De black-out in de campagnes

We weten dat elk land de regering heeft die het verdient, maar politici bezwijken toch onder de verleiding om zichzelf te zien als een afspiegeling van de maatschappij waarin we op dat moment leven. We weten ook dat we, als we dezelfde paden volgen, onvermijdelijk op dezelfde plekken terechtkomen.

Er is echter niets wat de afwezigheid van grote nationale thema's tijdens deze verkiezingsperiode rechtvaardigt. Die thema's zijn essentieel voor de nabije toekomst, zodat we van Portugal een concurrerende territoriale ruimte kunnen maken die klaar is om de ernstige internationale dreigingen om zich heen het hoofd te bieden.

Niemand zat te wachten op deze verkiezingen, dat is inmiddels wel duidelijk, en het gevolg zal zijn dat er een parlementaire meerderheid ontstaat die verhindert dat er in de nabije toekomst opnieuw gestemd kan worden. Ik twijfel er niet aan dat dit onbewuste verlangen, aanwezig in de geest van de Portugezen, legitiem en gepast is. Maar aangezien we nog midden in de campagne zitten, zou het beter zijn om van de gelegenheid gebruik te maken om onze zwakke punten te analyseren en dieper in te gaan op de meest beslissende voorstellen. En dat is alles wat er niet gebeurt.

In plaats van een diepgaand debat over de hervorming van de staat, de noodzaak om de economie te versnellen of de cultuur en het unieke erfgoed van de Portugeestalige wereld te stimuleren, kozen de belangrijkste partijen voor overlevingscampagnes in plaats van voor stoutmoedigheid. Ze probeerden alleen maar meer kiezers te werven bij hun buren door hun vaandels te gebruiken.

In dit scenario kunnen de incidenten niet verschillen van die welke zich helaas de afgelopen weken hebben voorgedaan. De politieke oefening was gebaseerd op speculatie, waardoor het gebrek aan ideeën in het populistische discours werd verhuld, de juridisering van de politiek werd toegestaan ​​en aangemoedigd, en er een gevaarlijke vermenging van machten plaatsvond die van nature verdeeld, onpartijdig en onafhankelijk waren.

Dit is de enige manier om de onaanvaardbare incidenten tijdens de viering van 25 april te rechtvaardigen. Deze worden aangemoedigd door institutionele straffeloosheid en begaan door individuen in schaapskleren. Het herinnert ons eraan hoe extremisten via democratische middelen aan de macht komen, om ze uiteindelijk te verdraaien. Ze brengen bovendien niets nieuws mee en grijpen terug op de bekende, historische methoden. Ze infiltreren de maatschappij en de groepen die er deel van uitmaken, om vervolgens lafhartig achter hun rug om tot de aanval over te gaan. Ze proberen met geweld de macht over te nemen, waarbij de haat duidelijk op hun gezicht te lezen is.

Dit is niet mijn land. In mijn democratische land is er op 25 april niemand die aanvalt, want vrijheid kan niet worden uitgesteld. Daarom hebben we mensen nodig die, wanneer zij de functies bekleden waarvoor ze gekozen zijn, het verschil maken voor vrede en stabiliteit.

Het beste antwoord op tirannie is om te creëren, met woorden als enige wapens, en om niet toe te staan ​​dat de globalisering leidt tot onverschilligheid ten opzichte van het lijden van anderen. Wij hebben leiderschap nodig met dergelijke kenmerken, iemand die in staat is onze kwetsbaarheid te overwinnen. Dat werd duidelijk tijdens de algehele stroomuitval. Laten we hopen dat de leegte in de campagnes niet blijvend wordt en dat we een van de krachtige boodschappen van degenen die ons onlangs hebben verlaten, niet vergeten. Angst kan besmettelijk zijn, maar moed is dat nog meer.