Zohran Mamdani: niepokojący przeciwnik Trumpa

Z jakiegoś powodu zwolennicy Zohrana Mamdaniego przypominają grupę, która goniła Forresta Gumpa w filmie Roberta Zemeckisa , wierząc, że postać ta zna odpowiedź na niewiadome jeszcze pytania.

Z jedną różnicą. Forrest był niewinną i błyskotliwą postacią fikcyjną bez ukrytych ambicji, podczas gdy Mamdani to wyrafinowany polityk, który wyznaje uświęconą tradycją maksymę: mów ludziom to, co chcą usłyszeć. Jego twórcy wmówili społeczeństwu, że jest on istotą transparentną i innowacyjną. Nic nie może być dalsze od prawdy. Czarujący książę z bajki o otwartym uśmiechu, życzliwych oczach, zróżnicowanym pochodzeniu, artystycznym i muzułmańskim dziedzictwie, który tworzy rap, wydaje się być stworzony przez ChatGPT , na podstawie pięknych baśni z tysiąca i jednej nocy. Jednak w jego historii pojawiają się głęboko niepokojące elementy.

Kampania Mamdaniego była najskuteczniejszą próbą inżynierii społecznej od czasu, gdy dziennikarz George Creel , na polecenie Woodrowa Wilsona , przekonał Amerykanów o konieczności przystąpienia do I wojny światowej czterominutowym przemówieniem, które następnie 75 000 statystów powtarzało w całym kraju na ślubach, chrzcinach i innych wydarzeniach. Skoro społeczeństwo na początku ubiegłego wieku mogło przejść od pacyfizmu do potulnej akceptacji wysyłania swoich synów na śmierć w wojnie za Atlantyk w zaledwie sześć miesięcy, dlaczego wielu zestresowanych nowojorczyków nie mogło teraz przejść podobnej transformacji? Tym razem 100 000 wolontariuszy głosiło ewangelię od drzwi do drzwi, promując wizerunek nowego Księcia z Bajki. Creel posłużył się plakatami, a ci wolontariusze wykorzystali moc mediów społecznościowych, aby dokonać cudu, jakim było wzniesienie się muzułmanina na szczyty amerykańskiej polityki w samym sercu Stanów Zjednoczonych, napędzanego przez cały amerykański ruch społeczny. W Alicji w Krainie Czarów były gadające króliki, ale muzułmanin, który wspiera ruch LGBTQ+ i opowiada się za prawną korektą płci? Czy taka trzecia droga naprawdę istnieje w islamie?

Chciałbym, żeby tak było, ale istnieją ogromne wątpliwości. Ta idealna postać potępia masakrę Żydów z 7 października i przyznaje, że modliła się o powrót zakładników, jednocześnie odmawia krytyki Hamasu (ugrupowania terrorystyczno-fundamentalistycznego), którego członków określa mianem „bojowników”, i unika zajęcia stanowiska w sprawie prawa Izraela do istnienia jako państwa żydowskiego. Taka niechęć rodzi uzasadnione pytanie w tym kontekście. Może wynikać z obawy, że jego reformistyczny model zostanie uznany przez radykalny islam za herezję porównywalną do „ Szatańskich wersetów” Salmana Rushdiego , a może po prostu sympatyzuje z tym, co nie do pomyślenia. Niezależnie od przyczyny, jest to niepokojące.

Tom Burns trafnie zauważa, że ​​„totalitarniści powinni być wdzięczni urnom wyborczym otwartych społeczeństw”. Xi Jinping wie już, że nie potrzebuje trzech milionów inżynierów badających komputery kwantowe, by łamać hasła i siać chaos we współczesnych społeczeństwach. Wolność wyzwala kreatywność i rodzi ogromną liczbę geniuszy, ale także ciąg frustracji, który napędza populizm porywczych przywódców, którzy mają kilka wspólnych cech. Pierwszą i najważniejszą jest ich gotowość do dania każdemu tego, czego chce, i to za darmo. Mamdani promuje zamrożenie czynszów za regulowane mieszkania, bezpłatny transport publiczny, powszechną opiekę nad dziećmi i rozwój mieszkań w przystępnej cenie. A kiedy ktoś pyta, kto za to wszystko zapłaci, odpowiedzią jest stary aksjomat w Europie opiekuńczej: za wszystko zapłacą bogaci. Nie ma w tej strategii nic nowego. Mamdani po raz kolejny gra na ludzkiej chciwości, składając obietnice, których prawdopodobnie nigdy nie dotrzyma. W jego CV nie ma żadnej historii biznesowej ani finansowej, która sugerowałaby, że ma formułę, która zmieni zasady gry, i że jego model ma jakiekolwiek szanse na przetrwanie.

Całe jego doświadczenie wskazuje, że jest o wiele bardziej biegły w dystrybucji bogactwa stworzonego przez innych dzięki swojemu aktywizmowi niż w jego samodzielnym tworzeniu. Pod wieloma względami Amerykanie mogą być o wiele bardziej zaawansowani niż my, ale pod tym względem wyprzedzamy ich o dekady. Mamdani zaprzecza, że ​​jest stuprocentowym komunistą, nie określając jednak procentu, tak jak Pablo Iglesias, mimo noszenia w kieszeni szkaplerza Gramsciego , zaczął identyfikować się jako socjaldemokrata. Jego poglądy na temat przemocy jako konstruktu społecznego, redukcji liczby więźniów i cięć w wydatkach na policję silnie przypominają poglądy Ady Colau (podobieństwo to zauważył również Tom Burns).

Exodus to kolejny czynnik wyjaśniający wzrost popularności Mamdaniego, a Donald Trump odegrał w tym kluczową rolę. Amerykański prezydent emanuje tak wielką agresją, że wiele osób (36% mieszkańców Nowego Jorku to imigranci) masowo ucieka, jakby uciekając przed trzęsieniem ziemi, szukając schronienia gdziekolwiek się da. W tym przypadku przyjęli łagodniejszy wizerunek, kierując się wyłącznie strachem zaszczepionym przez drugą stronę. To przestroga dla wszystkich, którzy wierzą, że demokracją można rządzić żelazną ręką.

*Iñaki Garay jest zastępcą dyrektora EXPANSIÓN