AfD en Linke zijn te sterk: Merz zit al in het nauw, zijn eerste zeer zware ontslag

Christian Lindner verlaat de politiek. Robert Habeck wil geen opdrachten meer. Er is geen nieuws over Olaf Scholz , maar het is logisch dat we tekenen van stabiliteit en geen ontsnapping van de zittende bondskanselier verwachten. Wanneer de volgende regering wordt gevormd, zou de Noordse sociaaldemocratische leider Scholz, oorspronkelijk uit Hamburg, ook een stap terug kunnen doen, of op zijn minst opzij kunnen stappen. De mishandeling die zondag plaatsvond tegen de drie partijen die de Ampel-Koalitie (de verkeerslichtcoalitie) vormden, begint zijn vruchten af ​​te werpen. De eerste die afzwaaide was Christian Linder, twaalf jaar lang de onbetwiste leider van de Vrije Democratische Partij (FDP), een tijdperk geleden. “Ik neem nu afscheid van de actieve politiek”, schreef hij op X, en voegde eraan toe: “Met maar één gevoel: dankbaarheid voor bijna 25 intense en uitdagende jaren vol onderwijs en debat.” Lindner is nu pas 45 jaar oud, maar hij begon op jonge leeftijd. In 2013 nam hij de partij over, nadat deze uiteen was gevallen door de alliantie met Angela Merkel. Van 2009 tot 2013 regeerden de liberalen en de christendemocraten samen: aan het einde van de zittingsperiode leidde de ervaren bondskanselier uit het oosten de CDU naar een piek van 41,5% - een droom voor Friedrich Merz - waarbij ze alle successen van haar tweede regering opeiste en alle mislukkingen op de liberalen afwentelde, die terugvielen tot 4,8% en buiten het parlement bleven.

DE ONBETROUWBARE Om de crisis op te lossen, wendde de FDP zich tot de jonge en veelbelovende Lindner. Vier jaar later slaagde hij erin de partij weer in de Bondsdag te brengen. Sindsdien rijmt zijn naam echter op onbetrouwbaarheid: begin 2018 torpedeerde de liberale leider verrassend genoeg de coalitie in Jamaica (CDU-Groenen-FDP) vlak voor de lancering ervan. Een dolkstoot in de rug voor Merkel, die er drie maanden aan had gewerkt. Lindners "grote weigering" dwong de bondskanselier om voor de tweede keer met de sociaaldemocraten te trouwen. Afgelopen december stuurde Lindner de ‘stoplichtcoalitie’ uiteindelijk de lucht in, met als (electoraal) resultaat dat de partij precies daar bleef waar hij hem had aangetroffen: buiten de Bondsdag. Zelfs de Groenen-kandidaat voor bondskanselierschap, Robert Habeck, doet een stapje terug om zijn wonden te likken. De Ecologisten verloren 3,1 punten: met 11,6 punten zijn ze nu niet langer de derde, maar de vierde Duitse partij. Van de drie regeringsleden zijn zij degenen die het minst hebben verloren, maar Habeck heeft al besloten: hij blijft vicekanselier en minister van Economie totdat de volgende regering is gevormd, daarna zal hij met pensioen gaan. "Maar accepteert u uw nieuwe rol als parlementslid?" vroegen ze hem. "Dat zien we later wel."

Bij de SPD is Lars Klingbeil druk bezig met het opwarmen van de motoren: de SPD-voorzitter heeft zich al kandidaat gesteld voor de functie van fractievoorzitter in de Bondsdag en zijn naam circuleerde al onder de mogelijke ministers van Financiën in de volgende regering-Merz. Mala SPD heeft verloren, zou je kunnen zeggen. Waarom zou je haar dan zo'n belangrijk ministerie toewijzen? Want hoewel de sociaaldemocraten het slechtste resultaat in hun geschiedenis behaalden, deed de CDU van Merz het nauwelijks beter, met het op één na laagste resultaat ooit. Met zijn relatief beperkte aantal zetels in de Bondsdag kan Merz niet zonder de SPD en kan hij het niet in hun plaats opnemen tegen de Groenen: naast de Nein! van de Beierse christensocialisten is de som van de stemmen van de CDU-CSU met die van de ecologen niet 316. Kortom, de regering lijkt zwak: geleid door een man die er 25 jaar over deed om leider van de CDU te worden en toen hij dat lukte, deed hij dat met slechte resultaten en gesteund door een partij die letterlijk aan het einde van haar Latijn is.

VERTELLEN