Zijn de stranden duur en stijgen de prijzen? Nee, de lonen stagneren.

De afgelopen dagen is de kwestie van de hoge strandprijzen weer in de schijnwerpers komen te staan, dankzij de zomer, sociale media en een aantal beroemdheden die hun ongenoegen hebben geuit. Onder hen acteur Alessandro Gassman en andere prominenten hebben de waanzinnige prijzen voor een parasol en twee ligstoelen op sommige Italiaanse toeristische bestemmingen aan de kaak gesteld. Sommigen noemen het schandalig, anderen maken er een grapje over, en weer anderen noemen het "een nieuwe ontdekking": in werkelijkheid zijn de prijsstijgingen en hoge tarieven op Italiaanse stranden zeker niet nieuw.

Ga maar eens een paar jaar terug en je ziet dat het probleem zich regelmatig voordoet: hoogseizoen, beperkte strandvoorzieningen, staatsconcessies die schaars blijven, en een vraag die het aanbod overtreft . Prijsstijgingen zijn bijna vanzelfsprekend, maar de situatie wordt steeds onhoudbaarder voor een groot deel van de gezinnen.

De hoge kosten van strandvakanties zijn echter geen op zichzelf staand geval: kijk maar naar de hoge kosten van restaurants . Een pizza en een biertje in het stadscentrum, vooral op toeristische bestemmingen, kunnen al snel meer dan 20-25 euro per persoon kosten. In supermarkten zijn de hoge kosten van eten nooit echt afgenomen: de hoeveelheid boodschappen is afgenomen, maar de eindafrekening niet.

De echte vraag is dus: is het echt allemaal de schuld van de "dure" prijzen van goederen en diensten? Of is het grootste probleem dat de Italiaanse lonen al tientallen jaren stagneren ?

Kijkend naar de gegevens, is het gemiddelde nettoloon in Italië de afgelopen twintig jaar niet significant gestegen, terwijl de kosten van levensonderhoud , zij het in golven, wel zijn blijven stijgen. Dit betekent dat zelfs gematigde prijsstijgingen ondraaglijk worden voor mensen met een stabiel inkomen, vooral in een context waarin huur, hypotheken, nutsvoorzieningen en brandstof een groot deel van het maandelijkse inkomen opslokken.

Het resultaat is dat de hoge kosten van strandparasols in het nieuws komen, omdat ze zichtbaar zijn en zomerse verontwaardiging opwekken. De kern van het probleem ligt echter veel dieper en is minder seizoensgebonden : een land waar de werkelijke koopkracht van miljoenen mensen langzaam afneemt en waar het niet zozeer de prijs van de parasol is die buitensporig hoog is, maar het feit dat hun portemonnee altijd hetzelfde blijft.

Misschien moeten we, in plaats van alleen maar verontwaardigd te zijn over de prijzen in een strandresort, ook eens met dezelfde aandacht naar onze loonstrookjes kijken.