W obliczu obaw związanych z III wojną światową, które przyćmiewają G7, Starmer i inni bardziej boją się Trumpa

Siedem lat temu Donald Trump wywołał najbardziej chaotyczne sceny widziane na szczycie G7 od dziesięcioleci. Przywódca wolnego świata przewrócił metaforyczny stół, podarł komunikat i wcześnie wyszedł, pozostawiając za sobą tlący się wrak zachodniej dyplomacji.

W tym tygodniu prezydent wróci do Kanady na drugi szczyt G7 organizowany przez ten kraj i jest prawie zabawnie wyobrażać sobie, że cofam się w czasie, aby powiedzieć moim poprzednikom dziennikarzom podczas wizyty w 2018 r., że nie tylko Trump nadal będzie w Białym Domu, ale świat będzie jeszcze mniej stabilny, a relacje między Trumpem a Ottawą jakoś jeszcze bardziej się pogorszą. Nie uwierzyliby mi, ale niestety wszystko to jest prawdą - i grozi to narażeniem na szwank kluczowego spotkania w kolejnym decydującym momencie globalnej stabilności. Cyrk Trumpa wjedzie do miasta dzisiaj, jego pierwsza wizyta na północ od granicy odkąd zaczął wysuwać swoje absurdalne i obraźliwe żądania, aby Kanada zrezygnowała z państwowości i dołączyła do Ameryki jako jej 51. stan.

Kanada jest wściekła. W kwietniu szalone wywody Trumpa wywołały wybory powszechne, jakich nigdy wcześniej nie widziałem.

Urzędujący liberałowie, na czele z byłym prezesem Banku Anglii Markiem Carneyem, odnieśli 20-punktowe zwycięstwo w wyborach, tracąc do konserwatystów mniej niż kiedykolwiek, i powrócili do władzy dzięki fali gniewu na Trumpa.

Następnie w maju miała miejsce wizyta króla, będąca momentem dumy dla kraju Wspólnoty Narodów, który po raz pierwszy od dziesięcioleci coraz częściej spogląda wstecz na Wielką Brytanię i Europę, aby podkreślić swoją tożsamość.

Nastroje pro-brytyjskie są coraz silniejsze i choć w wielu kwestiach nie zgadzam się z Keirem Starmerem , może on być właśnie tym rodzajem szarego, technokratycznego przywódcy, który znajdzie uznanie w kraju, który oszalał na punkcie byłego światowego bankiera, a obecnie premiera.

Następnie pojawia się przepaść w opiniach na temat Bliskiego Wschodu między Donaldem Trumpem a resztą partii.

Nawet jeśli odłożymy na bok konflikt Trumpa z Kanadą, spotkanie G7 zostało już zakłócone przez niepokojące bombardowania między Iranem a Izraelem .

Odwiedziłem Izrael w ramach podróży prasowej na kilka miesięcy przed atakami terrorystycznymi Hamasu 7 października i wyraźnie pamiętam, że wróciłem do Wielkiej Brytanii, obawiając się przede wszystkim tego, że Iran został całkowicie pominięty jako potencjalna przyczyna III wojny światowej.

Teheran jest szalony, dobrze uzbrojony, dobrze finansowany i strategicznie zlokalizowany, a potencjalnie dzieli go zaledwie kilka lat od sfinalizowania technologii broni jądrowej.

Podczas gdy Keir Starmer i inni centrowi przywódcy G7 narzekają na „deeskalację” z boku, Donald Trump sam destabilizuje sytuację, publikując w mediach społecznościowych szczere wpisy, w których ostrzega Iran, że należy spodziewać się odwetu „na niespotykanym dotąd poziomie”.

Starmer, Carney, Meloni, Macron, Merz, Ishiba, Costa i von der Leyen spędzą teraz następne dwa dni, błagając pana Trumpa, aby wykorzystał wszystkie swoje wpływy jako przywódca wolnego świata, zdjął garnek z ognia i pracował nad rozwiązaniem nie tylko między Izraelem a Iranem, ale także Izraelem a Palestyną oraz Rosją a Ukrainą .

Wielkim pytaniem dyplomatycznym tego spotkania jest to, czy będą potrafili odłożyć swoje różnice na bok i czy będą potrafili przekazać prezydentowi Trumpowi wspólne przesłanie, nie sprawiając przy tym wrażenia, że ​​chcą go nękać.