Gazzeli bir annenin oğlunun serbest bırakılmasının ertelenmesiyle yaşadığı yürek acısı
Gazze, Han Yunus – Geçtiğimiz hafta, Nejat el-Ağa, cumartesi günü serbest bırakılması planlanan 620 Filistinli tutukludan biri olan oğlunun serbest bırakılmayacağını duyduğunda, hayatındaki en mutlu anlardan birini yaşarken, yüreği parçalanarak ağladı.
16 yaşındayken bir İsrailli subayı öldürdüğü gerekçesiyle tutuklanan Diaa El-Ağa, yaklaşık 33 yıldır hapiste bulunuyor ve İsrail hapishanelerinde en uzun süre kalan Gazzeli tutuklu oluyor.
75 yaşındaki Najat, 10 Ekim 1992'de kaçırıldığından beri Diaa'yı bekliyor. Diaa kampanyalar yürütüyor, oturma eylemlerine katılıyor, konferanslarda konuşuyor ve mahkum aileleri arasında en çok tanınan yüzlerden biri haline geliyor.
“Ah oğlum, ben bu anı 33 yıldır bekledim, gözümün önünden uçup gitti” diye ağladı.
Kırılgan bir umudu yok etmekİsrail'in, Gazze'deki Hamas ile imzalanan ateşkes anlaşmasına rağmen 620 Filistinli tutukluyu serbest bırakmama kararından etkilenen tek kişi Najat değil.
Hamas, cumartesi günü Ekim 2023'te İsrail'den aldığı altı esiri teslim ederken, İsrail'in farklı zamanlarda gözaltına aldığı 620 kişiyi serbest bırakması gerekiyordu.
Ancak altı tutsağın teslim töreninin "tahrik edici" olduğunu iddia ederek, bu kararı uygulamaktan vazgeçti ve bu nedenle tutukluların serbest bırakılmasını durdurdu.
"Bize serbest bırakılmayacağını söylediklerinde yere yığıldım ve çığlık attım: 'Neden? Neden?'
"Sonra bilincimi kaybettim."
O sabah, Najat, oğlu Mohammed, karısı ve çocukları ve kızı Ola çocuklarıyla birlikte, serbest bırakılmanın beklendiği Han Yunus'a ulaşmak için Salah al-Din Caddesi'ne çıktılar. Savaşın büyük bir bölümünde yerlerinden edilmişlerdi.
Selahaddin, İsrail'in arabaların kullanımına izin verdiği tek cadde.
"Sürücüye sürekli yalvarıyordum: 'Lütfen oğlum, acele et,'" diyor.
"O sadece 'Benim elimde değil anne, trafiğe bak' diyebildi."
İsrail'in Kasım 2023'te Gazze'ye düzenlediği saldırıda bombaladığı Han Yunus'taki harap olmuş evlerine ulaşmaları bir saatten fazla sürdü. Yolculuk yaklaşık 24 km (15 mil).
Diaa'nın serbest bırakılmasını kutlamak için akrabaları, komşuları ve arkadaşları evde toplandı.
Najat, "İnsanları kucaklıyordum, 33 yıl sonra sonunda o sözleri duyduğuma inanamıyordum." diyor.
Diğer tutuklu annelerinden bazıları, Diaa'nın dönüşü için hazırladığı işlemeli elbiseleri giymesi için ona baskı yaptılar.
"Hepsi [elbiseleri] biliyordu ama evim [İsrail tarafından] yıkıldığında hepsi kayboldu," diye iç geçirdi.
Kırılgan umut yükseliyorNajat, İsrail'in sonunda Diaa'yı cumartesi günkü grup arasında serbest bırakmayı kabul ettiğini duyduğunda "yüreğinin sevinçten neredeyse patlayacağını" yorgun bir şekilde hatırladı.
"Uzun zamandır bu günü hayal ediyordum," diye devam ediyor, gözyaşları yüzünden aşağı akıyor. "33 yıl boyunca oğlumun özgür kaldığını göremeyeceğimden korktum."
Ama umuduna tutunuyor. "Birkaç gün içinde kollarımda olacak," diye fısıldıyor, sanki rüyayı gerçeğe dönüştürmek ister gibi.
Dia al-AghaDiaa'nın ismi daha önce yapılan tutuklu değişimlerinde de gündeme gelmiş, ancak İsrail, Diaa'nın suçunu öne sürerek bu talebi reddetmişti.
13 yaşından itibaren Fetih hareketinin bir üyesi olan Diaa, 16 yaşından itibaren silahlı operasyonlara katılmaya başladı.
Annesi, şu anda kemiklerini ve sindirim sistemini etkileyen sağlık sorunları yaşadığını ancak kendisine uygun tıbbi tedavi sağlanmadığını söyledi.
Najat, daha önce gözaltına alınan ailesindeki diğer erkekler için bekledi ve dua etti.
Kocası Zakaria, 1973'te direniş gruplarına üye olma suçlamasıyla tutuklandı ve iki yıl İsrail gözaltında kaldı. 2005'te, Diaa'yı bir gün önce hapishanede gördüğü için duyduğu üzüntüden dolayı geçirdiği bir felçten sonra öldü.
En büyük oğlu Azzam, 1990 yılında "belirlenmiş terörist askeri birliğe" üye olduğu gerekçesiyle gözaltına alındı ve dört yıl hapis yattı; Muhammed ise İsrail askerlerine kasten ateş etmekle suçlanarak 12 yıl hapis yattı.
Her seferinde Najat, gün sayarak ve fırsat buldukça ziyaret ederek bekliyordu.
Bazen erişimin engellenmesine rağmen Diaa'yı ziyaret etmeye devam etti.
"Ama kendimi şanslı sayıyorum çünkü onu en son Gazze savaşından bir ay önce görmüştüm. Sağlığı ve morali yerindeydi," diyor.
'Biz sadece piyon muyuz?'Diaa'nın serbest bırakılmasını beklerken Najat, korku, beklenti ve umut duyguları yaşıyordu.
"Onun nasıl dışarı çıkarılacağını hayal edip duruyordum; elleri ve ayakları bu acımasız soğukta zincirlenmiş halde," dedi.
"İsrailli hapishane gardiyanlarının, mahkumları serbest bırakılmadan önceki son anlarında aşağılamaktan zevk aldıklarını biliyorum," dedi titrek bir şekilde. "Bu beni korkuyla doldurdu."
Ama aynı zamanda 33 yıl sonra ilk Ramazanını onunla geçirmeyi de hayal ediyordu.
"Kendimi onun en sevdiği yemekleri hazırlarken hayal ettim - başkasının yemek yapmasına izin vermezdim. Ayrı kaldığımız tüm yılları telafi etmek istiyorum."
O gece onsuz ayrılma düşüncesi aklının ucundan bile geçmedi; ta ki geçene kadar.
"İnsanların ağladığını, fısıldaştığını gördüm. Çocuklarım bir araya toplanmıştı ve şunu duydum: 'Hayır, bugün değil.'
“Kızım Ola'yı yakaladım: 'Bana neler olduğunu söyle. 'Hayır' ne anlama geliyor?'”
Çocukları onu sakinleştirmeye çalıştılar, bunun sadece bir gecikme olduğunu söylediler. Ama onun deyimiyle etrafındaki dünya bulanıklaştı.
"Kimseyi duymak istemiyordum. Konuşmak istemiyordum. Her şey kararana kadar sadece protesto çığlıkları atıyordum.
"Onlar için sadece birer piyon muyuz?" diye haykırdı. "Otuz üç yıl beklemek - bu yeterli değil mi?
"Oğlumu özgür göreceğim, umarım çok yakında," diyor kararlı bir sesle. "33 yıl bekledim, biraz daha bekleyeceğim."
Al Jazeera
