Mentale gezondheid: Dit kan de mentale gezondheid helpen

Onlangs bezocht ik een evenement dat zich richtte op sterven, dood en de zin van het leven. Dus, over alle existentiële vragen. Toen het publiek erbij kwam, nam een ​​vriend van mij contact met me op. Ik zag dat ze opgewonden was. De reden daarvoor werd duidelijk toen ze begon te praten. Ze vertelde dat ze al heel vroeg een van haar kinderen had verloren en dat ze een diepe vrede voelde toen het dier dood in haar armen lag. Het was een verschrikkelijk en prachtig moment tegelijk. De kamer was volkomen stil toen ze zei: "Ik ben helemaal niet zenuwachtig omdat ik hierover praat; dit verhaal is een deel van mijn leven. Ik ben zenuwachtig omdat ik bang ben voor je reacties, voor je medelijden." Direct daarna nam een ​​vrouw contact met mij op, bedankte mij hartelijk voor mijn openheid en zei: Volgens haar ging het niet zozeer om medelijden, maar om medeleven, dat voelde zij heel sterk.

Voor mij was het een ontroerend moment. Een vrouw die haar innerlijke zelf openstelt, en een andere vrouw die een verschil aan het licht bracht waar ik me van bewust was, maar waar ik tot dan toe nog niet zo diep over had nagedacht.

Medelijden – medeleven. Is dat niet hetzelfde? Dat zou je misschien denken als je het zo zegt. Eigenlijk gaan hier twee verschillende perspectieven op het leven achter schuil, die ons leiden tot de centrale vraag: Hoe open sta ik ten opzichte van de wereld en de mensen? En kan ik dit sturen, of beter gezegd: in balans brengen?

Dit is wat de termen onderscheidt:

Mededogen is het sterkere woord, het pijnlijkste. Één mens lijdt, en een ander lijdt met hem mee. Dit is natuurlijk niet rechtstreeks mogelijk; pijn kan niet worden overgedragen; niemand kan ontsnappen aan zijn eigen leven. Maar het is een unieke gave die wij als mensen hebben om zo dicht mogelijk bij de emoties van anderen te komen – als we ons erin verplaatsen, als we ons ermee bemoeien. Als iemand geschokt wordt, worden wij ook geschokt. Wij voelen de pijn, de verschrikking, het is ondraaglijk.

Mededogen heeft minder kracht, maar dat wil niet zeggen dat het een zwakker woord is. Omdat mededogen ook een sterke emotie kan zijn. Wij leven met iets mee, dringen door in het zielenleven van iemand of een ander. Wij hebben meteen de zekerheid dat wij hem of haar begrijpen, met zijn of haar beperkingen en behoeften. Vergeleken met compassie houden we echter een wat grotere afstand, wat – afhankelijk van de situatie – er ook toe kan leiden dat we beter in staat zijn tot handelen.

Het heeft geen zin om één emotie tegen de andere uit te spelen. De ene is moreel gezien niet beter of slechter dan de andere. Het is de moeite waard om te overwegen welke het beste bij uw eigen leven en overtuigingen past. En hoe het een zich uit het ander kan ontwikkelen.

Dit wordt duidelijk in een fenomeen dat bekend staat als " nieuwsmoeheid ". Dit is een extreem voorbeeld van wat mededogen en het daarmee gepaard gaande gevoel van machteloosheid kunnen veroorzaken. Mensen die daadwerkelijk geïnformeerd willen worden, die geïnteresseerd zijn en weten dat ze in een grotere context leven waarvan je in ieder geval een globaal beeld zou moeten hebben, haken af. Volledig. Ze zeggen: ik kan dit allemaal niet meer aan. Deze beelden van de doden uit Oekraïne, uit de Gazastrook, de modderstromen, de afschuwelijke dictators. Zij kunnen deze pijn van mensen niet verdragen. Je medelijden wordt overweldigend. En de te hoge eisen zorgen voor een blokkade. Als het niet langer kan, sluit dan de luiken. Dat lijkt de enige optie.