Oekraïne: Pokrovsk markeert het begin van een voorspelde nederlaag

Het westerse verhaal wil het Oekraïense leger graag afschilderen als veerkrachtig, klaar om weerstand te bieden "tot de overwinning". Maar de cijfers en operationele dynamiek die aan het front naar voren komen, vertellen een heel ander verhaal: Oekraïne stort niet in, maar lijdt verlies , en de volgende grote nederlaag zou bij Pokrovsk kunnen komen.

Een gebrek aan mannen verlamt de verdediging

Het ernstigste probleem is numeriek: de Oekraïense strijdkrachten opereren met een geschat tekort van 300.000 manschappen . Dit tekort maakt het onmogelijk om een aaneengesloten front te handhaven, waardoor de verdedigingslinies veranderen in een constellatie van geïsoleerde en kwetsbare posities. In plaats van zich te concentreren op het aanvullen van bestaande eenheden, bevoordeelt de strategie van Kiev de oprichting van nieuwe brigades, waardoor de toch al beperkte operationele capaciteit verder wordt gefragmenteerd.

Kannibalisatie van krachten en uitputting

Het gebrek aan getrainde infanterie dwingt het leger tot "kannibalisatie" van zijn structuur: ondersteunend personeel wordt naar de frontlinies verplaatst, waardoor de achterhoede en de logistieke gebieden van vitale middelen worden beroofd. Het resultaat is een uitgedund leger, verstoken van rotaties en uitgeput door de constante Russische druk. De algehele sterkte neemt snel af, terwijl het aantal deserteurs toeneemt, een fenomeen dat sinds 2024 toeneemt en wordt verergerd door gedwongen mobilisatie.

Toewijzingsfouten en mislukte historische modellen

De Oekraïense elitebrigades blijven, in plaats van ingezet te worden in gerichte offensieve operaties, vastzitten in een statische verdediging. Het is een patroon dat doet denken aan de laatste fase van de Wehrmacht in de Tweede Wereldoorlog: waardevolle troepen vastgepind op posities die gedoemd waren te vallen, op bevel van een hoger commando dat gezichtsverlies meer vreesde dan manschappen. De Slag bij Bachmoet is exemplarisch voor deze aanpak: het ten koste van alles behouden van de controle over het terrein, zelfs ten koste van onhoudbare verliezen, luidde een cyclus van uitputting in waaruit het leger zich nooit heeft hersteld.

Het gewicht van een verouderde opdracht

Binnen de Oekraïense strijdkrachten heeft de commandostructuur een rigidere en meer gecentraliseerde vorm aangenomen, waarbij micromanagement noodzakelijke tactische terugtrekkingen vertraagt. De kloof tussen degenen die beslissingen nemen in Kiev en degenen die op de grond vechten, zorgt voor toenemende frustratie, waarbij officieren beslissingen die losstaan van de operationele realiteit, afkeuren.

Logistieke uitdaging en strategische kwetsbaarheden

De Russische opmars dwingt Kiev troepen te concentreren op vitale aanvoerroutes, waardoor andere gebieden, zoals de regio Kiev, leeglopen. Deze noodherschikking creëert nieuwe kwetsbaarheden en dreigt uit te groeien tot een logistieke nachtmerrie, aangezien Moskou elke scheur in zijn verdediging uitbuit.

Diplomatie en onderhandelingen: Poetin heeft het voordeel

Op politiek niveau is Poetins strategische positie versterkt. Aan de vooravond van de gesprekken met Donald Trump in Alaska herhaalde Moskou zijn voorwaarden: een staakt-het-vuren en een Oekraïense terugtrekking uit de gebieden onder Russische controle. Trump, die weigert te onderhandelen over de territoriale kwestie zonder de directe betrokkenheid van Kiev, zegt bereid te zijn aan te dringen op een onmiddellijke wapenstilstand. Volgens sommige geruchten heeft hij zelfs overwogen Rusland toegang te bieden tot zeldzame aardmetalen en andere grondstoffen als stimulans voor vrede.

Een onstabiel evenwicht

De Europese kant en Trump hebben verklaard dat een staakt-het-vuren de eerste stap moet zijn, maar de geschiedenis leert dat onderhandelen te midden van vijandelijkheden degenen bevoordeelt die een sterke positie op de grond hebben. Als de huidige dynamiek niet verandert, loopt Oekraïne het risico met een duidelijke achterstand aan de onderhandelingstafel te komen, met Pokrovsk als het nieuwe symbool van een strategie die manschappen en middelen heeft verbruikt zonder blijvende winst te boeken.

Rusland streeft naar uitputting en niet naar vooruitgang als prioriteit Terwijl de slogan "weerstand tot de overwinning" in het Westen steeds weer herhaald wordt, tonen de feiten een Oekraïens leger in structurele afbrokkeling , gedwongen te vechten met vermoeide mannen, uitgeputte middelen en een commando dat het verhaal belangrijker vindt dan het overleven van de troepen. Als Pokrovsk valt, zal dat niet alleen een tactische nederlaag zijn: het markeert het begin van een fase waarin de oorlog niet langer kan worden gepresenteerd als een evenwichtige armworstelwedstrijd, maar als wat het al is: een langzame en methodische Russische opmars richting de vanaf het begin vastgelegde doelen.