Front wewnętrzny: projekt „Turcja bez opozycji”

Front rządzący instrumentalizuje każde wydarzenie, które ma miejsce w kraju i za granicą, aby wyznaczyć kierunek dla kraju, który jest zgodny z jego własnym programem politycznym. Utożsamiając własne przetrwanie z przetrwaniem kraju, chce, aby potrzeba utrzymania obecnej władzy – niezależnie od celu partii, lidera, grupy lub sojuszu, jakim jest zwycięstwo w rywalizacji politycznej – była postrzegana jako wymóg „wyższych interesów ojczyzny, narodu i państwa” na „wzniosłym” poziomie.

Okres historycznego zerwania, przez który przechodzi Turcja, kształtowany jest z chwili na chwilę przez wpływy wewnętrzne i zewnętrzne. Dominująca polaryzacja polityczna w kraju przebiega między tymi, którzy domagają się porządku demokratycznego, a tymi, którzy go odrzucają. Większość przeciwna sojuszowi AKP-MHP stanowi blok demokratyczny w najszerszym sensie. Chociaż w tym bloku istnieje polityczna różnorodność i różnice zdań w wielu kwestiach, wspólnym mianownikiem jest zaangażowanie w porządek demokratyczny. Blok rządzący, który stał się mniejszością i którego reprezentacja się zawęziła, realizuje strategię tłumienia rosnącego zapotrzebowania na zmiany ze strony szerokich segmentów populacji za pomocą surowych i opresyjnych metod, wykorzystując dominację, jaką uzyskał na krytycznych szczeblach państwa.

Jednakże władza rządu do wywierania nacisku nie zapewnia mu długoterminowego zasięgu. W kraju takim jak Turcja nieograniczony nacisk może być stosowany intensywnie przez pewien okres czasu i może ułatwić pracę rządu, ale nie może zapewnić energii do ciągłego rządzenia. W tym celu niezbędna jest legitymacja ideologiczna i produkcja narracji politycznej, na którą zgadza się wystarczająca większość społeczeństwa, innymi słowy ustanowienie hegemonii. Rządy, które próbują przetrwać wyłącznie za pomocą państwowych instrumentów przymusu bez rozwijania hegemonii, kumulują kryzysy i reakcje na skalę, która zniszczy je tak samo jak wywierana przez nie presja. Blok rządzący jest oczywiście tego świadomy. Można to zrozumieć na podstawie wysiłków zmierzających do skonstruowania narracji politycznej, która towarzyszy okresowi silnej presji.

W tej sytuacji rząd wprowadził do obiegu argument „ frontu wewnętrznego ”, aby służyć swoim wysiłkom na rzecz zbudowania narracji politycznej. Sformułowanie „frontu wewnętrznego” opiera się na potrzebie „zapewnienia istnienia i integralności Turcji” na Bliskim Wschodzie, który jest pierścieniem ognia. „Turcja bez terroru” jest jednym z elementów tego. „Przywództwo założycielskie” Öcalana jest akceptowane, a „proces integracji” jest przeprowadzany z ruchem kurdyjskim, aby „obce mocarstwa nie użyły karty terroru przeciwko Turcji”. Aby zapewnić wiarygodność frontu wewnętrznego, najwięcej odniesień dotyczy agresji Izraela i regionalnych planów imperializmu USA w nim zawartych. Przekaz jest przekazywany podmiotom politycznym i społeczeństwu, że „jeśli nie wzmocnimy naszego frontu wewnętrznego, my będziemy następni”.

W rzeczywistości narracja o froncie wewnętrznym ma zgniłą i słabą podstawę logiczną. Front rządzący twierdzi, że chroni Turcję przed uciskiem Izraela i destrukcyjnością imperializmu, przypominając nam o tym, co stało się z Irakiem, Syrią, a ostatnio Iranem, ale podczas gdy kraje, o których mowa, poniosły poważne obrażenia w wyniku ataków z zagranicy, rząd AKP stanął po stronie tych, którzy je zaatakowali. Kiedy rząd AKP przejął władzę w 2002 r., jedną z pierwszych rzeczy, które próbował zrobić, było uchwalenie wniosku w sprawie Iraku w parlamencie zgodnie z żądaniami Waszyngtonu. Pomimo intensywnych wysiłków Erdogana wniosek utknął w parlamencie z dużym wkładem opozycji społecznej. Ponownie, wiadomo, co umysł AKP zrobił w Syrii od 2011 r., aby obalić Asada. Dlatego ci, którzy bronią frontu wewnętrznego, powinni odpowiedzieć na następujące pytanie: skoro Turcja jest następna w kolejce, czy front wewnętrzny może zostać utworzony z rządem, który do tej pory prowadził politykę imperialistyczną?

Formuła frontu wewnętrznego jest również dość niespójna pod względem równowagi geopolitycznej, sojuszy i relacji. Izrael jest agresywnym, okrutnym i zmasakrowanym państwem. Rządzi nim ktoś taki jak Netanjahu, który czerpie siłę z wojny i krwi. Wszystko to jest w porządku... Jednak Turcja, której stanowisko w polityce zagranicznej określa AKP, nie jest krajem, który Izrael chciałby zaatakować w obecnej sytuacji. AKP Turcja nigdy nie sprzeciwiała się USA i Izraelowi na Bliskim Wschodzie. Izrael atakuje państwa i struktury, które pokazują mu zęby w regionie, które postrzega jako przeszkody dla swoich interesów i co najważniejsze, z którymi aktywnie walczy. Dlatego Hezbollah w Syrii, Iranie i Libanie został uderzony i jest atakowany. Z drugiej strony AKP, dalekie od bycia ekstremalnie oddalonym od osi oporu, zawsze stało blisko imperialistów i dążyło do realizacji własnych interesów w ramach ich planów inwazji. Ponadto polityczny islamizm Turcji i prawicowa polityka były podnoszone i wzmacniane pod parasolem NATO przeciwko lewicy przez całą historię. Dojście AKP do władzy stanowiło punkt kulminacyjny w kontekście relacji między imperializmem a turecką prawicą.

Celem projektu frontu wewnętrznego, który nie ma spójności na poziomie politycznym, jest ustawienie podmiotów na arenie politycznej i szerokich segmentów społeczeństwa za blokiem rządzącym w imię „zapewnienia bezpieczeństwa i przetrwania Turcji”. Opozycja jest wzywana na front wewnętrzny, to znaczy do poddania się reżimowi. Ponieważ na froncie wewnętrznym nie ma miejsca dla opozycji; jej koniecznym warunkiem jest Turcja, która stała się otwartym więzieniem, w którym nie ma opozycji ani głosu sprzeciwu, w warunkach „wojny i obrony”… W tym projekcie przestrzeń jest otwierana tylko dla kontrolowanej, zgodnej z reżimem, pokazowej „opozycji”. To do tej Turcji Erdoğan i Bahçeli zapraszają Özgür Özel .

CHP daje właściwą odpowiedź na wewnętrzną pułapkę frontu rządowego. Özgür Özel wskazał na ucisk rządu na spotkaniu grupy swojej partii we wtorek i powiedział: „Jeśli wzmocnisz wewnętrzne dziedzińce wewnętrznych więzień zamiast wewnętrznego frontu, nigdy nie wzmocnisz wewnętrznego frontu”. Özel, który podkreślił, że „najpierw demokracja i sprawiedliwość”, wyraźnie ujawnił, że był to projekt mający na celu wyeliminowanie wyborów/wyeliminowanie opozycji pod nazwą „projektu jedności i integralności narodowej”.

Największą przeszkodą w integracji segmentów ludzi, którzy mają te same interesy w Turcji, jest istnienie obecnego rządu. Front wewnętrzny, który powstanie wokół rządu, który nastawia zwykłych ludzi przeciwko sobie, zatruwa umysły dzieci, aby tworzyć złośliwe pokolenia, demonizuje i alienuje różne style życia, zamienia przeciwników we wrogów i więzi ich, będzie służył tylko większej opresji, bezprawiu i biedzie. Front wewnętrzny, którego potrzebuje kraj, został już utworzony z szeroką linią walki przeciwko zgniłemu porządkowi, składającą się z tych, którzy popierają sprawiedliwość, prawo, pracę, wolność i demokrację. Cały sens polega na tym, aby bronić go przed wszystkimi pułapkami, rozwijać go i uczynić bardziej skutecznym.