Wie zijn de Amerikaanse beulen, de geheimen van de doodstraf in de Verenigde Staten

Corinna Barrett Lain betaalde haar studie door een aantal jaren te dienen als onderofficier in het leger. Tegenwoordig is ze hoogleraar rechten aan een aantal grote Amerikaanse universiteiten en zeer actief in de strijd tegen de doodstraf. De afgelopen weken publiceerde hij een fenomenaal artikel waarin hij acht jaar aan pogingen reconstrueert om de geheimen rondom de executies te ‘ontcijferen’ . Het artikel dient in zijn geheel gelezen te worden ( het staat op de website van Nessuno tocchi Caino ), en wat volgt is een sterk ingekorte versie.

Tussen 1995 en 2006 werden er in Missouri 54 executies uitgevoerd door Dr. Alan Doerhoff. Hij was niet degene die de injectiespuit injecteerde – ongelooflijk genoeg werd die taak overgelaten aan niet-medische bewakers – maar hij deed verder vrijwel alles. “Niemand zal ooit zoveel executies uitvoeren als ik”, pochte hij. Zijn identiteit kwam aan het licht toen een advocaat van een terdoodveroordeelde gevangene de gegevens van de chemische distributiepunten van de gevangenis controleerde en ontdekte dat bij eerdere executies 2,5 gram verdovingsmiddel werd gebruikt om de gevangene te verdoven voordat hij werd gedood, terwijl de voorgeschreven dosis 5 gram was. De stervende gevangene spande een rechtszaak aan. Ambtenaren vertelden de rechtbank in eerste instantie dat er een fout in de documenten stond, maar gaven later toe dat ze correct waren. De rechtbank was bezorgd over de ontdekking en gaf de advocaten van de gevangene toestemming om de " opperbeul" te dagvaarden. Tijdens een geheime hoorzitting zwoer hij onder ede dat hij problemen had met het mengen van drugs. Ik ben dyslectisch. Ik haal soms getallen door elkaar, dus het is niet ongebruikelijk dat ik fouten maak. We zijn momenteel nog steeds aan het improviseren.

Missouri bleef bij zijn standpunt en liet de rechtbank weten dat het vertrouwen had in de competentie van zijn ‘ opperbeul’ (wiens naam geheim bleef) en dat het van plan was hem ook in de toekomst in te zetten bij executies. Maar het hof verwierp de garanties van de staat en schreef dat het ‘zeer bezorgd was dat een arts, die als enige verantwoordelijk is voor het op de juiste wijze mengen van de medicijnen die de dood van gevangenen zullen veroorzaken, lijdt aan een stoornis waardoor hij in de war raakt met getallen.’ De staat ging in beroep, maar kort daarna, in januari 2008, bracht onderzoeksjournalistiek de identiteit van Doerhoff aan het licht, waarbij nog een schokkend feit aan het licht kwam: voordat hij begon met het uitvoeren van executies, die hem telkens $ 20.000 opleverden, was Doerhoff al meer dan 20 keer aangeklaagd wegens medische nalatigheid, was hij ontslagen bij twee ziekenhuizen en kreeg hij te maken met verschillende officiële sancties van de medische raad. Na deze ontdekkingen (en de verdere ontdekking dat de ‘precedenten’ volkomen bekend waren bij degenen die hem hadden ingehuurd) oordeelde de rechtbank dat de man zijn functie niet kon voortzetten. Omdat hij niet langer in Missouri kon 'werken' , ging Doerhoff bij een plaatselijk ontharingsbedrijf werken en werkte als beul voor de federale overheid en voor minstens één andere staat: Arizona.

Arizona was op de hoogte van de uitspraak in Missouri en de daaraan ten grondslag liggende feiten. Toch huurde hij Doerhoff in, die een executie voor de staat uitvoerde. Toen advocaten zijn betrokkenheid ontdekten, spanden de veroordeelden in Arizona een rechtszaak aan. Twee jaar later werd deze zaak geschikt met de invoering van strengere regels voor de personeelsselectie. Maar tijdens de rechtszaak ontdekten de advocaten van de gevangenen dat Doerhoff niet de enige ‘beul’ was die geen executies had mogen uitvoeren. Het derde lid van het medische team was een voormalige verpleegkundige wiens licentie was ingetrokken. Ten tijde van de rechtszaak was zijn beroep manager van een witgoedbedrijf in een andere staat. De identiteit van lid nr. 3 bleef onbekend, maar de rechtbank merkte op dat hij meerdere malen was gearresteerd, "waaronder drie keer in een tijdsbestek van tien dagen wegens rijden onder invloed."

In 2011 werd Arizona opnieuw aangeklaagd omdat het zijn belofte voor betere werving niet nakwam. De gevangenisdirecteur gaf toe dat hij vijf executies had uitgevoerd terwijl hij heel goed wist dat teamlid nr. 4, een gevangenisbewaker die eerder in de militaire medische dienst had gediend, geen medische licentie had. De autoriteiten hadden zijn criminele verleden, waaronder rijden onder invloed, een geval van verstoring van de openbare orde en het uitschrijven van valse cheques, niet serieus genomen. Nummer 4 verklaarde later dat de enige controle die hij had ondergaan, een telefoontje van de gevangenisdirecteur was. Hij wilde weten of hij wist hoe hij een infuus moest toedienen en of hij daar problemen mee zou hebben bij een executie. Er waren geen verdere vragen aan hem gesteld en hij had op dat moment al 15 jaar geen infuus meer gehad. Hier eindigt de ruimte voor dit horrorverhaal.

VAN

Valerio Fioravanti