De evacuatie van Leoncavallo: een blamage voor de Democratische Partij, die er 14 jaar lang niet in is geslaagd een oplossing te vinden.

Over hetzelfde onderwerp:

"De ontruiming is schokkend. Het is ongehoord dat dit gebeurde zonder de gemeente op de hoogte te stellen." Het duurt de hele ochtend, maar uiteindelijk verbreekt Pierfrancesco Majorino, een Schleinian onder Madonnina en dus aspirant-burgemeester van Milaan, (bijna) de stilte. "Ik geef geen interviews," legt hij uit. Hij vertrouwt zijn gedachten over de ontruiming van Leoncavallo toe aan Meta. Voor zijn tegenstanders is Majorino "de vriend van de sociale centra". En voor één keer spreekt hij hen niet tegen. Van de weinige Democraten die op het nieuws reageren, is hij de enige die niet in de gemakkelijke valkuil trapt: " En Casa Pound dan? " "De ontruiming van dat vuilnisbelt," schrijft hij, "zou de ontruiming van Leoncavallo op geen enkele manier legitimeren. Er is geen gelijke kans op ontruimingen."

De rest van de reactie van de Democratische Partij, met name die van burgemeester Beppe Sala, is er een van verontwaardiging die de zaak verlegt: het ministerie van Binnenlandse Zaken heeft verzuimd de gemeenteraad in te lichten! Weinig woorden verdedigen echter een gebouw dat net zijn 50-jarig jubileum in Milaan heeft gevierd. De schaamte overheerst. Niet alleen omdat de affaire een van de klassieke tegenstellingen van links aanwakkert: hoe kun je de legaliteit beschermen en tegelijkertijd opkomen voor degenen die, zo wordt beweerd, onder illegale omstandigheden goed werk verrichten? Maar vooral omdat de Democratische Partij en haar kameraden, in een poging de situatie op te lossen en ontruiming te voorkomen, drie bestuursfuncties tot hun beschikking hebben gehad: die van Pisapia en die van Sala. Gedurende deze veertien jaar is de situatie van het historische sociale centrum onveranderd gebleven en is het sinds 1994, toen het eerste hoofdkwartier aan de Via Leoncavallo werd ontruimd, een illegaal bewoond gebouw gebleven. Kort daarna bezetten militanten van Leonka een ander gebouw: de voormalige papierfabriek aan de Via Watteau, eigendom van de familie Cabassi, een bekend bouwbedrijf. Het was hetzelfde gebouw dat gisteren werd verlaten.

En bovendien gaf zelfs de burgemeester zelf toe dat de ontruiming slechts een kwestie van tijd was : na de uitspraak van het Hof van Beroep eind 2024, waarin het ministerie van Binnenlandse Zaken werd veroordeeld tot betaling van drie miljoen euro schadevergoeding aan de eigenaren, was de ontruiming gepland voor 9 september. Kortom, Sala en voormalig viceminister van Binnenlandse Zaken van de Democratische Partij, Mauro Mauri, hadden gisteren misschien gelijk toen ze zeiden dat de actie van de regering "slechts een propagandacampagne" was, want de ontruiming zou over twintig dagen alsnog hebben plaatsgevonden. Maar het klopt ook dat de alternatieve oplossing die de gemeente voorstelde tegen die tijd nauwelijks klaar zou zijn geweest: de aanbesteding voor de toewijzing van een nieuwe ruimte is nog niet eens gepubliceerd. Maar dit is slechts de laatste van vele oplossingen die zijn geprobeerd om Leoncavallo te legaliseren, een sociaal centrum dat in 2007 zelfs de aandacht trok van Vittorio Sgarbi , toenmalig wethouder van Cultuur, die de graffiti van Leoncavallo vergeleek met de Sixtijnse Kapel. Velen herinnerden zich gisteren immers dat op een dag in het verre verleden, in 1994, een 21-jarig gemeenteraadslid van de Lega, Matteo Salvini, het sociaal centrum omschreef als een plek om te "discussiëren, een biertje te drinken en plezier te hebben". Kortom, een heel eind verwijderd van het Milesiaanse "Afuera" waarmee de vicepremier gisteren de ontruiming vierde. Want één ding is zeker: de geschiedenis van Leoncavallo heeft zich door vijf decennia Milaan heen geweven, sinds de dood van Fausto en Iaio in 1978, die op weg naar het sociaal centrum werden gedood. Het heeft passies en conflicten aangewakkerd, maar ook ondenkbare verzoeningen aangewakkerd. De eerste die eind jaren negentig een oplossing zocht, was Sergio Scalpelli , destijds raadslid in Albertini's centrumrechtse regering. "Het idee was om via een stichting een proces van regularisatie op gang te brengen om een ​​ruimte te creëren gewijd aan kunst en creativiteit", herinnert hij zich. Dat project mislukte door de angst van de activisten voor institutionalisering en het wantrouwen van de familie Cabassi, "maar nu zal het die stichting zelf zijn die zal deelnemen aan de gemeentelijke aanbesteding", legde Mirko Mazzali, advocaat bij de vereniging Mamme del Leoncavallo, uit aan Il Foglio.

De oplossing kwam eigenlijk pas later, in 2010, een paar maanden voor het einde van Pisapia's ambtsperiode. De toenmalige gemeenteraadslid Lucia De Cesaris had een overeenkomst gesloten met de familie Cabassi om het gebouw te verwerven en vervolgens te veilen. In de overeenkomst was bepaald dat de Cabassi's in ruil daarvoor een ander pand aan de Via Zama zouden krijgen. De gemeenteraad keurde de resolutie die de overeenkomst van kracht zou maken echter nooit goed . Waarom? Degene die in de weg stond, was de toenmalige gemeenteraadsvoorzitter Basilio Rizzo, een ervaren communist die op de lijst van de partij Rifondazione was gekozen. Hij noemde de deal de "Cabassi-resolutie" omdat, zo betoogde hij, het geruilde pand een hogere waarde had. Advocaat Mazzali, destijds fractieleider van de SEL in Palazzo Marino, herinnert zich: "Rizzo heeft de resolutie nooit op de agenda gezet en de zittingsperiode van de raad liep af. Toen Sala arriveerde," vervolgt Mazzali, "waren de Cabassi's woedend en niet langer bereid om tot een overeenkomst te komen." Het resultaat? Een tijdlang kwam er niets van terecht. Tot de uitspraak van het Hof van Beroep, die de ontruimingsprocedure feitelijk in gang zette. En nu moet Sala, terug van vakantie, zich haasten met de mededeling.

Meer over deze onderwerpen: