünden değil. Tehlikede olan ikincil bir figür değil, Sánchez'in canlandırmaya çalıştığı (ve hâlâ aradığı) yenilenme anlatısıdır. PSOE'nin geçmişin kanalizasyonlarına karşı bir siper olması gerekiyorsa, şimdi konuşmalar, zamansız işten çıkarmalar ve giderek rahatsız edici sessizlikler arasında sıkışmış halde ne yapıyor?

Ayrıca okuyun

Başkan, "emekliliğinden" döndüğünde siyasetin onurlu olması gerektiğini söyledi. Hatası (terimin klasik anlamıyla trajik) gücü erdemle karıştırmaktı. Ve bu onu kendi vaatlerinin, kendi jestlerinin, kendi labirentinin rehinesi haline getiriyor. Çünkü, eğer içinde bulunduğu anı somutlaştıran mitolojik bir figür varsa, o da labirente güvenle giren, güvenli olduğuna inandığı bir ipin rehberliğinde olan ve aynı eski canavarı yenmeye hazır olan Theseus'tur. Ancak bu ip (anlatı, meşruiyet, direniş ipi) birbirine dolanmış gibi görünüyor. Ve bu seferki minotor, kendi politik kırılganlığından başkası değil.

Bu arada, (gözleri kocaman açık) bir fırsat görenler var. Örneğin Junts, bu karışıklıkta Katalonya için ipleri sıkılaştırmak ve siyasi alan kazanmak için ideal bir bağlam görüyor. Devletin artık pes etmeye istekli olmasından değil, belki de kendini kurtarmakla çok meşgul olduğu için belirli itkilere direnemiyor. Carles Puigdemont'un adamlarının bunu nasıl yapacaklarını bilip bilmediklerini veya Sánchez'in en iyi günlerinde olduğu gibi buna direnmeye devam edip etmeyeceğini göreceğiz.

Sonuç olarak, neden başladığınızı artık hatırlamadığınızda direnmeye değer mi? Tüm bunlar "en kötü muhalefete" sahip olmayı haklı çıkarır mı? Çünkü sadece bunun uğruna direnirseniz, egzersiz politik olmaktan çıkar ve mekanik hale gelir. Ve politikada, tıpkı mitlerde olduğu gibi, bazen güç eksikliğinden değil, yolun anlamını unuttuğumuzdan düşeriz.