Badania: Według wyborczyń w Turcji nie ma sprawiedliwości

W badaniu przeprowadzonym przez ZFA Research z udziałem 79 kobiet w 6 miastach, kobiety wybrały opisanie niesprawiedliwości zamiast zdefiniowania sprawiedliwości. System, który faworyzuje potężnych, sprawia, że ​​kobiety czują się gorszej kategorii.

ZFA Research zbadało zachowanie kobiet-wyborców w listopadzie i grudniu 2024 r. Przeprowadzono wywiady z 79 kobietami w Stambule, Ankarze, Eskişehir, Konya, Samsun i Diyarbakır. W badaniu wzięły udział kobiety z różnych przynależności politycznych, grup wiekowych i klas społeczno-ekonomicznych.

Kobiety zostały zapytane, jak definiują sprawiedliwość. Ich pierwszą reakcją było narzekanie, że w Turcji nie ma sprawiedliwości. Zamiast definiować sprawiedliwość, kobiety wolały opisywać niesprawiedliwość.

Jeden z ankietowanych opisał niesprawiedliwość następująco: „Im jesteś potężniejszy w Turcji, tym bardziej jesteś faworyzowany. To niesamowicie podważa poczucie zaufania i sprawiedliwości. Nie wierzę, że ktokolwiek ma jeszcze poczucie sprawiedliwości, skoro wszędzie jest system odniesienia, a sprawy załatwiają znajomi”.

Kobiety opisywały niesprawiedliwość przykładami z życia codziennego. Mówiły o nierównościach, których doświadczały jako kobiety. Mówiły o tym, jak poczucie sprawiedliwości, które próbowały zaszczepić swoim dzieciom, nie było odwzajemniane w życiu społecznym. Skarżyły się na bezkarne przestępstwa popełniane w ich dzielnicach i pogarszające się konsekwencje nierówności dochodów.

Stwierdzili, że w przypadku braku sprawiedliwości społeczeństwo się degeneruje. Powiedzieli, że pogłębiająca się nierówność szans popycha młodych ludzi na alternatywne ścieżki. Opisali system, w którym bogaci są potężni, a potężni mają rację.

Jedna z uczestniczek podsumowała niesprawiedliwość następującymi słowami: „Możesz doświadczyć niesprawiedliwości wszędzie. Doświadczamy niesprawiedliwości ekonomicznej, doświadczamy niesprawiedliwości w ruchu drogowym. Jako kobiety możemy doświadczyć niesprawiedliwości ze świadomością, że nie możemy zrobić tyle, co one”.

Kobiety mówiły o poczuciu bycia postrzeganymi jako obywatele drugiej kategorii zarówno w domu, jak i w społeczeństwie, przeplatanym z koncepcją sprawiedliwości. Mówiły o nie do zniesienia ciężarze opieki i trudnościach, których doświadczają w życiu zawodowym. Mówiły o odpowiedzialności za utrzymanie równowagi w kuchni podczas kryzysu gospodarczego i przemocy, z którą się mierzą w ruchu ulicznym.

Kobiety stwierdziły, że są zmęczone tym, że nazywa się je niekompetentnymi. Pojęcie sprawiedliwości nie jest tylko kwestią sądownictwa. Zostało zdefiniowane jako niedobór, który towarzyszy życiu kobiet.

Niesprawiedliwości, na które narażone są dzieci, należą do kwestii, które najbardziej ranią kobiety. Coraz bardziej oczywista nierówność szans jest postrzegana jako krytyczna dla przyszłości dzieci. Nieufność do systemu edukacji jest często wspominana przy opisywaniu niesprawiedliwości.

Kobiety doświadczyły nierówności szans w swojej przeszłości. Ich obawy o brak lepszej przyszłości dla nowych pokoleń są duże. Nierówności są widoczne od wieku przedszkolnego. Dostęp dzieci do wysokiej jakości informacji i edukacji językowej jest przedmiotem dyskusji .

Dla kobiet zdobycie wykształcenia jest postrzegane jako warunek konieczny do przezwyciężenia nierówności płci w społeczeństwie. Nierówność szans w dostępie do edukacji na to nie pozwala. Aby kobiety z wyższym wykształceniem mogły znaleźć miejsce w systemie, należy zapewnić sprawiedliwość.

Respondenci rozmawiali o systemie wywiadów, faworyzowaniu i znaczeniu referencji. Jako ważny powód, dla którego nie mogli pozostać w systemie, podawali niesprawiedliwość.

Jeden z uczestników podsumował sytuację następująco: „Studiowałem, robię magisterkę, ale nadal nie mam stanowiska. Patrzę na moich znajomych, którzy mają stanowisko, czego mi brakuje? Zaczynam kwestionować samego siebie, niesprawiedliwość w tym sensie to niemożność utrzymania czegoś”.

Trwające poczucie niesprawiedliwości zachwiało zaufaniem kobiet do jednostek i instytucji. Bezkarność w wyniku zabójstw kobiet jest jednym z głównych czynników podważających poczucie sprawiedliwości. Według kobiet przestępcy albo nie są łapani, albo nie są karani zgodnie z charakterem popełnionego przestępstwa.

Wiele kobiet podejrzewa, że ​​osoba siedząca obok nich w środkach transportu publicznego może być mordercą. Pozostają w domu tak długo, jak to możliwe i wracają do domu przed zapadnięciem zmroku. Kobiety opisują system sprawiedliwości jako system, który naraża ich życie, a nie strukturę, która je chroni.