Elly Schlein crasht: Achter de schermen, die waarschuwing uit Berlijn die ze blijft negeren

De 16,5 procent van de stemmen die de Duitse sociaaldemocraten verloren, in een verkiezingsronde met een zeer grote opkomst van ruim 80 procent, wat in Italië inmiddels ondenkbaar is, zou PD-secretaris Elly Schlein aan het denken moeten zetten. Ook is er sprake van een zekere daling in de peilingen, aangezien zij haar verklaarde koppigheid, in haar streven naar eenheid in de oppositie, tegenover degenen in de partij stelt die staan ​​te trappelen om de lijn te radicaliseren. En dit om te voorkomen dat we de linkervleugel van Nicola Fratoianni en Angelo Bonelli verliezen, maar vooral ook de mengelmoes die de Vijfsterrenbeweging is geworden onder de steeds persoonlijker en maximalistischer leiding van Giuseppe Conte . Anders dan in Duitsland, waar de sociaaldemocraten onder een andere leiding dan de verslagen Olaf Sholz , door samenwerking met de Duitse bondskanselier van de volgende bondskanselier Friedrich Merz , aan herstel kunnen denken, heeft Schlein in Italië geen vangnet of reserve waarop hij kan rekenen.

Als ze al niet eens goed overweg kan met de hervormers in haar partij, uit angst voor de negatieve reacties die zouden ontstaan ​​in haar relatie met Conte, stel je dan eens voor of en hoe ze het alternatieve plan dat die sluwe Dario Franceschini haar aanreikt, wel kan uitvoeren. Dat is wedden op de ineenstorting van het centrumrechtse gedachtegoed om zich aan te sluiten bij Forza Italia van een Antonio Tajani die eindelijk weet wat voor lot hij op zak heeft als hij breekt met Giorgia Meloni en Matteo Salvini . En hij werd - zei Franceschini altijd in de garage waar hij zijn nieuwe kantoor opende - de beslissende stem van elke regering. In Italië is Meloni niet te vergelijken met Alice Weidel in Duitsland. Haar extreemrechtse partij wordt gemarginaliseerd, ondanks de bijna 21 procent die ze bij de verkiezingen behaalde. Ze heeft twee keer zoveel stemmen als vier jaar geleden en haar Alternative staat op de tweede plaats in de ranglijst van Duitse partijen.

Meloni bestaat uit verschillende materialen. En hij weet de centrumrechtse coalitie die hij leidt goed in bedwang te houden, ondanks de spanningen die door zijn tegenstanders worden aangewakkerd: beter dan Schlein dat bij Nazareno kan, waar hij inmiddels met zo'n tien stromingen te maken heeft, zoveel als ik in 2007 heb zien tellen door de specialisten van de koude kernfusieformatie, te midden van de restanten van de PCI, de christendemocratische linkerzijde en allerlei rommel. Het is op zijn zachtst gezegd verontrustend dat de secretaris van een partij die de drijvende kracht en spil zou moeten zijn van het alternatief voor het centrum-rechts, geen onderwerp of plek kan vinden om deel te nemen aan een van de demonstraties die zijn georganiseerd om solidariteit met Oekraïne te tonen op de derde verjaardag van de invasieoorlog die door Poetins Rusland is begonnen met het onrealistische doel om deze binnen drie dagen te beëindigen.

Toch heeft Schlein premier Meloni de afgelopen dagen uitgedaagd om de kant van Oekraïne te kiezen in plaats van de kant van de Amerikaanse president Donald Trump. Trump wil namelijk graag een overeenkomst met Poetin sluiten, ook al zou dat betekenen dat hij de rol van aanvaller in plaats van agressor op zich neemt. Kennelijk beschouwt Schlein anderen als zijn soortgenoten. Ze bedekte haar oren en ogen om niet te hoeven horen hoe Meloni, tijdens de bijeenkomst van Amerikaanse conservatieven, herhaalde dat Oekraïne de aanvaller was en Poetin de agressor. De wereld van Meloni staat niet zo op zijn kop als Schlein zichzelf wil troosten en probeert uit het slop te komen - dat is zeker - waarin ze de Democratische Partij heeft meegesleurd. Ik denk dat hij vroeg of laat de prijs zal moeten betalen voor een nogal malafide management. Toen ik hoorde hoe Meloni, in een parlementair tafereel vol met borden, door een partijsecretaris werd uitgemaakt voor de voorzitter van het konijn in plaats van die van de Raad, terwijl ze geen plek kon vinden om haar solidariteit met Oekraïne te betuigen op de derde verjaardag van de invasie, of ze daar tot het laatst over had getwijfeld, terwijl ik dit schrijf, was dat niet het toppunt van hardheid in het politieke conflict, maar gewoonweg van komedie.